Gepubliceerd 09 december 2012 | Door tom ribbens
Een mooi moment tijdens de latifa-meditatie die ik iedere maandagochtend doe met een klein groepje mensen. De latifa bestaat uit een geleide visualisatie langs verschillende plekken op het lichaam, die staan voor een aantal kwaliteiten, zoals aanvaarding, verlangen, liefde en wil. Bij deze laatste kwaliteit ‘wil’ aangekomen voelde ik opeens een diepe vrede. Ik ervoer om precies te zijn dat het mogelijk was om aan het einde van het leven een diepe vrede te voelen, ook al was dit leven niet volmaakt. Dat raakte me, omdat het voelt alsof dit punt al in mij aanwezig is. Alsof het een boodschap was van het moment dat ik daadwerkelijk sterf straks in de toekomst. Alsof er even geen tijd en ruimte was.
Het sneeuwt voor het eerst dit najaar in 2012. Dikke vlokken dalen neer uit de hemel op de aarde, die langzaam wit kleurt. De natuur staat stil. Het wandelen in een wereld die helemaal wit is, bedekt met sneeuw heeft hetzelfde bijzondere effect van stilte en vrede.
Vorige week had ik een ontmoeting met een van mijn begeleiders die ik af en toe raadpleeg; Dorle L. Vaak als ik bij haar ben, doen we een visualisatie, maar niet een door haar geleide oefening, maar een die in mijzelf ontstaat vanuit een thema dat ik van tevoren aangeef. Het thema dat ik nu wilde onderzoeken, was een eerdere ervaring die ik die week op mijn werk had. In de onderhandeling met een aantal partijen over de voortgang van een van mijn projecten, voelde ik me door de houding van een van die partijen in de steek gelaten. Dat gevoel was zeer sterk en bracht me behoorlijk uit evenwicht. Ik had er zelfs ‘s nachts last van en ervoer dat onder dit gevoel van in de steek gelaten te worden een diepe onveiligheid zat. Dit gevoel kwam van diep. Van ver uit mijn verleden. Daar wilde ik in deze sessie iets mee doen.
Ten eerste ervoer ik verrassend genoeg dat bij dat diepe gevoel van onveiligheid de liefde nabij was. Ik ging met mijn aandacht naar binnen en ik voelde een sterk verlangen naar die liefde. De onvoorwaardelijke liefde zoals ik die ook ervaar als ik aan Jezus denk. Een soort zuivere, religieuze liefde. Het voelde als een zuil van licht dat mijn lichaam helemaal oprichtte. Tegelijkertijd kreeg ik het beeld van een doosje, een vierkant doosje dat open kon en waar een clowntje uit kwam gesprongen aan een veer. Ik was verrast door deze beelden met als uitgangspunt dat gevoel van onveiligheid. Dorle vroeg of er ook nog iets zat van pijn, donkerte. En jawel, daar waar mijn lichaam aan de voorkant licht en warm voelde, voelde ik in mijn achterhoofd een duidelijke verkramping. Ik ging er met mijn aandacht naar toe en zag een grot voor me met een donkere ingang. Na een korte aarzeling ging ik naar binnen en kwam in een gang terecht met vochtige wanden. Toen veranderde de grot in een baarmoeder met een onvolgroeide embryo erin. Wat er nu gebeurde is dat vanuit het licht aan mijn voorkant energie, liefde begon te stromen naar de embryo in de baarmoeder. Ik voelde de liefde in mezelf voor deze embryo. Plotseling kwam de gedachte in me dat ik zelf een maand te vroeg geboren ben en het besef dat ik zelf die embryo ben. De liefde stroomde als een lichte, gele stroom naar het kindje en omvatte het als een zwachtel. Alsof het werd ingebakerd. Wat er toen gebeurde is dat de embryo veranderde in een jongetje dat rechtop stond, levend, vrolijk. Ik voelde de energie in mijn lichaam als verwondering, als een gevoel van WELKOM. Ik voelde me welkom, dat raakte me diep! Het woord dat tenslotte in me opkwam was rebirthing. Mijn visualisatie was een hergeboorte geweest. Je kunt daar allerlei dure workshops in volgen, maar hier was het spontaan in mezelf ontstaan. Ik moest daar erg om lachen.Later die week had ik een droom. Het ging over een jonge vrouw, die wel 20 kinderen had aangenomen. Ze stonden in een lange rij naast haar opgesteld. Ik omhelsde haar heel intens en voelde veel liefde voor haar. Er kwamen zusters, nonnen naar de rij met kinderen om zich over hen te ontfermen. Dat beeld raakte me diep. Toen werd ik wakker en besefte dat het gevoel dat me raakte hetzelfde was als in de visualisatie bij Dorle; weer dat gevoel van welkom, van thuiskomen.
Deze ervaringen brengen me bij het besef dat het belangrijkste dat ik in mijn leven te leren heb over liefde gaat. Over wat liefde is, over wat onvoorwaardelijke liefde is. Over hoe ik deze liefde kan toelaten in mijn leven. Over hoe ik me kan overgeven aan deze liefde en me kan laten leiden. Over het vertrouwen daarin. Vertrouwen dat ik niet automatische heb meegekregen in mijn eigen jeugd en opvoeding. Basisveiligheid die ik heb gemist, niet omdat mijn ouders me bewust wilde kwetsen, maar uit hun eigen onmacht. Mijn moeder werd precies op die dag 21 toen ik werd geboren, mijn vader was als stuurman nog op zee. Het was een koude winter en mijn moeder legde me beneden bij de kachel, terwijl ze zelf boven op bed lag. Terwijl wat ik nodig had de warmte van het lichamelijk contact met mijn moeder was. Twee jaar later het drama van mijn gehandicapte zusje dat geboren werd en anderhalf jaar later stierf. Dit is de persoonlijke schets van het gemis, het trauma, de schok in mijn leven. Een schok die als herinnering in mijn cellen verborgen zit en wat de basis vormt voor mijn ego, mijn valse persoonlijkheid. Maar juist door dat gemis ben ik gaan zoeken naar de liefde in mezelf, in het onzichtbare, het geestelijke. Weet ik dat die niet te vinden is buiten mezelf, in de zichtbare, materiële aandachtslaag. En de liefde zoekt op zijn beurt naar mij op een heel persoonlijke manier, zoals in de visualisatie bij Dorle.
Het is bijzonder dat die werkzame, levende (in de christelijke traditie genoemde heilige) geest van liefde me brengt bij die diepe onveiligheid, mijn meest kwetsbare plek. Op die plek word ik geheeld, mijn persoonlijkheid gezuiverd om als instrument te dienen voor de liefde in de buitenwereld, hoe dat er ook uitziet. Voor het geloof in overvloed in plaats van in tekort, de basis van mijn ego, van mijn valse persoonlijkheid, mijn afgescheiden persoonlijkheid. Ik word van onderaf afgebroken en opgebouwd, ik sterf en word weer geboren. Telkens weer. Op deze manier wordt het contact met mijn essentie hersteld en kan ik tijdens de latifa-meditatie de essentiele vrede voelen. Komen begin en einde van mijn leven bij elkaar.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!