Gepubliceerd 17 augustus 2015 | Door tom ribbens
Het is een perfecte zomerse dag als we naar Terneuzen rijden door het Zeeuwse landschap. De zwoele wind waait langs mijn huid door het autoraam dat half open staat. Het vlakke land is wijd en de hemel schildert diverse wolkenpartijen die spelen met het zonlicht. Een groepje fietsers rijdt over de dijk. Er is geen enkele reden om niet gelukkig te zijn en toch zit ik gevangen in de klem van mijn ego. Het lijkt of de vakantie en het gebrek aan werkritme juist ruimte geeft aan dit gevoel van benauwdheid, dit lijden aan mijn conditionering dat ik zo goed ken. Het is mijn lot dat ik mijn ego niet als vervullend ervaar, de grens hiervan voel, de afgescheidenheid, maar nog niet de volledige verlossing van mijn essentie kan toelaten. Ik zit op de grens tussen ego en essentie, daar waar mijn ziel geboren wordt.
Door dit lijden, dit niet van de wereld zijn, kan ik niet anders dan mijn aandacht naar binnen richten, de cirkel van liefde binnen gaan. Daar waar ik de wortels van mijn ego mag leren kennen. Het is namelijk steeds dezelfde beklemming, steeds dezelfde bottleneck, die wordt aangereikt om mezelf steeds beter te leren kennen. Te aanvaarden wie ik ben. Ja, zelfs te leren houden van wie ik ben. Ook van mijn minder mooie kanten, mijn onzuivere, mijn lelijke kanten.
Ik moet denken aan een tekenoefening die ik pas deed met de groep van dagbestedingsproject Natuurlijk Werken. De opdracht luidde als volgt. Pak een vel papier en een doos potloden. Zoek iets in de natuur dat je wilt natekenen. Zet je er tegenover en kijk goed naar wat je wilt tekenen. Met andere woorden ga er een relatie mee aan. Vaak kijken we naar iets vanuit het beeld dat we hebben vanuit het verleden, dan kijken we niet echt en we gaan geen relatie aan met dat andere. Ik tekende een mooie, wilde plant na en werd me tijdens het tekenen bewust dat het niet gaat over het natekenen van iets moois, zoals dat plant die ik nu teken. Maar dat dit relatie aangaan ook kan met iets wat lelijk is. Het gaat om het objectief aangaan van de relatie, niet om het subjectieve oordeel of iets mooi is of niet. God gaat een relatie aan met alles dat er is, of het in onze ogen nu mooi is of lelijk. Want dat is mijn moeite, het houden van mijn ego en de kenmerken daarvan die niet zo mooi of zuiver of goedaardig zijn.
27 juli 2015
Het is een mooie plek hier in Maurenne, een gehucht met een klein kerkje, maar zonder winkels. Boodschappen doen we in Hastière aan de rivier de Maas. We lopen dagelijks met de hond door het bos en weiland met paadjes die begroeid zijn met distels (zoals de prachtige kaardebol, die ik ook nog toevallig slik voor de lyme-bacterie die ik aan het bestrijden ben) en wilde kruiden zoals st. Janskruid, oregano en kamille, die we plukken voor in de thee. Ook al is het niet echt stralend zomerweer, toch kan ik elke dag zwemmen in het zwembad in de tuin van het huisje, waar ik erg van geniet. Vanmiddag rijden we langs de Maas naar Dinant.
Ik voel me ver van huis niet helemaal veilig, unheimlich. De kunst is dan om aanwezig te blijven in mijn disbalans. Compensatie van mijn ego helpt niet en de bevrijding is er ook nog niet. Ik mag vertrouwen dat er van binnenuit een antwoord komt, in het nu. In de volledige, onverdeelde aandacht in het nu dient zich de oplossing aan. Op de bodem van de beklemming, van de vernauwing. En ook al heb ik dit al zo vaak meegemaakt, toch is die overgave aan het moment telkens weer nieuw. Zoals nu in de Belgische Ardenne. Ik word met mijn innerlijke aandacht teruggebracht naar het begin van mijn leven, naar de niet stabiele situatie van mijn jonge ouders. Mijn vader moest werk zoeken aan land, na 10 jaar op zee gevaren te hebben, dus verhuisden we van Bergen op Zoom naar Zeeuws Vlaanderen en ik als baby werd meegenomen. Toen werd mijn zusje Marion geboren. Ze was gehandicapt en leefde maar 2 jaar. Dit drama konden mijn ouders maar moeilijk verwerken. Het was alsof we alle drie op een eilandje terecht kwamen. Ik bijvoorbeeld met mijn ego-overtuigingen dat ik sterk moet zijn en geen behoefte mag hebben. Nu voelde ik op de bodem van mijn bottleneck dat vanuit het Hoger Bewustzijn de onvoorwaardelijke liefde aanwezig was. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ouders. En het woord dat hierbij past als een soort sleutelbegrip is troost als kwaliteit van deze onvoorwaardelijke liefde. Er was troost, maar we, mijn ouders, konden het op dat moment niet toelaten. Troost is een hele mooie kwaliteit, want het maakt de feiten niet mooier dan ze zijn en het neemt geen verantwoordelijkheid over. Het is aanwezig als kwetsbaarheid kan worden toegelaten. Iets wat voor het ego niet makkelijk is, want dan moet het buigen.
