Gepubliceerd 08 december 2013 | Door tom ribbens
Eens zullen er twee werelden zijn. Een uitspraak van mijn vader 30 jaar geleden. Hij had veel SF-boeken in de kast staan, die ik begon te lezen toen ik op de middelbare school zat. Jack Vance (Durdane) en Frank Herbert (Duin) schiepen werelden die voor mij een mooi tegenwicht boden tegen het sterk op aanpassing gerichte leven in Zeeuws-Vlaanderen. Halverwege de jaren 80 zond de VPRO in de zomer een maand lang op zondagavond een aantal SF-films uit, waaronder Soilent Green, Invasion of the body Snatchers, maar ook THX 1138. Vooral deze laatste maakte grote indruk op me. Het is de eerste film van George Lucas, de regisseur die ook de Star War films maakte.
THX 1138 is de hoofdrolspeler in een futuristische wereld onder de grond waar gevoelens zijn uitgebannen en mensen met pillen onder controle worden gehouden. Als THX wel gevoelens gaat koesteren voor de vrouw waarmee hij samenwoont en hier ook uiting aan geeft, wordt hij opgepakt en in een heropvoedingskamp gestopt. Het einde is prachtig. De man ontsnapt in een snelle auto, achterna gezeten door 3 agenten op motor. Vanuit het controlecentrum wordt voortdurend bijgehouden hoeveel geld het kost om hem terug te halen. Als het budget van zijn achtervolging wordt overschreden, stoppen de agenten de achtervolging en is THX vrij. Het laatste beeld is dat hij uit een tunnel boven de grond komt, verwelkomt door een grote, oranje zon!
Nu is het 2013 en na de berichten over het op grote schaal mensen afluisteren en drones die op afstand worden bestuurd en mensen, terroristen, uitschaken, zou je kunnen denken dat er inderdaad twee werelden aan het ontstaan zijn. Aan de ene kant is er de wereld van de beheersing en de controle. Bijna iedereen in het Westen, maar ook andere delen van de wereld, zit op facebook en via dit kanaal is ieder individu makkelijk te traceren. Pas was ik bijvoorbeeld aan het chatten met iemand via facebook en ik kon gewoon haar fietstocht waarnemen van en naar het hockey-veld. Ik schreef haar nog; wat doe je daar in Driewegen (een gehucht vlakbij Terneuzen) en ze schreef dat ze op weg was naar de hockey. Voeg daarbij de berichten over de afluisterpraktijken van de geheime dienst van de VS en het gebruik van drones door diezelfde Amerikanen en er zou zo het beeld kunnen ontstaan dat ieder op welk willekeurig moment kan worden getraceerd en indien nodig kan worden uitgeschakeld. Dat is de ene, best beangstigende wereld.
De andere wereld ontmoette ik een aantal weken geleden door een presentatie van een groep HBO-studenten lifestyle studies. Ze waren op bezoek geweest bij Pluk&Plenty en deden een onderzoek naar trends bij jongeren die aansloten bij de visie en waarden van Pluk&Plenty. En eigenlijk had iedere presentatie dezelfde boodschap. Jongeren tussen de 20 en 30, althans in ieder geval een deel van hen, hechten veel minder waarde aan de uitgangspunten van ons huidige, kapitalistische systeem. Zij willen echt iets anders, ze zoeken authenticiteit, passie en hechten minder waarden aan ‘hebben’, maar willen delen. Dat gaf mij een heel hoopvol gevoel.
Het is maar net hoe je naar de werkelijkheid kijkt.
In de wereld van de beheersing en de controle worden producten op een misleidende manier verkocht. De melk in de supermarkt heeft een mooi plaatje van een boerderij met loslopende koeien, terwijl in werkelijkheid de koe die deze melk heeft geproduceerd geen buitenlucht meer ziet en automatisch wordt gemolken en met haar duizend ander koeien in de stal. Er is dus een groot verschil tussen het plaatje en de werkelijkheid. Het is de leugen die wordt verkocht en door miljoenen mensen als zoete koek wordt aangenomen. Kijk maar eens naar de documentaire Food inc. Becel blijft maar hun product verkopen met het beeld dat het gezond is, maar in werkelijkheid is al het leven uit het product verdwenen (Neu!). Zo is dat ook voor het meeste brood dat in de supermarkt wordt verkocht. Het zijn industriele producten die nog maar heel weinig met de natuur te maken hebben, maar ze worden verkocht als beter dan de oorspronkelijke, natuurlijke producten. En heel veel mensen geloven dat.
