Gepubliceerd 19 april 2015 | Door tom ribbens
Dit voorjaar had ik een behoorlijke dip. Dat wat bij mij regelmatig voorkomt, maar nu dieper, intenser. Het was alsof dat deel van mij dat zich in de wereld manifesteert, werd afgebroken en ik werd gedwongen met mijn aandacht helemaal naar binnen te gaan. Door een soort van nauwe poort naar het punt in mij dat mijn onverdeelde aandacht vraagt en nodig heeft. Geen enkele prikkel van buitenaf kan verdragen. Het is mijn meest kwetsbare punt, daar waar ik regelmatig word gebroken, wordt gesnoeid, om daarna beter te kunnen doorgroeien. De crack in mij, waar het licht van de liefde naar binnen kan schijnen.
Het is een bijna onoverkomelijk proces dat ik me identificeer met de wereld om me heen, met mijn werk, met wat mensen in mijn omgeving van mij vinden, de rol die ik als man heb in mijn gezin. Dan verlies ik het contact met mijn bron, met mijn kwetsbaarheid, dat wat ik noem de andere kant. Ik lijd aan de identificatie met de wereld, met deze kant, maar compenseer die leegte met van alles en nog wat. Totdat ik vol ben gelopen en de kruik van binnenuit steeds weer opnieuw wordt gebroken, zodat ik bereikbaar word voor de liefde die mij zoekt. Alsof mijn uiterlijke huis omvalt, omdat het op drijfzand is gebouwd, om maar eens een vergelijking uit de bijbel te gebruiken. Net zo lang totdat het me lukt om mijn basis duurzaam van binnen te leggen en niet in de wereld, waar ik me aanpas om maar door die wereld lief gehad te worden. Wat nooit zal gebeuren, omdat de liefde van de wereld voorwaardelijk is. Je zou dat innerlijk punt waar ik word liefgehad, waar ieder van ons word liefgehad, mijn eerste liefde kunnen noemen. Luister en kijk maar eens naar deze lezing van Henri Nouwen, waarbij je wellicht even door het kerkelijke kader heen moet luisteren. In die zin is het logisch dat mijn persoonlijkheid soms helemaal wordt afgebroken om bij dat punt te komen waar ik ben liefgehad door de liefde die er reeds was voordat ik werd geboren en mijn persoonlijkheid werd opgebouwd.
Dit voorjaar, voelde ik dus opnieuw de uitnodiging, de noodzaak om het fundament, het geestelijk fundament in mij beter op te bouwen. Om beter te luisteren naar mezelf, naar wat ik nodig heb en het contact met die andere, geestelijke kant niet te verliezen. Om dit fundament beter op te bouwen heb ik een aantal dingen ingevoerd. Een nieuw meditatiemoment tussen 17.00 uur en 18.00 uur bijvoorbeeld. Het is het moment van de overgang van de middag, waarin ik het vaak nog druk heb, naar het bereiden van het eten en de avond. Ik ga ergens zitten, op mijn meditatieplek, maar soms ook buiten, zet de wekker een kwartier en ga zitten. Ik ga met mijn aandacht naar binnen en ben aanwezig. Dat is het. Daarnaast ga ik 1x per week zwemmen. Niet om nu hard te gaan zwemmen of aan mijn conditie te werken, maar omdat ik er van geniet mijn lichaam te voelen drijven in het water. Me op deze manier bewust te zijn van de zwaartekracht. En ik probeer ik wat vaker in mijn eentje in de moestuin te werken, waar ik ook erg van geniet. Me houden aan deze afspraken vragen van mij een grote discipline, omdat ik van nature naar buiten ben gericht, ben gericht op de vragen die heel de dag op mijn pad komen. Vanuit mijn gezin met opgroeiende kinderen, vanuit mijn werk met de dagbesteding en de veranderende pgb’s die naar de gemeente gaan, het nieuwe seizoen van Pluk&Plenty. Voordat ik het weet vind ik die vragen van buiten weer belangrijker dan wat goed is voor mezelf. Verlies ik me in alles wat ik moet en functioneel is en laat ik de afspraken die ik met mezelf heb gemaakt, versloffen. De computer en GSM is daarbij in deze tijd natuurlijk een grote verleiding, dus probeer ik hier ook bewuster mee om te gaan, door bv. na het eten en in het weekend hier niet meer of in ieder geval minder naar te kijken.
