Gepubliceerd 24 juli 2018 | Door tom ribbens
Het is bijzonder om me bewust te zijn hoeveel wij dit seizoen weer geleerd hebben van de mensen die wij begeleiden binnen onze praktijk Mens&Groei! Mensen die vaak (hoog) gevoelig zijn, getraumatiseerd, maar ook levensbeschouwelijk/spiritueel geïnteresseerd, om het zo maar even te noemen. Mensen die al van jongs af aan zoeken naar de zin en betekenis van hun leven. Niet passen in het reguliere systeem van onderwijs, werk en gezondheidszorg. Daar niet hun antwoorden kunnen vinden.
Vanuit onze eigen ervaringsdeskundigheid op het gebied van menselijke groei, gecombineerd met onze opleidingen als psycholoog en maatschappelijk werker en de met name levensbeschouwelijke trainingen die we daarna hebben gevolgd bij de Voorde/Pulsar Academie en stichting de Innerlijke Lijn bieden wij een kader aan waarbij mensen die zoekende zijn, leren dat zij zelf het uitgangspunt vormen van hun innerlijke groei. Dat kader word ik me bewust als dit seizoen, dit werkjaar op zijn einde loopt en de vakantie nadert. Het bijzondere is dat Gebi en ik daarbij hetzelfde kader hebben met het zelfde uitgangspunt, namelijk dat innerlijke groei begint bij het toelaten van de liefde voor jezelf.
En dat ‘zelf’ wordt heel langzaam opgebouwd. Van binnenuit.
Dat proces begint eigenlijk bij het eerst opbouwen van deze nieuwe ik in onszelf. In die zin zijn wij ervaringsdeskundig. Dat proces gaat ongeveer als volgt. Vanuit mijn oude systeem kom ik een overtuiging tegen vanuit minderwaardigheid, vaak getriggert door een gebeurtenis die in het dagelijks leven op mijn pad komt. Eigenlijk sta ik dan op een splitsing of ik ga hier op een onbewuste manier mee om, vaak door een destructieve reactie op die gebeurtenis of een bepaald gedrag waardoor ik het gevoel van minderwaardigheid niet hoef te voelen. Of ik heb de moed en het bewustzijn om deze overtuiging inclusief gevoel met mijn bewustzijn te onderscheppen en toe te laten. En eigenlijk altijd als ik dat doe, komt er van binnenuit uit een antwoord. Je bent om van te houden! Want dat is mooi, de onvoorwaardelijke liefde die er voor ieder van ons is, zoekt als een pluspool mijn minpool. Dus als ik mijn minpool open, de muur van mijn harnas omlaag haal, me kwetsbaar maak, dan gaat die liefde die van binnen voor mij aanwezig is, stromen. Dat is precies de ervaring die van binnenuit bij mezelf een ik opbouwt, een nieuwe ik. De oude ik, je zou het ego kunnen noemen, is gebaseerd op angst, wantrouwen, minderwaardigheid. De nieuwe ik is opgebouwd uit liefde voor mezelf. Deze nieuwe ik heeft een stevigheid die van binnen zit en precies die ik, die stevigheid is nodig om je over te kunnen geven aan het leven, aan het moment, aan het hier en nu. Dat is de langzame weg van de controle van de oude ik naar de overgave van de nieuwe ik. Zonder dat je verdwijnt. Dat gaat stapje voor stapje en stapje voor stapje wordt dat nieuwe ik sterker. Dat is het pad dat ik volg, wat de basis is van het pad dat Gebi volgt en het is het pad dat we in het kader dat we vanuit Praktijk Mens&Groei aanbieden aan onze klanten.