Na dit antwoord op mijn lijden hier in de Ardenne, dat me van binnenuit wordt aangereikt, kan ik voelen dat alles een geschenk is (en geen eigen verdienste). Mijn conditionering is een geschenk, hoeveel last ik daar ook soms van heb. Mijn lijden aan deze conditionering is een geschenk, hoeveel last ik ook hier soms van heb. De genade en het antwoord van binnen uit op dit lijden is een geschenk. En het op mijn manier en in mijn mate ervaren van het Hoger Bewustzijn is een geschenk, met de zuivere kwaliteiten zoals geluk, vreugde, dankbaarheid, liefde. Dat alles is het gevolg van mijn groei als mens, zoals het voor een plant geen prestatie is of verdienste is om te groeien, maar het gevolg van de vruchtbare voorwaarden van de plek waar hij op dat moment staat. Ik moet hierbij denken aan het verhaal van Jezus over de zaaier en het zaad.
Telkens opnieuw ervaar ik dat mijn menselijk lijden de ingang is naar mijn geestelijk deel, het Hoger Bewustzijn, de onvoorwaardelijke liefde, mijn essentie, God of hoe je dat zelf ook wilt noemen. En toch worstel ik vaak met mijn lijden. Zeker als het vakantie is en het collectieve beeld is dat je toch gelukkig moet zijn op vakantie, zoals de vele foto’s op Facebook laten zien. In dat beeld en in het ego-beeld dat ik van mezelf heb van dat ik sterk moet zijn, vindt mijn lijden maar moeilijk een plaats, mag het er eigenlijk niet zijn. Zoals het lijden er in ons collectief vaak ook niet mag zijn, lastig is. We plakken er een etiketje op, een diagnose en noemen het een stoornis die behandeld dient te worden of onderdrukt moet worden met een pilletje. We mogen ons lijden niet voelen.
Victor Frankl schrijft in zijn boek De zin van het bestaan daar het volgende over: De opvatting dat het streven van de mens naar de zin van het leven, of zelfs zijn twijfel aan die zin, steeds voortkomt uit, of het gevolg is van een geestelijke stoornis, moet ik met grote stelligheid van de hand wijzen. Existentiële frustratie is op zichzelf pathologisch noch pathogenisch van aard. De bezorgdheid van een mens, zijn wanhoop zelfs, over de zinloosheid van zijn leven is een spirituele nood, maar beslist geen geestesziekte. Wanneer een medicus deze eerste gesteldheid van de patiënt interpreteert in termen van de tweede, kan het gebeuren dat hij de existentiële wanhoop van zijn patiënt begraaft onder een berg verdovende middelen. Zijn taak is echter, de patiënt te helpen deze existentiële groei- en ontwikkelingscrisis boven te komen.
14 augustus 2015
Het is half 10 op deze mooie vrijdagavond half augustus als ik nog de hond uitlaat en door de natuur van Landgoed Nieuwkerk van ons huis naar de moestuin van Pluk&Plenty loop. Ik vind dit een van de mooiste momenten van de dag. De zon is al een tijdje onder, zodat de natuur niet langer verlicht wordt door deze lichtbron. Toch is het alsof de bomen, de planten, het riviertje dat hier stroomt licht geeft. Van binnenuit. Alsof de natuur op dit moment het licht teruggeeft, dat het de hele dag heeft ontvangen. Misschien is het aan het einde van mijn leven net zoals aan het einde van de dag. Dat ik van binnenuit het licht van de liefde teruggeef dat ik mijn leven heb ontvangen. Het is mijn grootste wens om de liefde die er voor me is, te kunnen ontvangen, om me niet door de valse overtuigingen van mijn ego uit de cirkel van liefde te laten brengen. Maar te weten dat er onvoorwaardelijk van me wordt gehouden en ik ten alle tijden welkom ben in die cirkel van liefde, die er voor ieder van ons is.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!