Over supermarkt gesproken, gisteren was ik bij de AH in Goirle (ook ik ontkom daar af en toe niet aan). Ik rekende af bij de kassa en het meisje vroeg; spaart u ook mee voor zegeltjes bij Van Beurden? Uuuuh, Van Beurden? Ja, je kunt dan gratis naar de zonnebank en je krijgt korting op andere producten. Nu blijkt Van Beurden een schoonheidssalon te zijn naast de AH. Ik zei dat ik helemaal niet naar de zonnebank wilde, omdat dat volgens mij niet echt goed is voor je gezondheid. Nou, zei de cassiere, zonnebank is gezonder dan de echte zon! Oja, zei ik verbaasd, nou, dat ga ik zo eens opzoeken, ik laat het je nog weten. Het artikel dat ik even later las op internet sprak boekdelen; zonnebank wordt door gezondheidsdeskundigen net zo slecht beoordeeld als bv. roken, in ieder geval net zo kankerverwekkend.
Met andere woorden: er is dus een wereld die het leven, dat wat leeft, als vijand ziet en dat wat de mens maakt in de fabriek als superieur beschouwt. Er lijkt een kunstmatige wereld te ontstaan waarbij al het levende en alle levende principes – dat bv. ziekte en pijn onderdeel zijn van menselijke groei – uitsluiten. Leven is lastig, is niet te beheersen en dient dus buitengesloten te worden. Er komt een grieppil die alle vormen van griep buiten de deur houdt. Voor elke vorm van psychisch leed is een DSM V diagnose met een bijbehorende pil. Ieder ziet er in deze wereld aan de hand van plastisch chirurgie hetzelfde uit naar een ideaal beeld dat wordt geschapen. Men spreekt dezelfde zichzelf overtuigende one-liners, zoals dit vaak op feestjes gebeurd. Men is niet zichzelf, men speelt een rol. Men is het contact met de eigen natuur, met de eigen essentie kwijt. In feite schep je een mens als robot, als mechanisch instrument, dat je naar believen kunt laten functioneren. Elke vorm van kwaad of wat het systeem ziet als kwaad, wordt buitengesloten. Uit het systeem verbannen. En dit lijkt zich te verdichten, te verharden, alsof het contrast groter wordt. Het is alsof je twee verschillende talen spreekt, alsof je echt uit twee werelden komt. De wereld van het hoofd, de beheersing, de ongelijkwaardigheid en de wereld van het hart, de liefde, de verbinding, de gelijkwaardigheid.
Aan de andere kant is er namelijk een groep van mensen die juist weer contact maakt met het leven en de wetmatigheden die het leven heeft. Men maakt op een bewuste manier verbinding met de natuur, met de aarde, maar ook met het geestelijk deel dat onderdeel is van het leven. Men ontdekt de eigen natuur en vindt in zichzelf de basis om te leven, men heeft minder materie nodig, minder opvulling van buitenaf. Het is een eenvoudig, maar krachtig leven, waarbij men allerlei menselijke kwaliteiten en vaardigheden op spiritueel gebied ontdekt. Deze mensen hebben ontdekt wat de zin en betekenis is van hun leven op aarde. Deze groep zal zich gaan afwenden van de andere groep van beheersing en controle, men zal een zelfvoorzienendheid gaan ontwikkelen, waardoor men niet meer afhankelijk is van het systeem. Het is de mens zoals die beschreven wordt bv. in de boeken van Vladimir Megre over Anastasia. Maar ook in het toekomstbeeld van Rob Hopkins, de initiatiefnemer van de Transition Town beweging. Het zijn beelden, vergezichten.
