Gepubliceerd 09 augustus 2014 | Door tom ribbens
De actuele situatie in de Oekraine en de Gazastrook zetten me aan het denken over de diepere oorzaak van deze conflicten en de manier waarop we met z’n allen deze conflicten proberen op te lossen. Aan de basis van de meeste menselijke conflicten ligt pijn ten grondslag. Veel van deze pijn komt volgens mij voort uit het idee dat we dingen bezitten; land, spullen, een huis, auto, ja, zelfs onze vrouw en kinderen. Het idee alleen al dat onze kinderen iets zou kunnen overkomen of onze partner vreemd gaat, is voor de meeste mensen onverdraaglijk. Het is interessant om te onderzoeken wat dat nu precies betekent dat idee van bezit. Als ik daar zelf bij stil sta, dan kom ik bij het ervaren in mij van een leegte, die onlosmakelijk onderdeel is van mijn bestaan hier op aarde. Als ik die leegte niet vul met dat wat er oorspronkelijk thuis hoort, namelijk mijn geestelijk deel of mijn essentie, dan vul ik het op met surrogaat. Dat kan van alles zijn, maar bezit is voor veel mensen in onze samenleving een belangrijk surrogaat. Daarom is het ook moeilijk om bezit los te laten, omdat het de essentiële leegte in onszelf vult. We zijn emotioneel afhankelijk van materie, van bezit, van onze kinderen, van onze partner. Maar ook het bestaan van landen met grenzen, waar mensen wel of niet uitkunnen etc. zijn gebaseerd op het idee van bezit. Heel veel conflicten in de wereld zijn hier het gevolg van, zoals momenteel actueel is in het Oosten van Oekraine en de Gazastrook.
Als we iets bezitten, dan kunnen we het ook verliezen. Als we daar dan pijn over hebben, is een mechanische reflex om te zoeken naar de oorzaak van dit verlies. We gaan zoeken naar de dader, naar iemand die ons die pijn heeft aangedaan. Hebben we dan die oorzaak of die iemand gevonden, dan is een volgende mechanische reactie om die pijn te vergelden. Jij doet mij pijn, ik doe jou pijn. Oog om oog, tand om tand. Dit is mijn land, jij hebt mij verdreven, ik sla terug, wil mijn land terug. Jij doet mij pijn, ik maak jou dood. We doen dit op individueel, maar ook op collectief niveau, zoals het conflict tussen Israël en de Palestijnen laat zien.
Op indvidueel niveau zitten we vaak met onverwerkte pijn uit het verleden. Van binnen zit wrok, boosheid en verdriet over het onrecht dat ons is aangedaan. Vanuit deze onverwerkte emoties hebben zich overtuigingen ontwikkeld over onrechtvaardigheid, oneerlijkheid, schuld. En met deze ogen kijken we naar de wereld om ons heen, die al heel snel wordt verdeeld in goed en slecht, in wit en zwart. Deze manier echter isoleert ons van de pijn, zodat we worden afgescheiden van de liefde die ons in feite omringt en ons de oplossing kan aanreiken om op een andere manier met onze pijn om te gaan. We ontwikkelen overlevingspatronen om de pijn niet te hoeven voelen. In ons gedrag echter geven we vaak onbewust de pijn, de verdeeldheid, het isolement en afgescheidenheid door aan onze omgeving. Dat is ons ego, die er op gericht is om pijn en verlies te voorkomen. Dat schept een leegte in ons, die we weer opvullen met allerlei surrogaat, zoals het idee van bezit. Het idee van bezit is de basis van ons kapitalisisch systeem, waarin we werken om geld te verdienen en spullen te kopen die we ons bezit noemen. Daarmee maken we ons afhankelijk van de betaalde baan. Zo afhankelijk dat het kan voelen als gevangenschap, omdat we vaak steeds harder moeten werken voor het bezit dat we hebben. Waardoor we weer minder tijd hebben voor onszelf en elkaar, laat staan om de pijn te voelen die in ons zit.
