Gepubliceerd 24 augustus 2013 | Door tom ribbens
Net voordat ik wilde beginnen met mijn meditatie, ik zat reeds op mijn plekje en wilde mijn ogen sluiten, zag ik een klein vlindertje lopen over de muur vlak naast mijn hoofd. Ik werd geraakt door zijn dartele trend, zijn leven, deze specifieke manifestatie van het leven, van de liefde. Zo puur, zo zuiver. Hier zat niets tussen. Het riep een soort boosheid in me op naar mijn eigen leven. Mijn eigen leven als mens en wat er allemaal aan moeilijkheid, onzuiverheid zit tussen mij en mijn manifestatie van liefde, van leven. Waarom, dacht ik, waarom? Waarom moet ik zo hard werken van binnen en zoveel troep opruimen om als mens een zuivere manifestatie te worden van het levensprincipe, van de liefde? Terwijl dit kleine diertje gewoon helemaal vanzelf deze manifestatie is.
Vorige week was ik bij mijn leraar Marleine Driessen van de Innerlijke lijn. Ik kwam er in deze ontmoeting met haar opnieuw achter dat mijn weg, de weg van het hart is. De liefde heeft mij gegrepen en wil mij helemaal, met huid en haar. Het betekent ook dat mijn minder leuke delen, mijn diep gekwetste en beschadigde delen, mijn bottleneck op deze weg naar boven komen, bewust worden gemaakt. Het licht is voor mij niet los verkrijgbaar, zoals dat bij sommige mensen wel het geval lijkt te zijn. Mensen die boeken schrijven, met mooie woorden, waarin maar weinig worsteling, wanhoop of pijn te lezen valt. Het raakte me in het gesprek dat mijn weg niet zonder lijden gaat, dat dit lijden voor mij vaak de ingang is voor inzicht, voor het ervaren van de persoonlijke en onvoorwaardelijke liefde die er voor mij is. Jouw hart wordt opengescheurd, zie Marleine. De liefde heeft mij gegrepen en vormt, schept in mij een hart dat liefheeft. Het is de weg van Jezus, zei Marleine ook nog. Het is de liefde die de troep in mij opruimt en mij schept tot een manifestatie van liefde. Hieraan, aan deze liefde, kan ik mij overgeven. Helemaal. Hier hoef ik niet bang te zijn dat ik me verlies, want in deze overgave word ik volledig ontvangen. Ik kwam in mijn boekenkast een boekje met gedichten (kwatrijnen) van Roemi tegen (Roemi, liefde is de weg heet het boekje). Prachtig hoe hij zijn relatie met de liefde beschrijft. Vriend noemt hij deze liefde, de intieme vriend, de Geliefde.
Niets is mij zo nabij als de liefde
Aan het begin noch aan het eind.
Van binnenuit roept mijn ziel telkens weer:
‘Lanterfanter op het pad van de liefde,
open de deur voor mij.’
Afgelopen week was ik na een lange tijd weer eens in de Pont, museum voor moderne kunst in Tilburg. Het was heerlijk om er te zijn, om de verschillende vormen van kunst te zien en wat dat met me doet. Er is een mooie en zeer inspirerende expositie onder de noemer leerling-meester, waar een aantal talentvolle studenten kunstacademie zijn gekoppeld aan gearriveerde kunstenaars met als resultaat een groot aantal, zeer diverse kunstwerken. Het lopen door dit bijzondere museum bracht me bij het deel in mij dat onderzoekend in het leven staat. Het deel dat met nieuwe ogen naar de werkelijkheid kijkt, naar de wereld, naar mezelf. Dat is waar de kunst me toe uitnodigt of dit nu een museum is of een muziekstuk. Het vertrouwde, de geijkte paden loslaten en me openen voor het moment, dat altijd nieuw is. Ik merk (en dat is confronterend) hoever dat deel vaak bij mij zit weggestopt. Dat ik door de druk van het dagelijks leven en alles wat moet of wat ik denk dat ik moet in een mechanische, functionele modus terecht kom. Heerlijk om mijn eigen creativiteit weer te ontdekken, mijn nieuwsgierigheid, mijn wens om te onderzoeken, vrij in het leven te staan, in het moment. De kunstenaar in mij.
Mijn bezoekje aan de Pont was bedoeld als voorbereiding voor het donderdag-middagprogramma van project Natuurlijk Werken, waar volgende week dit museum op de agenda staat. Door mijn eigen ervaring begrijp ik weer wat de zin en betekenis van kunst voor ons mensen kan zijn. Kunst brengt me bij mijn levende, nieuwsgierige, creatieve deel. Daar waar ik me als mens onderscheid van anderen, individu ben, niet automatisch samen val met het collectief, loskom van mijn mechanische deel. Ik moet denken aan de zomergast van afgelopen zondag, Johan Simons, die als theaterregisseur zijn visie gaf over hoe momenteel de politiek in Nederland met kunst omgaat. In die zin zou je kunnen zeggen dat kunst een gevaar is, omdat de overheid gebaat is bij de mechanische, collectieve mens, die is te controleren, beheersen en sturen. Misschien dat dit onbewust wel een rol speelt in de bezuinigingsdrift van de overheid, die ook de kunst treft. En precies wat Simons zei; het is niet zozeer de bezuiniging, maar de manier waarop. Zonder enige kennis van zaken, visie of respect, alleen maar kijkend naar het financiele aspect.