Er is een groep die het leven en het levende principe uitsluit en een groep die dit omarmt. Het zijn echt twee werelden. In mijn fantasie zag ik dat een volgende stap zo maar eens zou kunnen zijn dat deze steriele, kunstmatige wereld zich in de toekomst zal gaan afzonderen, met een groot hek, een schild er omheen. Hierbinnen zal het klimaat kunstmatig op peil worden gehouden etc. etc.. Hoe moet dat dan verder, dacht ik, moet ik nu gaan strijden om te voorkomen dat er zo’n wereld gaat ontstaan? Ik kreeg als antwoord het volgende beeld. Deze dualiteit zal vanzelf oplossen. De groep die het leven uitsluit en daar een hek, een schild, omheen zet, die zal nog een tijdje in de leugen kunnen geloven. De levende werkelijkheid die zij zelf hebben uitgebannen, zal er namelijk voor zorgen dat hun wereld vanzelf opdroogt, uitput. Het zal zijn als een rotte vrucht, die vanzelf opdroogt, uitholt, verschrompelt. Of als een huis waar geen leven, geen bewoners meer heeft, dat vervalt vanzelf. Misschien dat zij de middelen zullen ontwikkelen om de aarde te verlaten, als laatste redmiddel, je weet het niet. De andere groep zal tegelijkertijd in verbinding met diezelfde aarde een eenvoudig, maar bewust leven leiden. Zal in verbinding met die aarde transformeren, de aarde transformeren totdat er van binnenuit een licht, een eenheid, een liefde zal geboren worden die de aarde tot zon transformeert.
Het is maar een toekomstbeeld dat de afgelopen tijd in me opkwam, maar waarvan de kiem aanwezig is in onze huidige werkelijkheid. Misschien hoeft het zover niet te komen dat deze twee werelden zich echt af zullen gaan scheiden. Nu is er gelukkig nog een mix van deze twee werelden. Bovendien is het zo dat het systeem ook in mij zit. Deze twee werelden zitten ook in mij en zijn deel van mij. De twee werelden zijn een afspiegeling van wie wij collectief zijn als mens, een afspiegeling van ons bewustzijn. Onafhankelijk zijn, vrij zijn betekent dat ik van binnen moet sterven aan alle valse beelden en verwachtingen die ik heb opgebouwd en vanuit de grond, vanuit mijn essentie opnieuw geboren word. Ik weet hoe moeilijk dit is! Daar gaat mijn innerlijk werk over en misschien is mijn hoop dat als maar genoeg mensen, individuen dit doen dat er niet zo’n wereld hoeft te ontstaan zoals de wereld onder de grond in de film THX 1138. Daarom tot slot van dit artikel de volgende, levende ervaring die ik een week geleden had.
Zoals elke dag van de week reed ik ‘s ochtends om 7 uur met mijn zoon Bo naar het station in Tilburg. Hij gaat dan met de trein naar zijn middelbare school in Eindhoven. Op de terugweg langs Goirle kwam de zon op en kleurde de lucht paars, rood, oranje, geel. Het was zo’n magisch moment dat mijn hele lichaam zachtjes deed trillen van aanwezigheid. Wow. Een levende ervaring met de wereld, met de natuur om me heen. Zoals ik dat ook kan voelen als er in de schemer over de zandweg waar we wonen een hert oversteekt. Ik word dan even losgemaakt van mijn denken, van mijn beelden, en geraakt door het leven zelf. Vorige week waren we met de donderdaggroep van project Natuurlijk Werken op bezoek bij Rian Michiels. Een vrouw die hier vlakbij in Aarle in een yurt woont. Het was een bijzondere ontmoeting en wat mijzelf raakte was de eenvoud en de stilte waarin zij leeft. Ze vertelde dat ze een keer ‘s nachts in haar bed lag en het licht van de maan door het raam in het dak op haar bed scheen. De roep van een uil klonk door de nacht. Meer heb je toch niet nodig, dacht ze toen. Het is een ervaring die ieder van ons zoekt, volgens mij, maar vaak doen we dat in de verkeerde richting. Buiten onszelf in plaats van in onszelf. Het is eenvoudiger en veel dichter bij dan we denken. Zo’n levende ervaring brengt me bij het diepe verlangen om vrij te zijn, om het leven te leiden waar ik als mens voor bedoeld ben.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!