Ik ga meestal zwemmen bij het Van der Valk hotel in Gilze-Rijen. Soms heb je dan een heel zwembad voor jezelf. Het is heerlijk om met de beweging van mijn lichaam het gladde oppervlak te beroeren. Iedere beweging heeft invloed, maakt kringen en golven in het water. Ik dacht, zo is het ook met alles wat ik doe, zeg en denk. Ook dat heeft invloed op het geheel, op die mens aan de andere kant van de wereld, die misschien wel door de negatieve gedachte die ik heb, besluit om iemand te vermoorden. Alles wat leeft is net zo heilig als het gladde, pure wateroppervlak. En alles is verbonden met elkaar. Alles wat we doen, geeft een rimpeling in het energieveld en beïnvloed het geheel, de ander. Zo eenvoudig is het dus niet om een individu te beschuldigen van een misdaad en onszelf hiervan vrij te pleiten. Later in de auto zette ik de radio aan en voelde mijn energie vernauwen toen ik naar het nieuws luisterde. Ik zette hem weer uit en moest weer denken aan het gladde wateroppervlak van het zwembad. Mijn geest vraagt stilte om aandachtig te kunnen zijn, om zo glad te zijn als het onberoerde wateroppervlak. Om zo te kunnen luisteren en te horen wat misschien van binnenuit wordt aangereikt. Ik merk bij mezelf zo sterk de neiging om die geest met lawaai te beïnvloeden, te belasten. Net zolang tot ik me overprikkeld voel, overspannen. Een vreemde, destructieve neiging. Wat nog eens duidelijk maakt hoe belangrijk discipline is om die basis aan de andere, de geestelijke kant vast te kunnen houden. Om land te veroveren op de golven van de zee, die me soms dreigen te overspoelen, zoals ik dat ook beschrijf in de inleiding van deze site.
Wat me helpt om mijn grenzen te voelen en aan te geven aan de buitenwereld, is het begrip hooggevoeligheid. Ik schreef daar al eerder over. Heel gek, maar het begrip hooggevoeligheid maakt voor mij precies duidelijk waarom ik ‘anders’ ben en niet mee kan met de reguliere stroom van de wereld en wat daarin van mij wordt verwacht. Ik ben eerder moe, eerder overprikkeld, heb eerder last van grote groepen, voel me niet thuis in het systeem waarin we leven etc. etc. Hooggevoeligheid helpt me om dit te aanvaarden, zonder me daarbij nu beter of specialer te voelen dan anderen. Het is een handicap en tegelijkertijd een kracht. Maar het vraagt wel de discipline om goed voor mezelf te zorgen, op mijn grenzen te letten en deze aan te geven. Het doet me daarbij goed om met anderen te praten die dezelfde hooggevoeligheid kennen zoals op maandagochtend bij de latifa-meditatie, voor ieder weer in zijn eigen vorm en maat. Als je wilt, ben je van harte welkom. Jaren geleden dacht ik nog dat het mogelijk moest zijn om met deze soortgenoten een gemeenschap te vormen. Ik noem maar als voorbeeld het klooster Nieuwkerk, dat ik met twee vrienden wilde opzetten. Dat mislukte, zoals eerdere pogingen ook mislukten en ik ook om me heen goedbedoelde initiatieven zie mislukken, omdat vaak negatieve aspecten van de persoonlijkheid de gemeenschap, de symbiose uit elkaar doet spatten. Het roept de vraag in me op wat dan toch de rol zou kunnen zijn van de hooggevoelige mens in deze tijd? Daarover gaat het laatste deel van dit artikel, dat misschien te lang is om in 1x helemaal te lezen, dus wat let je om even een kopje thee te pakken of even iets anders te doen.
