Gepubliceerd 13 december 2010 | Door tom ribbens
Dit weekend was ik in de plaats waar ik ben opgegroeid en meer dan 20 jaar gewoond heb. Ik onderschat eigenlijk altijd het effect dat dit op me heeft. Het lijkt alsof mijn oude persoonlijkheid, mijn ego helemaal wordt uitvergroot en ik wordt overvallen door al mijn oude patronen. Zeker toen ik twee oude vrienden ontmoette en we oude herinneringen gingen ophalen. Wow, wat een kracht kostte het om die oude ik van mij, van 30 jaar geleden, te verbinden met wie ik nu ben. Wonderwel lukte dat. Later op de avond raakten we namelijk in een gesprek, waarbij ik kon zeggen wat ik wilde zeggen. Vanuit wie ik nu ben. Dat was gaaf. En nog gaver was het dat ik kon ervaren waarom deze twee bijzondere mensen toen mijn vrienden waren. Omdat er iets in hen niet gestorven was; het eigene, het authentieke.
Ik voelde weer die basis, die ik nu bewust kon benoemen, maar toen onbewust aanvoelde. Wat betekent dat in die oude persoonlijkheid van toen ook al mijn essentie aanwezig was en ik deze mensen opzocht, aantrok, hoe je dat ook wilt noemen. Mijn essentie was er toen ook al. Zoals deze ook voelbaar is bij deze twee oude vrienden. De reden waarom zij worstelen met dit leven, zich niet automatisch kunnen aanpassen aan het collectief. Blijkbaar trek ik die mensen aan, nu, maar ook 30 jaar geleden. De worstelaars, die af en toe een glimp opvangen van hun essentie, maar die heel vaak ook weer kwijt raken. Hoe kun je zo leven, dat je ook leeft vanuit deze essentie. Dat je er niet alleen een glimp van opvangt, maar het ook je ankerpunt wordt. Is dat niet mijn belangrijkste doel op dit moment?
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!