Dit kader wijkt op een aantal belangrijke punten af van wat door andere begeleiders, coaches, leraren etc. zeker in spirituele hoek wordt aangeboden. Daar komen wij dan weer achter als mensen zich bij ons melden, nadat zij een traject bij een spirituele coach hebben gedaan en daarin zijn vastgelopen. Eigenlijk komt het uitgangspunt van veel andere coaches er op neer dat zij jou kunnen verlossen van je lijden. Dat idee lijkt een wijdverbreid misverstand te zijn, ontstaan uit een combinatie van de Boeddhistisch en Christelijke visie. Een belangrijk doel van de Boeddhistische levensbeschouwing is namelijk om het lijden in de wereld te doen verdwijnen. Men stelt dat het ego de oorzaak is van dit lijden en op het moment dat je dit ego doorziet (inzicht), dan verdwijnt dit ego en ook het lijden. Vaak wordt daarbij ook nog het beeld geschetst dat deze zogenaamde verlichting in 1 moment zou kunnen plaatsvinden. Dus dat je ook in 1x verlost zou kunnen zijn van je lijden. In de Christelijke visie ziet met Jezus over het algemeen als iemand die mensen heelt, geneest en van hun lijden verlost. Terwijl als je goed de teksten leest in het Evangelie dan gaat Jezus bij iedere heling of genezing telkens uit van daar waar de ander staat, het geloof van de ander. Daar sluit hij op aan. Hij zegt dan ook vaak: jouw geloof heeft jou genezen!
Het is dus niet zo gek dat als je op zoek bent, vanuit vaak een traumatisch verleden, dat je het idee met beide handen aangrijpt dat jouw lijden door een ander is te verlossen en dat dit snel zou kunnen gaan. Ook de reguliere psychologie doet hier aan mee, ik denk hierbij aan EMDR, dat ook de suggestie wekt in een aantal behandelingen af te kunnen zijn van je trauma’s.
Nu zou ik niet willen stellen dat er geen mensen zijn die anderen kunnen genezen of dat het niet mogelijk zou zijn om in 1 moment verlicht te raken, maar voor de meeste stervelingen inclusief ikzelf, is dit niet van toepassing en dus in die zin een misleidend beeld!
Naar onze ervaring en visie hoeft het lijden niet weg, maar is dit juist de ingang voor het ervaren van de liefde voor jezelf. Die er van binnenuit is! Het lijden maakt het mogelijk dat de stevigheid van het (nieuwe) ik vanuit deze liefde voor jezelf wordt opgebouwd. De vele spirituele leraren, begeleiders, coaches, goeroes, die pretenderen iemand te kunnen verlossen van het lijden, maken dus eigenlijk iemand zwakker en afhankelijker. Wij merken aan klanten die wij in onze praktijk krijgen, dat mensen daardoor verder van huis (zichzelf) zijn geraakt dan ooit, met name in die afhankelijkheid naar de leraar/spiritueel begeleider. Vaak blijkt de relatie met zo’n leraar juist een herhaling van het oude trauma vanuit het gezin waar iemand vandaan komt. Het is dan hard werken om dit vastzittend trauma inclusief negatieve overtuigingen om te zetten naar een gezond gevoel van eigenwaarde en het geloof in zichzelf als uitgangspunt van innerlijke groei.
Het is daarom dat deze tekst van Anselm Grün mij erg aanspreekt en als een soort statement geldt voor praktijk Mens&Groei. De omvorming van mijn wonden tot parels betekent voor mij op de eerste plaats dat ik mijn wonden als iets kostbaars beschouw. Daar waar ik gewond ben, ben ik ook gevoelig voor mijn medemensen. Ik begrijp ze beter. En waar ik gewond ben, raak ik mijn eigen hart, mijn eigenlijke wezen. Ik geef de illusie op dat ik volkomen gezond en sterk en volmaakt ben. Ik realiseer me mijn gebrokenheid. Dat houdt me vitaal en maakt me menselijker, barmhartiger en milder. Daar waar ik gewond ben, ligt ook mijn schat. Daar kom ik in aanraking met mijn eigenlijke zelf en met mijn roeping. Daar ontdek ik mijn capaciteiten. Alleen de gewonde dokter is in staat te genezen. Dat wisten de Grieken al.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!