Volgens mij is een van onze grootste opdrachten als mens om de pijn die ons wordt aangedaan, van binnen toe te laten en te verbinden in onszelf. Dit vraagt echter een ander bewustzijn, dan het bewustzijn van waaruit we momenteel handelen. Ik geloof niet dat de vele problemen in de wereld op te lossen zijn vanuit het bewustzijn van waaruit deze zijn ontstaan. Toch zijn we nog steeds hardnekkig bezig conflicten op te lossen, zonder dat we het oude bewustzijn willen loslaten, dat de eigenlijke oorzaak is van het conflict. We zijn afhankelijk geworden van dit oude bewustzijn en de manieren die we hebben ontwikkeld om onze pijn niet te hoeven voelen. De enige uitweg is om de pijn in onszelf toe te laten en te verbinden met de liefde die in ons zit. Van daaruit is het mogelijk om met een origineel antwoord te komen in plaats van met het mechanische, voorspelbare antwoord zoals in de oorlog tussen Israël en de Palestijnen in de Gazastrook. Op het moment dat we onze individuele pijn verbinden met de liefde in ons kunnen we oude wonden helen en komen tot werkelijke vrede. Dan is er een keuzemogelijkheid tussen weer opnieuw oorlog voeren of het scheppen van vrede en gelijkwaardigheid. Dan blijkt dat er in het oude bewustzijn de kiem aanwezig is van een nieuw bewustzijn.
In het oude bewustzijn zitten we collectief nog steeds vast in het beeld van macht en kracht waarin de menselijke kwetsbaarheid wordt uitgesloten. Wie zich kwetsbaar opstelt, maakt zich zwak en kan overwonnen worden door de tegenpartij, de concurrent etc. Dat is wat we leren in ons kapitalistisch en martkgerichte (neo-liberaal) systeem. Terwijl ieder mens kwetsbaar wordt geboren en we vele keren in ons leven worden geconfronteerd met deze kwetsbaarheid. Als we de pijn die ons wordt aangedaan van binnen oplossen, komen we opnieuw en bewust in contact met deze kwetsbaarheid. Het is de combinatie van kwetsbaarheid en de liefde in ons die ons op een nieuwe manier krachtig maakt. Ik geloof dat het ons doel is als mens om dit nieuwe bewustzijn hier op aarde te brengen. Dit maakt de conflicten en problemen die we in de wereld hebben relatief, als je begrijpt dat dit ontstaat vanuit een oud bewustzijn en het mogelijk is om vanuit een nieuw, een ander bewustzijn naar de werkelijkheid te kijken. We zijn als mens nog niet klaar met onze groei. Met het ontwikkelen van een nieuw bewustzijn komen we ook in contact met vermogens die we nu niet voor mogelijk houden. Een daarvan is het scheppen van een situatie van vrede en gelijkwaardigheid hier op aarde.
Om de problemen en conflicten in ons leven en in de wereld werkelijk op te lossen, moeten we dus een volgende stap zetten in ons bewustzijn. Jij en ik moeten onszelf onderdeel maken van het conflict. Niet denken: anderen moeten dit conflict, zoals in Israël en de Gazastrook oplossen. Dit gaat me niet aan. Ieder van ons moet naar binnen gaan en het conflict in zichzelf oplossen. Het conflict veroorzaakt door onze afgescheidenheid van de liefde die ons omringt, de pijn die dat doet, de schuld die we hiervan geven aan anderen en de vergelding die we zoeken in de oorlog die we maken. In het klein of in het groot. Als ieder van ons dit conflict in zichzelf oplost, dan worden we de mensen die niet langer een regering kiest en ondersteunt die een conflict wil oplossen op een manier zoals op dit moment in de Gazastrook of Oekraïne. We kunnen niet langer de verantwoordelijkheid afwenden op mensen in de politiek. Onze verantwoordelijkheid is groter dan het regelmatig kiezen van mensen die ons vertegenwoordigen. We zijn vergeten dat we deel zijn van een groter geheel en in die zin zijn we ieder moment verantwoordelijk voor wat er in de wereld gebeurt. Als we ons dit werkelijk bewust worden, zal dit de wereld echt kunnen veranderen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!