Gepubliceerd 02 mei 2013 | Door tom ribbens
De mooiste maand van het jaar is begonnen. De groene velden kleurden dit weekend geel van de paardebloemen en onze krentenboom ging vol in bloei. Al voor de mei-vakantie deze week begon, had ik al een tijdje een vakantiegevoel. Ik was heel de dag bezig, maar had niet het gevoel dat ik werkte. Dit begon een aantal weken geleden toen het duidelijk werd dat twee potentiële werkprojecten niet door gingen. Ik voelde me tegelijkertijd teleurgesteld, erg teleurgesteld, want in een van de projecten heb ik twee jaar lang veel energie gestopt. Maar tegelijkertijd voelde ik een soort opluchting en vreugde. Er ontstond nu de ruimte om te onderzoeken wat voor nieuw product ik wil gaan ontwikkelen. Bovendien voelde het goed om me nu helemaal te richting op de gezamenlijke praktijk met mijn vrouw Gebi; praktijk Mens&Groei, die we vanaf dit jaar zijn gestart.
Het lijkt alsof deze situatie voor me wordt georganiseerd, aangereikt van hoger hand. In de twee projecten die niet doorgaan, zit namelijk nog steeds de afhankelijkheid van een externe opdrachtgever. Het lijkt alsof het nu echt tijd is mijn eigen product neer te zetten, wat ook voor een deel reeds gebeurt met de Praktijk Mens&Groei waar de gezamenlijke producten van Gebi en mij in gebundeld zijn. Het is voor mij een hele kunst me over te geven aan deze situatie en dit gevoel van ruimte en vakantie hebben. Dat ik niet heel hard hoef te werken voor het geld dat ik verdien. Dat ik mag meebewegen in de stroom waar ik blij van word en dat er genoeg geld is om van te leven.
Dat ik mag geloven dat als ik mijn verlangen, mijn hart volg dat ik dan precies krijg wat ik nodig heb. Dat ik mag uitgaan van overvloed in plaats van tekort. Overvloed betekent niet verspilling, want mijn ervaring van dit moment is dat we samen precies genoeg geld binnenbrengen om van te leven. Niet meer en niet minder.
De afgelopen week maakte ik voor Pluk&Plenty de eerste voorjaarssoep met het groen dat nu opkomt. Brandnetel, zevenblad, winterpostelein die aan het doorschieten is met in ieder blaadje een klein bloemetje, rucola, tijm, lavas. Nog wat overgebleven winterprei. Uit de winkel deed ik er nog bonen bij en een biologische lamsworst. Tijdens het maken van de soep werd ik me bewust van de energie die er in de ingrediënten zaten. Leven. Het leven van dit voorjaar. Dit is een belangrijk inzicht. Het maakt me bewust van de onzichtbare wereld die achter de zichtbare wereld verborgen zit. Het is deze onzichtbare wereld vol energie, vol liefde zelfs, die vooraf gaat aan het zichtbare. De onzichtbare wereld schept de zichtbare, de materiële werkelijkheid. En als ik me dat bewust ben, geeft deze soep me ook dat leven, die energie.
Met de ochtend oefening, die ik elke dag doe, maak ik een connectie met deze onzichtbare wereld, met mijn geestelijk deel, mijn essentie, de liefde die overal in aanwezig is. Ik heb het hier niet over een romantisch of een sentimenteel soort Hollywood liefde. Maar de energie, de elektriciteit, de onzichtbare scheppingskracht die overal in aanwezig is. En waar ik en ieder mens dus contact mee kan maken. Alsof ik iedere ochtend aan een knop draai zoals die van de radio en probeer de juiste zender te vinden. En als me dat dan lukt, word ik telkens weer geraakt door dat persoonlijke moment van contact. Dit is de kracht, de energie waar ik uit voortkom en ook weer naar terugkeer. Het is de kracht die mij schept, niet alleen toen ik in de buik van mijn moeder zat en uit haar ben geboren. Maar ook nu word ik geschapen. Iedere dag en ieder moment weer. Het is fijn als ik me dat weer bewust word. Het zorgt ervoor dat ik me verbonden voel met het geheel en dat ik me bewust ben dat ik op mijn manier mijn steentje bijdraag aan dit geheel.
Vanuit dit bewustzijn kreeg ik het verlangen om de psalmen te gaan lezen, die in de bijbel staan. Ze kregen voor mij een nieuwe betekenis, omdat ik ze ging lezen vanuit het idee dat misschien ook de schrijver deze teksten schreef vanuit het bewustzijn dat aan al het zichtbare, het onzichtbare, het geestelijke, God als je wilt, vooraf gaat. Dat het niet zozeer om God gaat, maar wel om dit bewustzijn. Laat ik hier toch vooral aantekenen dat ik niet iemand ben die voortdurend in dit ruime bewustzijn verkeer. Ik ben eerder een reiziger die tussen de verschillende bewustzijnslagen heen reist en daarbij hoop dat ik niet te lang vast blijf zitten in een bewustzijn dat me benauwt, vernauwt. Want zo ruim als ik soms mijn bewustzijn ervaar, zo nauw kan het ook zijn als ik word overvallen door mijn angst en ik me door de nauwe poort van dit bewustzijn moet wringen. Soms word ik geplet, plat getrapt, zo voelt dat. Daar gaan trouwens ook sommige psalmen over die als je ze goed leest een afspiegeling kunnen zijn van innerlijk leven.
