Gepubliceerd 05 juli 2018 | Door tom ribbens
Bijzonder en ontroerend wat mijn innerlijk werk me de afgelopen maanden heeft gebracht. Soms denk ik wel eens wat gebeurt er nu eigenlijk, het lijkt wel of mijn groei stil staat. Maar dan plotseling wordt duidelijk dat er van binnen heel hard wordt gewerkt om mij te verbouwen tot een nieuwe mens eigenlijk. Het ontroerende en wonderbaarlijke is dat ik niet mezelf bouw, maar dat ik wordt gebouwd, wordt geschapen van binnenuit. En het lijkt alsof dagelijkse gebeurtenissen worden gebruikt als middel en spiegel voor deze groei van mij als mens.
Ik hoef niet mijn best te doen om aantrekkelijk te zijn. Eerst was er begin mei Pinksteren. Op die zondag waren we met een aantal mensen bij elkaar om aan de hand van een thema ons zelf en elkaar te inspireren. Het thema was de vraag welk beeld je van de toekomst hebt, als je helemaal mag zijn wie jij bent, als binnen en buiten in elkaar over lopen, waar je naar toe groeit vanuit wie je nu bent en waar je nu al naartoe bent gegroeid. Het mooie is namelijk dat dit beeld, deze blauwdruk waar je naartoe groeit, iets is wat heel dichtbij ligt en niet iets wat ver af staat, een afgescheiden beeld dat je bv. heel rijk bent, op een zonovergoten eiland woont, alles kunt kopen wat je zou willen. Nee, het is veel eenvoudiger. Ik zelf kwam op het beeld van een tuin zoals Pluk&Plenty waar ik dan ben, met nadruk op BEN en dat er van daaruit mensen op me af komen, dat ik die aantrek. Die mensen lopen dan een tijdje mee in een weekprogramma dat ik aanbied met meditatie, gesprekken, werken in de tuin. Een beetje als een pop-up klooster, waar je niet hoeft in te treden, maar waar je gewoon je eigen leven hebt en meeloopt met een programma. Ik deelde dit beeld met de groep en de vraag die werd gesteld was welke stap ik nog zou moeten zetten om dit beeld te realiseren. Wat in me opkwam, raakte me, namelijk dat ik niet zo mijn best hoefde te doen om mensen aan te trekken, maar dat ik gewoon mensen aantrek vanuit wie ik ben. En daarna kwam ook nog in me op dat dit beeld, dit toekomst beeld zich als vanzelf gaat realiseren. Ook daar hoefde ik niet mijn best voor te doen!! Als een plant die uitgroeit vanuit zijn blauwdruk. Het woord dat nu in me opkomt is vertrouwen. Vertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik vanzelf mensen aantrek die bij mij passen.
Onze hond Heppie als spiegel voor mijn eigen basis. Een aantal weken later hadden Gebi en ik een afspraak met onze hond Heppie bij onze hondentrainer in de Ardenne. Het was een soort check-up, omdat Heppie wat oude klachten had. De hondentrainer heeft een methode om te kijken hoe het zit met Heppie’s basis. Daar kwam een hele rake waarneming uit, die me raakte. Heppie heeft een onveilige basis en heeft de neiging om die zelf op te lossen. Hij heeft een groot zelfoplossend vermogen, maar verliest daardoor wel het contact met ons, gaat uit relatie, raakt geïsoleerd en krijgt dan zijn oude klachten. Conclusie was dat Heppie het eigenlijk altijd nodig heeft om te ervaren dat wij er voor hem zijn, door hem te knuffelen, bepaalde oefeningen te doen. Maar bv. ook door hem niet onbegrensd los te laten lopen, maar met een riem van 5 meter. Zo houdt hij altijd het gevoel dat hij verbonden is met ons. We gingen dit oefenen in een prachtig bos in de Ardenne en het was heel zichtbaar dat Heppie hier erg van genoot. En wij met hem. Het mooie was eigenlijk dat ik mezelf in dat beeld dat de hondentrainer gaf over Heppie gaf, herkende. Ook ik heb een onveilige basis en zal altijd aan mezelf moeten werken, aandacht aan mezelf moeten besteden om voor mezelf een veilige basis te scheppen. Door te mediteren, door met mijn aandacht naar binnen te gaan en daar te vragen om antwoorden op vragen of gevoelens die ik heb. Zo spiegelt Heppie mij en mijn eigen basis van waaruit ik als mens groei.