Het is misschien geen toeval dat ik de afgelopen tijd films heb gezien met hetzelfde thema. Het einde van de wereld of een wereld die door een machthebber volledig wordt gecontroleerd. The Hunger Games, Interstellar, Divergent. Het doet me ook denken aan een van mijn favoriete films toen ik jong was, de eerste van George Lucas, THX 1138. Daarnaast nog de film Lucy, over een jonge vrouw gespeeld door Scarlett Johansson, die door een pas ontwikkelde drug 100% van haar hersencapaciteiten kan gebruiken. Inderdaad, soms moet je bij deze films door behoorlijk wat geweld heen kijken, maar het gaat om de inhoud die tot nadenken stemt.
Natuurlijk is er altijd een link met de realiteit met wat filmmakers in hun films verbeelden. Een realiteit, dacht ik vanmorgen, die ook al in het leven van Jezus speelde, opgetekend in het nieuwe testament van de bijbel. Een onderdrukker, een groep die wordt onderdrukt, mensen die zich verzetten en willen dat Jezus zich aansluit bij hun verzet. Als ik nu nadenk over macht, is het onvermijdelijk, dat als deze macht niet verbonden is met liefde, met bewustzijn, deze macht zich concentreert en er een tweedeling ontstaat. En misschien, denk ik nu, is ook dat onvermijdelijk. Dat we toegaan naar een wereld zoals in de Hunger Games, die geregeerd wordt door het Capitool, dat aanhangers heeft, mensen die het materieel goed hebben. Maar ook tweederangs mensen die worden onderdrukt, die het slecht hebben, in armoede leven, zoals in onze wereld zoveel mensen doen.
Zelf ervaar ik wel dat de samenleving waarin wij leven, met het kapitalisme (geld en materie) als uitgangspunt, de afgelopen 20, 30 jaar is verhard. Daar waar vroeger nog een zeker flexibiliteit aanwezig was, is deze nu vaak afwezig. De eisen waaraan we moeten voldoen om het geld te verdienen dat we nodig hebben om van te leven, worden steeds verder opgeschroefd. De voorwaardelijkheid is groter geworden, de solidariteit en het aanwezig zijn van menselijke waarden minder. Hijgend en puffend probeert ieder voor zich te overleven, aan de goede kant van de streep te blijven. Het systeem verhardt, dient steeds minder de mens, maar eerder het systeem zelf. Is niet gericht op het menselijke, maar op het behouden van de macht. Macht is een doel geworden, geen instrument om het goede, het geheel te dienen.
Ik heb sterk de neiging om mezelf tegen het systeem te verzetten en tegen degenen die dit systeem vertegenwoordigen, om me te identificeren met Katniss Everdeen in The Hunger Games. Met Luke Skywaker in Star Wars etc. etc. Dit thema van goed en kwaad, de structuur van dit thema, wat zo vaak wordt verbeeld in films, is van alle tijden. Misschien dacht ik vanmorgen, is het allemaal goed of misschien beter: neutraal. Zitten we met z’n allen in een schouwspel, waarbij ieder zijn of haar rol heeft. Speelt het kwaad een rol, net zo goed als het verzet ertegen. Actie, reactie. En dient het uiteindelijk allemaal een hoger doel, namelijk het geboren laten worden van bewustzijn. Is de aarde een bewustzijnsfabriek, een broedplaats, waarbij de verharding van het systeem de schil is van het ei. Een schil moet ook hard zijn om te kunnen breken, waardoor het kuiken geboren kan worden.
Misschien is het de rol van de hooggevoelige mens in deze tijd, dat we goed geaard in onszelf hemel en aarde verbinden en wachten. Zoals een moeder die zwanger is. En dan als de nieuwe wereld vanuit een nieuw, ander uitgangspunt dan het huidige wordt geboren in actie komen en onze plek vinden. Dat wachten is misschien wel het moeilijkste dat er is. Het huidige systeem van de wereld niet kunnen redden van zijn ondergang, maar lijden aan de wereld en als een feniks uit onze as herrijzen. Dat wat ik in het klein eigenlijk regelmatig doe, als mijn persoonlijkheid wordt afgebroken en ik van binnenuit wordt geraakt en door de liefde wordt opgebouwd. Zo binnen, zo buiten. Zo boven, zo beneden.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!