Psalm 139 is een van mijn favoriete teksten.
God, u kent mij, u doorgrondt mij, u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten.
Ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd.
Geen woord ligt op mijn tong, of u, God, kent het ten volle.
U omsluit mij, van achter en van voren, u legt uw hand op mij.
Wonderlijk zoals u mij kent, het gaat mijn begrip te boven.
Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen, hoe aan uw blikken ontkomen?
Klom ik op naar de hemel – u tref ik daar aan, lag ik neer in het dodenrijk – u bent daar.
Al verhief ik mij op de vleugels van de dageraad, al ging ik wonen voorbij de verste zee, 1ook daar zou uw hand mij leiden, zou uw rechterhand mij vasthouden.
Al zei ik: ‘Laat het duister mij opslokken, het licht om mij heen veranderen in nacht,’ ook dan zou het duister voor u niet donker zijn – de nacht zou oplichten als de dag, het duister helder zijn als het licht.
U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder.
Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan, wonderbaarlijk is wat u gemaakt hebt.
Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.
Toen ik in het verborgene gemaakt werd, kunstig geweven in de schoot van de aarde, was mijn wezen voor u geen geheim.
Uw ogen zagen mijn vormeloos begin, alles werd in uw boekrol opgetekend, aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.
Als ik dit lees vanuit het bewustzijn dat aan al het zichtbare het onzichtbare, het geestelijke, de scheppingskracht, de liefde vooraf gaat, dan word ik heel blij. Zoals er in meer psalmen echt gejubeld wordt. Er wordt gejubeld vanuit dat bewustzijn. Dat het volgende moment weer gesloten kan zijn, omdat er vijanden opdoemen die me naar het leven staan. Dat is als ik weer in een nauwer bewustzijn ben beland en achter iedere boom een vijand zie. Wat in feite weer een projectie is van mijn eigen oordeel, mijn eigen criticus. Zo is alles in mijzelf, in onszelf aanwezig. Zowel het ruime als het nauwe bewustzijn.
Het is fijn dat ik ook dit soort ervaringen heb, waarbij ik een balans, een innerlijk gevuld zijn ervaar naast mijn ervaring van persoonlijk lijden, waar ik het in een vorig artikel over had. Het is kenmerkend voor hoe ik mijn menselijke groei ervaar dat in dit proces er een afwisseling plaats vindt tussen een ruim bewustzijn en een nauw bewustzijn. Als een soort ademhaling, als een eb en vloed, als een volle en nieuwe maan. De balans, de momenten van geluk maken me sterk, geven me bodem om daarna de momenten van disbalans te kunnen dragen. Het is dan de kunst om het gevoel van leegte toe te laten en niet de afleiding buiten mezelf te zoeken in alles dat de wereld me aan verleidingen aanbiedt. Dit lijden heeft ook nog het bijkomend effect dat ik me op een gelijkwaardige manier kan inleven in het lijden van de ander. Daar niet boven sta!
De leegte trekt een spoor in me, maakt een opening dat alleen maar door de liefde kan worden opgevuld. Dat is wat ik telkens weer leer. In mijn proces van menswording bereidt deze liefde in mij een troon voor, een troon waar de liefde recht op heeft, de rechtmatige eigenaar van is. Het is mijn ego die de liefde van deze troon heeft verwijderd, mijn ego die eigenlijk een valse plek inneemt. Een mysterieus gegeven in ons mens-zijn. Het is daar waar een troonwisseling plaats dient te vinden, net zoals dat deze week gebeurde in Nederland. Het was mooi dat de nieuwe koning Willem-Alexander refereerde aan verschillende menselijke waarden, zoals vertrouwen en respect, ruimte voor talentontwikkeling, dienstbaarheid. Het is de herinnering aan onze eigen essentiële kwaliteiten, die we allemaal bij onszelf van binnen kunnen vinden. De kunst is hierbij om tegen al deze kwaliteiten IK te zeggen en deze niet buiten onszelf te projecteren. We mogen onszelf op de troon van ons eigen leven plaatsen. We mogen zelf de koning van ons leven zijn. Het is het beeld dat ieder mens de koning is van zijn eigen leven en het licht uitstraalt dat bij deze status past. De aarde zou een zon worden! Kijk maar eens naar het slot van The Lord of the Rings of ga deze vakantie naar The Croods. Hij draait in de bioscoop.
Tot slot van dit artikel een eigen psalm die ik deze ochtend schreef.
Soms is mijn bewustzijn in nevelen gehuld.
Het lijkt dan alsof ik in het dagelijks leven loop te slaapwandelen.
Met mijn hoofd in de wolken.
Het is alsof ik weer bij mijn ouders woon, gevangen in een oud gevoel, oude patronen, oude gewoontes.
Dan op een ochtend richt ik me op.
Voel ik me plotseling verlost van oude dekens.
Mijn bewustzijn richt zich in me op, helder, ontspannen.
Als een helder lichtje in de duisternis, als een klein plantje dat uit de donkere aarde omhoog komt.
Ik ben weer.
Ik ervaar me weer.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!