Hoe mijn dochter Moon mij hielp om mijn eigen schooltijd anders te bekijken. Daarna kwam er een periode dat onze dochter Moon vastliep op school. Dat speelt al een paar jaar, waarbij we haar steeds stiller, meer teruggetrokken, ja, depressiever zagen worden. Er was steeds minder ruimte voor haar creativiteit, heel pijnlijk eigenlijk. Op een avond had ze een soort van comming-out, waarbij ze in tranen vertelde dat ze anders was, anders wilde leren dan op school, dat haar hersenen stil stonden etc. Ze had geen burn-out, maar een bore-out. Vanaf dat moment zijn wij als ouders met haar op zoek gegaan naar de meest passende leeromgeving, bezochten enkele scholen, Roermond, Turnhout, Goirle, Veldhoven. Wat mij het meeste raakte, was dat Moon voor mij een spiegel vormde van mijn eigen jeugd en het vastlopen op school. Ik begon op gymnasium, atheneum, havo, ging ongemotiveerd niet meer naar de lessen en moest na 4x te zijn blijven zitten van school af. Onbewust heb ik altijd gedacht dat ik had gefaald, mislukt was. Maar door de situatie met Moon kon ik nu zien dat het niet kwam omdat ik faalde, maar dat ik net als zij anders was. Dat ik niet paste in het schoolsysteem en een andere leeromgeving, een andere leerweg nodig had dan die deze school in Terneuzen mij niet kon bieden. Ik kon door Moon met breder en liefdevoller zicht naar mezelf kijken, vanuit eigenwaarde i.p.v. minderwaarde. Bovendien is het heel mooi om mijn dochter op haar weg te kunnen ondersteunen, haar te kunnen geven wat mijn ouders niet mij niet konden geven. Ik weet nog goed dat mijn vader aan de achtertafel zat met twee laarzen in zijn handen en na mij 6 jaar te hebben laten ploeteren, boos zei dat ik nu dan maar moest gaan werken.
Het is aspect van het groeien als mens dat ik nu van binnenuit met andere ogen naar mezelf en mijn verleden kan kijken, vanuit liefde voor mezelf eigenlijk, dat langzaam in mezelf wordt opgebouwd. Een nieuwe ik, een nieuwe mens, die in ieder van ons in potentie aanwezig is. Zoals de vlinder in een rups verborgen zit.
Hold your horses! Met het warmer worden van het weer werden mijn hormonen geactiveerd, mijn libido. Wat er gebeurde is dat ik in een oude groef, een oud patroon terecht kwam zoals ik vroeger met mijn seksueel verlangen omging, namelijk op een afgescheiden, geïsoleerde manier. In mijn hoofd, in mijn fantasie. En dan vanuit dat onbegrensde beeld kijk ik naar de werkelijkheid en wil dat een vrouw aan dat specifieke beeld voldoet. Ik maak dan een plaatje van hoe het seksueel contact met de ander moet gaan en benader op die manier ook mijn partner. Haar reactie is dan altijd dat ze dicht gaat, zich juist terug trekt. Logisch natuurlijk want ik maak geen contact met haar, maar alleen met het beeld in mijn hoofd. Wat nu nieuw was dat ik hier met nieuwe ogen naar kon kijken. Het was net of ik in deze oude groef werd gebracht om er met breder, liefdevoller zicht naar te kunnen kijken. Ik kon nu zien waar deze groef was ontstaan, nl. in mijn jeugd, waar ik me onbewust heel eenzaam en afgescheiden voelde en vluchtte in mijn fantasie om dat gevoel maar niet te hoeven voelen. Een logische, maar beperkte oplossing van mijn oude systeem.
