Gepubliceerd 15 december 2010 | Door tom ribbens
Ik neem maar weer eens waar mijn grote neiging om me voortdurend vol te proppen met van alles en nog wat; met wat ik moet, met wat ik eet, met nieuws dat ik volg en waarvan ik op de hoogte wil blijven. Anders gezegd; hoe moeilijk is het toch om vrijwillig de leegte, de stilte op te zoeken. Gewoon alleen te zijn met mezelf. Waarom is dat toch zo bedreigend? Pas als ik zo vol zit, dat ik overloop en uit balans raak en daardoor mijn angst tegenkom, mijn donkere engel ontmoet, pas dan ga ik naar binnen.
Dan moet ik wel naar binnen. Dat volproppen lijkt wel een verslaving. Ik ben verslaafd aan het vol proppen, aan het bezet zijn. Terwijl ik zo goed weet, dat als ik niet bezet ben er dan ruimte komt voor wie ik ben. Voor mijn bewustzijn. En met mijn bewustzijn kan ik kijken, kan ik waarnemen. Kan ik ervaren dat ik genoeg ben. Dat als ik ben, dat alles er is. En ik gevuld ben met mezelf.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!