Gepubliceerd 30 december 2012 | Door tom ribbens
Het nieuwe jaar 2013 nadert snel. Voor mij is het echt een overgangstijd, ik schreef daar al eerder over. De oude geldbronnen die mijn werk financierden zijn opgedroogd en er zijn nog weinig nieuwe. Zo’n 15 jaar lang hoefde ik me niet druk te maken over geld, bouwde zelfs een kleine reserve op. Maar, moet ik toegeven, het gevolg was dat geld verdienen een belangrijke basis werd in mijn leven. En iets dat ik in stand moest houden, iets wat dan in onze samenleving ‘verantwoordelijkheid’ wordt genoemd. Ik haalde daar mijn identiteit en zekerheid uit; ik was de kostwinner, zorgde voor mijn gezin. Nu deze structuur door de crisis lijkt weg te vallen, kom ik in een soort leegte terecht. Even heb ik geen richting. Soms roept dit veel angst op, de angst voor tekort, dat gaat heel diep. Maar soms geeft dit wegvallen van mijn oude structuur ruimte en ben ik nieuwsgierig naar de toekomst. Het lijkt alsof er in mij een verschuiving plaatsvindt van de zekerheid zoeken in het werken voor geld naar een meer innerlijke zekerheid en vertrouwen.
In de uiterlijke zekerheid heb ik de controle over mijn leven, maar wat ik nu ontdek is dat daar de angst voor tekort onder zit. In het nieuwe gevoel van zekerheid en vertrouwen durf ik langzaam te geloven dat er voor mij en voor mijn gezin gezorgd wordt. Dat het leven ons goed gezind is, dat de liefde mij, ons kent en dat de werkelijkheid zich zo ontvouwt dat wij krijgen wat we nodig hebben. Dat vraagt wel overgave, maar ik kan in deze situatie eigenlijk niet anders. Het vraagt ook een andere definitie van het begrip verantwoordelijkheid. In mijn oude begrip had ik het gevoel dat ik het leven op mijn schouders moest nemen. In het nieuwe begrip begin ik te geloven dat ik kan samenwerken met het leven, maar ook met mijn partner Gebi bijvoorbeeld. En het opvallende is dat nu bij mij de geldbronnen terug lopen, er bij Gebi iets begint te stromen. Als psychologe begint zij nu een aantal klanten te krijgen, die vergoed worden via de ziektekostenverzekeraar. Dat geeft mij een heel fijn gevoel, want ik hoef het nu niet meer alleen te doen! Misschien wordt zij wel veel meer de kostwinner de komende periode en krijg ik meer ruimte om te doen wat ik graag wil. Zoals een boek schrijven of een methodiek ontwikkelen voor een nieuw soort leiderschap. En vaker in mijn moestuin werken!Dit is ook precies de periode om oude dingen los te laten en nieuwe dingen, nieuwe wensen uit te spreken. Het is een oefening die we deden de laatste bijeenkomst dit jaar met de groep van project Natuurlijk Werken. Schrijf eerst op een briefje dat wat je achter wilt laten in 2012, dat wat je los wilt laten. We verbrandden deze briefjes in een vuur dat we buiten stookten. Schrijf daarna op een briefje welke wens je hebt voor 2013. Deze plakten we vast aan twee vuurpijlen en deze schoten we de lucht in. Wat ik zelf wil loslaten, achterlaten in 2012 is mijn angst voor de toekomst. Wat ik wens voor 2013 is het vertrouwen dat ik word geleid naar de situatie die het beste bij mij past. Jarenlang kon ik een bepaalde periode, bijvoorbeeld een jaar vooruit kijken met de zekerheid dat ik inkomsten had. Nu is die blik naar voren weg en hoop ik dat we in januari de eindjes aan elkaar kunnen knopen, verder kan ik niet kijken. Het is apart dat ik nu kan ervaren dat die uiterlijke onzekerheid er is, maar tegelijkertijd van binnen een gevoel van vertrouwen, van zekerheid, licht. Het is de verschuiving van de zekerheid buiten mezelf naar de zekerheid in mezelf. Ik ben me bewust dat dit gevoel me nu gegeven wordt, ik geniet daarvan, ben nieuwsgierig. Waar gaat me dit brengen?