Nu, meer dan 30 jaar later, kon ik die eenzaamheid wel voelen! En ik kon nu ook de waarde zien van de lange liefdesrelatie van bijna 20 jaar met Gebi waarbij de liefde er voor gezorgd heeft dat dat onbegrensde libido een vorm gevonden heeft in de specifieke vorm die Gebi en ik opgebouwd hebben. Die altijd zijn grens heeft, omdat wij beiden mensen zijn met onze eigen geschiedenis, ook op dit vlak. En die vorm van Gebi en mij is aantrekkelijk, die werkt, omdat die van ons is! Ik had nu een alternatief voor die oude groef en voelde heel duidelijk dat dat oude spoor doodliep. Ik kon dit vanuit mijn nieuwe ik voelen en beslissen. Mijn nieuwe ik vanuit eigenwaarde en liefde voor mezelf. Ik kon de oude groef loslaten en kiezen voor de vorm die ik in mijn relatie met Gebi heb opgebouwd. Ik kon dit ook allemaal met haar bespreken in alle openheid en zo was het voor beiden ook weer een nieuwe keuze.
Ik vind het zo mooi en ontroerend hoe dit alles van binnenuit wordt geregisseerd. Ik word van binnenuit met een hele liefdevolle hand gevormd tot de mens die in mij zit. Die ik al ben, maar zich steeds meer manifesteert. Vanuit overgave en niet vanuit controle!
Het herkennen van wat wij als slecht bestempelen is voldoende. Wat me ook ontroerde was een prachtige droom die ik had deze week als een boodschap van ondersteuning in mijn groeiproces van binnenuit.
Er is een soort parfum, dat als je dat inademt, je slechte kant versterkt wordt en je de neiging hebt een misdaad te plegen. We zitten op een grote boot met 2 slechteriken. Een van hen ademt het parfum in. Ik waarschuw de rest van de passagiers om de twee te gaan zoeken. Ik ontdek ze, ze komen langs, vermomd, maar ik herken ze. Er zijn een aantal mensen die al door hun zijn beïnvloed, maar de meeste mensen geloven me; dit zijn slechteriken. Alleen ze worden gewoon weer losgelaten op de boot waar niemand af kan. Ik protesteer en probeer duidelijk te maken dat ze van de boot af moeten of moeten worden opgesloten. Alleen herkenning is niet genoeg…
Ik vertelde deze week de droom aan mijn begeleidster en kreeg tijdens het vertellen plots door de prachtige betekenis die hierin zit. We kregen het namelijk over de bus van Gurdjeff die dit als beeld gebruikte voor onze situatie als mens die in slaap is, in slaap van de nieuwe mens die als een vlinder in ons verborgen zit.
In de bus zitten allerlei passagiers als delen van onze persoonlijkheid die de plaats van de chauffeur willen overnemen, je zou dat ons ego kunnen noemen. Steeds zit er weer een andere passagier op de plek van de chauffeur, zoals mijn libido dus die de sterke neiging heeft om het van me over te nemen. Seksualiteit is een zeer krachtige energie! Gelukkig werd mijn chauffeur wakker en had door dat dit een doodlopende weg is.
De droom over de boot was hetzelfde beeld van mij als mens met verschillende delen. Het parfum, zei mijn begeleidster, is vluchtig en staat voor de valse overtuigingen die ik over mezelf heb en door mijn beperkte bewustzijn ben gaan geloven. Zo dacht ik onbewust dat mijn seksualiteit slecht was. Minderwaardig. In het gesprek over deze droom met mijn begeleidster werd me plots duidelijk dat herkenning, ontmaskering voldoende is. Als ik mijn verdwaalde ik herken, ik dus weer de plek aan het stuur oppak, gaat de passagier vanzelf op zijn plaats terug zitten. Hij hoeft niet de bus of boot af. Dat laatste is mijn reactie vanuit angst en houdt daarmee de dualiteit van goed en slecht in stand. Maar het slechte is herkend en ontmaskerd. Ik hoef niet bang te zijn. Dat vond ik zo liefdevol! Vooral omdat dit een boodschap was van binnenuit op mijn persoonlijke weg van menselijke groei.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!