Gepubliceerd 13 november 2013 | Door tom ribbens
Mijn verjaardag is voorbij (ik kom daar later in dit artikel nog op terug) en het donker van het tweede deel van de herfst is aangebroken. De wintertijd is ingegaan, de dagen worden nu echt korter en ingesloten door het donker van de lange nacht. Dat is misschien de reden dat ik me al een paar weken kwetsbaar voel, uit balans ben. Het begon (trigger!) bij de reactie van een van de klanten van het dagbestedingsproject Natuurlijk Werken die plotseling en onverwacht aangaf dat ze er helemaal niets aan vond aan wat we op een van de dagen aanboden. Dat kwam keihard binnen en ik werd geraakt in een van mijn grootste pijnplekken met de overtuiging; mijn zorg schiet tekort. Ik probeer me dan een aantal dagen krampachtig in balans te houden, maar het is niet te houden. Mijn wond zoekt zijn weg naar de oppervlakte en wil gezien worden. Vraagt om genezing, om liefde. Dit is mijn grondtoon, mijn grondlaag die vaak onder de oppervlakte aanwezig is, maar wel mijn gevoelens, gedachtes en handelen onbewust stuurt.
Het is zeker zo dat ik regelmatig wordt geraakt door de onvoorwaardelijke liefde, maar deze grondlaag, ontstaan in het gezin waar ik ben geboren en groot gebracht, is daardoor niet verdwenen. De bodem van mijn persoonlijkheid is gevormd door de situatie waarin ik als baby, als kind hier op aarde ben ontvangen. Deze situatie was niet perfect, zonder dat ik mijn ouders hiervan de schuld kan geven. Ouders zijn niet volmaakt. Bovendien werd 2 jaar na mijn geboorte mijn zusje geboren, gehandicapt. Zij had veel zorg nodig en ondanks deze zorg overleed zij toen ze 2 jaar oud was. Het lijkt alsof ik hier mijn wond heb opgelopen. Het lijkt alsof met haar overlijden ik de overtuiging heb ontwikkeld dat mijn liefde tekort schiet. Ik heb haar met de liefde die ik voor haar had niet kunnen redden. Deze gebeurtenis heeft zeker iets gedaan in het systeem, het gezinssysteem waar ik onderdeel van was. Een soort verharding vanuit de pijn die hier werd geleden. Ieder kwam op een eilandje terecht, in de afgescheidenheid. Ik doe het wel alleen. Mijn liefde schiet tekort. Een gevoel van minderwaardigheid, van mezelf als slecht zien en van daaruit weer de conclusie, overtuiging ik ben het niet waard om van te houden. Ziedaar het vervormde beeld van de liefde dat ik hier onbewust heb ontwikkeld en dat de grondlaag van mijn persoonlijkheid is geworden. Mijn bottleneck. Mijn bottleneck die tegelijkertijd mijn valkuil is, waar ik telkens weer over struikel. Maar tevens de ingang voor de liefde die mij juist op dit punt wil genezen, helen, bevrijden. En mijn verlangen naar bevrijding is groot, heel groot. Mijn verlangen is groot naar dat mijn binnenkant samenvalt met mijn buitenkant. Dat wat ik aan moois te bieden heb van binnenuit aansluit op de vraag van buiten. En ook al ben ik nu 50 jaar geworden, jawel, die match is nog niet volmaakt. En een van de redenen is de verstoring die veroorzaakt wordt door de grondlaag, zoals ik deze hier beschrijf.
Op de ochtend van mijn verjaardag een paar weken geleden kreeg ik een belangrijke les, waarvan ik later dacht: dit is een belangrijk inzicht voor de komende 50 jaar! ik had het al jaren tegen Gebi gezegd als ik weer een pop in een tuin zag staan met een of ander gedicht; dat is dus wat ik niet wil als ik zelf 50 word! De kinderen waren die ochtend al vroeg beneden, wat ik niet helemaal snapte, want dat hoefde helemaal niet. Na het ontbijt deed ik de achterdeur open en, jawel, daar zat op een stoel een grote Tompop met 50 op zijn borst. Ik schrok me echt een ongeluk en werd hevig geconfronteerd met de negatieve emotie die dit bij me opriep, terwijl Gebi en de kinderen vol verwachting om me heen stonden en mijn reactie afwachtten. Ik kon niet anders dan stamelen dat ik dit niet echt leuk vond, dat ik het wel mooi gemaakt vond, dat wel…..Vooral mijn dochtertje Moon was wel heel teleurgesteld door mijn reactie en in de auto naar Tilburg had ik de ruimte om deze onverwachte ervaring te verwerken. Ik werd heen en weer geslingerd tussen mijn gevoel van negativiteit en mijn spijt dat ik Moon had teleurgesteld. Het proces bracht me bij een belangrijk inzicht. De liefde komt vaak niet in een vorm zoals ik die vanuit de door mijn persoonlijkheid ontwikkelde goed- en afkeuring verwacht of zou willen. Misschien zelfs wel in een vorm waar ik een hekel aan heb! Ik kon de liefde ervaren die Gebi en de kinderen hierin hadden gestopt, ze dachten oprecht dat ik dit leuk zou vinden. Hierdoor kon ik de liefde ontvangen, ook al was de vorm niet zoals ik dat wilde. Ontvang de liefde zoals die zich aandient. Wat er ook gebeurt, ik zal er blij mee zijn. Dat was de les!
Later op de dag, tijdens een meditatie die ik deed, voelde ik de dankbaarheid voor de liefde die me in mijn leven heeft geraakt. Die mij gevonden heeft en met me op wil trekken, al 50 jaar lang. Ik zag een spiraal voor me, die op het moment van mijn geboorte, 2 november 1963, uit de aarde komt en omhoog draaiend naar het licht. De spiraal neemt de vorm aan van een mens, van mijzelf. Het vormt een vat waar het licht in wordt gegoten, het licht vormt mij om tot een mens met een hart van licht en liefde. Een dag later zag ik in mijn meditatie een lichtkolom met wit licht. Een lichtkolom in mezelf waar ik contact mee kan maken. De kolom is van licht, maar tegelijkertijd oersterk, krachtig, onverwoestbaar. Het begin van een nieuwe basis.
Een tijdje terug deden we bij de groep van project Natuurlijk Werken een opdracht. De opdracht was om een collage te maken van jouw droom, het beeld van jouw leven waar je helemaal blij van werd, je je thuis voelde etc. Ik zelf deed ook mee en was verbaasd dat mijn oog telkens viel op een aantal tuinkassen in een blad over tuinieren. Het waren mooie houten kassen met veel glas, waar het licht zo door naar binnen kon schijnen. Ik knipte de kassen uit en even later ook nog de tekst; ik wil dicht bij de bron zijn. Toen ik hierbij stil stond, begreep ik plots de symboliek. Dit gaat over mijn grote verlangen om transparant te zijn, zoals ik hierboven al eerder schreef. Dat mijn binnenkant en mijn buitenkant hetzelfde zijn, zo binnen zo buiten. Misschien is zo’n heftige confrontatie met mijn grondlaag, de grondtoon van mijn persoonlijkheid wel een manier van de liefde om mijn binnenkant weer schoon te maken, het glas van mijn kas te poetsen totdat het weer helemaal doorschijnend is!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!