Maar ik weet ook dat ik ook in mijn angst gebracht kan worden, dat deze angst me door een vernauwing brengt, me innerlijk laat sterven, snoeit, schoonmaakt. Zo mag ik leren blij te zijn met dat wat me op het moment gegeven wordt, zonder de garantie dat ik dit gevoel kan vasthouden of sturen. Langzaam word ik meer toeschouwer van de emoties die zich in een golfbeweging aandienen. Ik klamp me er minder aan vast, identificeer me minder. Met nadruk schrijf ik minder, want het kan zo maar gebeuren dat ik me in een reflex wel vastklamp, me ermee wil bemoeien, wil sturen, wil controleren.
Het zij zo, ik heb nog veel te leren. Het was een bijzondere dag bij project Natuurlijk Werken, die laatste bijeenkomst van dit jaar, waarbij sommige deelnemers afscheid namen. Ik werd me bewust van de methodiek van WerkWaardig en project Natuurlijk Werken. De begeleiding van WerkWaardig heeft de mens, de persoon als uitgangspunt en diens groei met als doel de voor hem of haar volgende stap. Het lijkt op een boom of een plant die in zijn eigen tempo groeit naar de volgende fase. Het kan dan zijn dat het traject wat langer duurt en dat ook het resultaat niet altijd overeenkomt met wat Sociale Zaken het liefste wil. Namelijk zo snel mogelijke uitstroom uit de uitkering, ongeacht of dit werk passend is voor de klant. Deze eis is dominant en gaat de komende jaren steeds dominanter worden. Ik voelde die middag het voorrecht om mensen te begeleiden in hun groei en daar uiteindelijk het resultaat van te zien. Een van de deelnemers was een professionele muzikant die een aantal jaren geleden burn-out was geraakt door de druk van het hebben van een eigen onderneming en het soms dag en nacht moeten werken in een omgeving met hard geluid. In het traject bij WerkWaardig en het werken in de natuur bij project Natuurlijk Werken kwam hij weer in contact met zichzelf en wat voor hem belangrijk was. Hij kwam op het spoor van de muziek die bij hem past en maakte gedurende het jaar 2012 een CD als product van deze nieuwe muziek. Tijdens deze middag liet hij een aantal nummers horen van deze nieuwe CD en het resultaat was ontroerend. Hij speelde vanuit zijn authenticiteit en de combinatie van tekst en muziek raakte het hart. Hij is hier nog niet mee uit de uitkering, maar hoe waardevol is zijn ontwikkeling en dat wat hij nu vanuit zijn groei in de wereld heeft gezet.
De komende jaarwisseling wordt gekleurd door het optreden van onze zoon Bo bij het nieuwjaarsconcert van het Nederlands Blazers Ensemble. We rijden nu bijna iedere dag naar Amsterdam voor de voorbereidingen van dit concert. Met onze kinderen gaan we niet anders om dan met onszelf en met onze klanten van WerkWaardig of praktijk Mens&Groei, waar Gebi en ik vanaf het komende jaar al onze producten onder gaan brengen. Het is bijzonder om te zien hoe Bo zich als een vis in het water voelt in de omgeving van het NBE, waar muziek en samen muziek maken het uitgangspunt is. Zonder veel uiterlijke schijn of ego praktijken. Ik ben ook wel jaloers dat hij op zo’n jonge leeftijd gevonden heeft wat bij hem past als ik dat vergelijk met mijn eigen geworstel om de meest geschikte vorm te vinden die bij mij past en dat wat ik vanuit mijn talent te bieden heb. Hij raakt mijn eigen verlangen naar het willen uitblinken! Tegelijkertijd voel ik de oprechte trots dat wij als ouders daar aan hebben bijgedragen, de voorwaarden voor hem hebben geschapen. In deze onzekere tijd wat mijn werk betreft, kwam deze week plotseling de gedachte in me op dat het nu misschien wel de tijd is voor mijn kinderen om te excelleren. Dat het misschien veel meer mijn taak is om gewoon geld te verdienen om Bo, maar ook Moon de gelegenheid te geven hun talent vorm te geven. Alsof ik met mijn 50e levensjaar het stokje aan het doorgeven ben aan de volgende generatie. Dat was wel een aparte en bijzondere gedachte eigenlijk!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!