Gepubliceerd 21 mei 2013 | Door tom ribbens
Het is goed om me telkens weer te herinneren dat er een punt in mij is waar ik word lief gehad, onvoorwaardelijk word liefgehad. Het is het punt waar ik me bewust ben dat het zichtbare een manifestatie is van het onzichtbare. Achter alles dat ik zie, zit een geestelijke wereld vol energie, vol kracht, vol liefde. In dit punt ben ik emotioneel onafhankelijk. In dit punt begint mijn groei als mens naar het beeld, de blauwdruk, het meest volmaakte plaatje van mijn leven waar ik helemaal tot mijn recht kom, samen val met mezelf en me tegelijkertijd verbonden voel met de wereld om me heen. In dit punt begint mijn ware individualiteit, die mij onderscheidt van het collectief waarin ik ben opgegroeid. Heb ik altijd contact met dit punt? Nee, zeker niet, maar het naar mijn vermogen contact ervaren van dit punt is wel de beste en belangrijkste ervaring die ik in mijn leven heb gehad.
Ik maak me eerlijk gezegd zorgen over het collectief opblazen van emoties, die in eerste instantie behoren tot het individu en tot de privésfeer. Als collectief hoppen we van de ene emotie naar de andere, aangewakkerd door de journalistiek, die volgens mij als belangrijkste belang heeft om nieuws te verkopen. Zo hoog mogelijke kijk- of verkoopcijfers te scoren. Ik vind het vaak al moeilijk om mezelf te ervaren, om mezelf te voelen. Zeker als ik me in de wereld beweeg, al is dat maar de wereld van een kleine stad als Tilburg. Voelen is in onze maatschappij een groot taboe. Miljoenen mensen slikken pillen om hun pijn maar niet te voelen en dan gaat het vaak over gewoon menselijk verdriet na het verlies van een dierbare bijvoorbeeld. In plaats van dit individuele gevoel, krijgen we een collectief surrogaat voorgeschoteld in de vorm van bijvoorbeeld Koninginnedag inclusief inhuldiging nieuwe Koning, Eurosongfestival, volgend jaar Oranje op de WK in Brazilië. Maar ook het leed wordt collectief ervaren in de vorm van de vermissing van twee broertjes in een afschuwelijk familiedrama. Deze individuele tragedie wordt onbeschaamd uitgevent. Hele volksstammen pluggen in en voelen mee, waarbij de vraag is of dit te maken met een werkelijk authentiek gevoel of dat deze collectieve emotie de eigen, individuele gevoelens vervangt. Het is namelijk veel makkelijker mee te voelen met een anders geluk of leed, dan de eigen pijn of het eigen geluk werkelijk toe te laten. Vandaag zette ik de radio aan en ik werd terstond misselijk, het volgende drama had zich reeds aangekondigd; een aantal verwoestende tornado’s in de Verenigde Staten. De wereld is een dorp geworden, we voelen met alles mee, maar zijn niet in staat om werkelijk onszelf te ervaren, onszelf als individu, als persoon, als waardevol en liefdevol mens. Misschien als idee, maar niet als ervaring. Ik weet namelijk zelf hoe moeilijk dit is en geen vanzelfsprekendheid!