Het dagbestedingsproject Natuurlijk Werken gaat een nieuw seizoen in en we zijn met elkaar bezig het programma vorm te geven. Onderdeel is een maandelijks bezoek aan een inspirerende plek, waaronder volgende week dus de Pont. Een ander onderdeel is persoonlijke ontwikkeling en groei. Deze week hadden we de eerste bijeenkomst wat dat betreft met het inzetten van een persoonlijk thema, leervraag of verlangen dat voor iedere deelnemer als een rode draad de komende maanden met het project meeloopt. Voordat we hiermee begonnen, liet ik ieder een kaartje trekken (van Fotomissie) als hulpmiddel om iets te vertellen over jezelf. Wonderlijk welke kaartjes werden getrokken met onderwerpen zoals verlangen, onderzoeken, perspectief, omhoogklimmen, bescherming. Voor bijna ieder was het een toepasselijk kaartje en bij sommigen zelfs ook direct het thema voor de komende maanden. Het inzetten van een leervraag of thema werkt hetzelfde als de kunst waar ik het eerder in dit artikeltje over had. Als je bewust stil staat bij wat je verlangen is, je wens, je leervraag, maak je even contact met je essentie. Met dat deel dat levend in je is, dat deel dat oude, mechanische patronen doorbreekt. Het was bijzonder hoe een van de deelnemers deze middag vertelde dat hij merkt dat er nog steeds in hem een sprankje licht aanwezig is dat ervoor zorgt dat hij zijn neiging om in te zakken, het op te geven, doorbreekt en uit huis komt, in de auto stapt, mensen ophaalt en naar het project komt. Er is een sprankje licht in hem dat nog steeds vooruitgang zoekt, wil leren, wil groeien. Het inzetten van een thema helpt daarbij, omdat het daarmee een richting, een doel, een focus zet in toekomst in een door jezelf bepaalde tijd. Tegelijkertijd doe je met het inzetten van een thema of verlangen een beroep op het universum, de geestelijke wereld, de liefde om je te helpen. De liefde doet niets liever dan je te helpen te groeien, maar heeft het wel nodig dat je jouw verlangen bewust inzet of uitspreekt. Een leraar van mij, Jan de Dreu, zei altijd dat je de liefde, de geest moet bestellen.
Het is wonderlijk dat er twee kanten in ons zijn als mens. Een kant die ons terug wil trekken in onbewustheid, onwetendheid, in slaap zou je kunnen zeggen. En een kant die wil groeien, die wil leven, nieuwsgierig, onderzoekend is. Een geestelijke en een materiele kant zou je kunnen zeggen. We zijn deel van beide werelden, waarbij het in de kern ook nog de vraag is hoe materieel de werkelijkheid is die wij als materieel beschouwen. Iedere 7 jaar zijn alle cellen van ons lichaam volledig vernieuwd, elk element kent een bepaalde omlooptijd totdat het volledig is vergaan. Als we kijken naar de seizoenen sterft de natuur en wordt deze telkens weer geboren in een oneindige cyclus. En als we iets zeker weten is het dat ons lichaam aan het eind van ons leven sterft. Het leven en de werkelijkheid is een en al beweging, staat nooit stil. Wat is eigenlijk materie als alles voortdurend in beweging is?
De kant in ons die wil groeien, die wil leven met alle vezels die het in zich heeft, kan geholpen worden door regelmatig naar kunst te kijken of ernaar te luisteren. Laat je verrassen! Of door voor jezelf een thema of verlangen in te zetten gedurende een door jou zelf bepaalde tijd, bv. een half jaar. Zelf heb ik ieder jaar een thema, dat loopt van 1 september tot 1 september het jaar daarna. Dit jaar is dat overgave. Dit thema loopt nog ruim een week, dus ben ik ook al voorzichtig bezig met het thema van volgend jaar. Ik werd erg blij van het kaartje dat ik trok met het onderwerp onderzoeken. De emotie die ik ook ervaarde bij het bezoek aan de Pont. Onderzoekend in het leven staan, alsof ieder moment, iedere dag weer nieuw is en als een onbeschreven blad ingevuld kan worden. Dat er een balans is tussen het kader dat vastligt, bv. opstaan, kinderen naar school brengen, eten, slapen etc. Maar dat de ruimte tussen de lijntjes niet automatisch is ingevuld, dicht is getimmerd, maar ruimte laat om te onderzoeken. Misschien is dat wel het lanterfanten waar Roemi het over heeft in het gedicht eerder in dit artikel! Nog een derde manier die in dit artikel wordt genoemd om je te laten verrassen en even contact te maken met je essentie is het trekken van een kaartje. Je hebt vele mooie kaartjes, engelenkaartjes, deugdenkaartjes etc. Je zou eens bij Pleiade kunnen binnenstappen om een doosje kaarten te bekijken.
Wil je het bestaan van de vriend ontdekken,
Ga dan naar je kern en verlaat je schil.
Zijn essentie is gehuld in sluiers,
Hij is verzonken in zichzelf
en de twee werelden in hem.
(Roemi)
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!