Vorige week werd door een aantal vrouwen, waaronder minister Bussemaker en oud politica Femke Halsema een pleidooi gehouden voor de economische onafhankelijkheid van vrouwen. Zij hebben een punt. Een aantal van mijn klanten van WerkWaardig hadden veel last van de scheiding van hun echtgenoot, waarna zij zonder geld en middelen achterbleven en moesten rondkomen van een uitkering. Ze hadden zich opgeofferd om voor de kinderen te zorgen, maar dat werd en wordt nog steeds niet in geld uitgedrukt zoals veel zorgtaken ook niet economisch worden uitgedrukt. Alsof deze geen waarde hebben. Tegelijkertijd hanteren Bussemaker en Halsema nog een gedachtegoed waarbij economie en economische onafhankelijkheid het hoogste doel is. De kapitalistische economie, waarin individueel bezit en winst maken het uitgangspunt vormt, als meest ideale samenlevingsvorm. Wat mij betreft is dit een verouderd kader, dat op dit moment geen scheurtjes vertoont, maar eigenlijk behoorlijk op instorten staat, al willen vertegenwoordigers van dit gedachtegoed ons anders doen geloven. Alles heeft met vertrouwen te maken en juist het vertrouwen in dit kader met het mens- en wereldbeeld dat hieraan ten grondslag ligt, is met een rap tempo aan het verdwijnen. Het is wat mij betreft zinloos om alle energie te stoppen in het herstel van dit kader, deze kapitalistische structuur. Het is tijd om een stap te zetten naar het organiseren van onze samenleving vanuit een ander uitgangspunt, dat meer recht doet aan ons als mens in plaats van de heilige koe van onze huidige samenleving; geld. Het typische is dat een zelfde kritiek deze week door de nieuwe paus van de katholieke kerk werd verwoord. Dit is wat hij zei; geld moet ten dienste staan en mag niet overheersen. Wij kunnen geen dictatuur aanvaarden van het geld over de mens en de samenleving. Vaak vergeten wij dat de ultieme oorzaak van de financiële crisis een dieperliggende menselijke crisis is. De aanbidding van het ‘gouden kalf’ waarover het (bijbelse) boek Exodus (32, 15-34) het heeft, heeft een nieuwe en harteloze variant gevonden in de cultus van het geld en de dictatuur van een economie die niet langer de mens als uiteindelijk doel heeft. Daarbij wordt de mens gereduceerd tot een consument. Ethiek – en zo uiteindelijk ook God – worden verworpen.
Ik geloof niet dat het onze grootste verantwoordelijkheid als mens is om economisch onafhankelijk te zijn, zoals Bussemaker cum suis beweren. Ik geloof dat onze grootste verantwoordelijkheid is om met ons hart te leven en te werken. Mijn stelling is dat het beter is om onbetaald vanuit het hart te werken dan betaald zonder hart! Onze grootste taak als mens is om liefde te produceren, daarom zijn we hier op aarde. Om de liefde door te geven die aan ons gegeven wordt. Dan moet je natuurlijk op de eerste plaats deze liefde kunnen ervaren. En dat is niet makkelijk. Want die liefde die we natuurlijk allemaal wel willen, houdt ons tegelijkertijd een spiegel voor. En in die spiegel zien we wie we zijn, in onze volmaaktheid, maar ook in onze onvolmaaktheid. Het is het moeilijkst om deze waarheid te zien en te aanvaarden. Zonder oordeel, zonder criticus hiernaar te kijken en juist op dit punt de liefde toe te laten. We kunnen vaak niet geloven dat er van ons wordt gehouden zoals we zijn, we vinden onszelf deze liefde niet waard. Het zijn de valse overtuigingen die een muur vormen tussen onszelf en de liefde die ons omringt. Alles is in wezen van liefde gemaakt, inclusief wijzelf. Ook dat is moeilijk te zien in een wereld die wordt overspoeld door industriële en kunstmatige producten. Gemaakt door een industrie waar steeds meer wordt bezuinigd op menselijke arbeid. Handen die juist deze fundamentele en onmisbare liefde kunnen toevoegen aan een product!
Als we de liefde wel kunnen toelaten en doorgeven, verandert er direct iets. Er vindt als het ware een transformatie plaats. En die mogelijkheid, dat vermogen, dat is wat ons mens maakt. Doe alles wat je doet met de liefde en aandacht die je in je hebt. Voor mij is daarin een van de beste oefeningen koken. En koken is voor mij veel meer dan alleen de handeling van het koken zelf. Koken begint voor mij bij de aantal uren die ik nu per dag in de moestuin rondbreng van Pluk&Plenty. Ik schoffel, haal onkruid uit de tuin waar ik het niet wil hebben. Laat een aantal plantjes staan die zich hebben uitgezaaid; goudsbloem, klaproos, borrelia. Daarna plant ik wat koolplantjes, courgette- en pompoenplantjes. Het is rond 4 uur in de middag, de wind is gaan liggen en de wolken die heel de dag de zon aan het zicht ontrokken zijn plotseling verdwenen. De warmte van de zon is heerlijk, de vogels fluiten, ik voel me helemaal blij met dit moment. Voor het avondeten haal ik spinazie en raapsteel uit de grond. Bovendien een kropje sla en wat kruiden. Op het menu staat pasta met een saus van spinazie, raapsteel, champignons en fetakaas. Daarnaast een salade met naast de sla en kruiden uit de tuin, witlof en komkommer van Goei Eete met een dressing van mayonaise, geitenyoghurt en dille.
Niet altijd is mijn dag perfect, misschien 1 dag in de 2 weken en dat is eigenlijk al heel wat. Als ik dan in bed lig om mijn afsluitende meditatie te doen, kan ik me helemaal vervult voelen. Alsof de liefde en aandacht die ik in de dag heb gestopt, nu helemaal bij mezelf terugkomt en me vervult. Ik moet denken aan het moment dat de zon net is ondergegaan en het lijkt alsof de natuur, de bomen, het groen van de struiken en planten nog licht geeft. Alsof de natuur het licht wat het die dag van de zon heeft gehad, teruggeeft, uitstraalt.
Klein is het nieuwe groot stond op het bord waarvoor Jan Rotmans een lezing gaf in de documentaire van Tegenlicht over transitie in Nederland. Voor het eerst was ik geraakt door dit begrip. Ik had wel gehoord van Transition Towns, maar kon daar weinig mee. Misschien door het hardnekkige gebruik van deze Engelse term, misschien door de mensen die zich onder deze noemer al snel verenigden. Nu echter viel voor mij het kwartje en werd ik me bewust dat ik eigenlijk al heel mijn volwassen leven in een transitie zit. Op de eerste plaats in mezelf, ik schrijf daar vaak over. Maar ook in mijn werkzame leven. Stichting Met hart en ziel bijvoorbeeld, 15 jaar geleden opgericht, waarin kwaliteiten van uitkeringsgerechtigden zichtbaar werden gemaakt. Lokaal. Ik heb me voorgenomen dit begrip transitie te gaan onderzoeken de komende tijd.Dit jaar is sowieso voor mij een overgangsjaar in mijn werk. Misschien is deze transitie voor mij wel een begrip waarmee ik mijn individuele groei kan verbinden met een vorm, een positie, een plek, een uitgangspunt in de wereld. Een vrij, lokaal netwerk, dat kwaliteiten en producten met elkaar verbindt. Misschien wel los van de huidige, door geld gestuurde economie. Maar puur als uitwisseling tussen mensen. Het is mooi dat er op de afvalresten van het verouderde economische kader nieuw leven ontstaat. Zoals op de compost van mijn moestuin de courgettes en pompoenen het beste groeien. Nieuw leven dat uitgaat van de vitaliteit en creativiteit van het individu, die samenwerkt met andere individuen en daardoor samen sterker is. Verschillende voorbeelden worden in de documentaire over transitie in Nederland gegeven! Mijn eigen eerste actie was om een van de oprichtsters van de transitie beweging in Tilburg te ontmoeten, Irma Lamers. Daarna werd ik lid van Goei Eete, waarmee ik de nog ontbrekende groentes van Pluk&Plenty voor mijn gezin aanvul en daarmee minder bij AH hoef te kopen. En tot slot heb ik besloten om de rijpe groentes van Pluk&Plenty naar Tilburg te brengen. Ik word daar heel blij van! Houd facebook in de gaten voor een volgende keer.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!