Gepubliceerd 09 december 2018 | Door tom ribbens
Afgelopen week zat ik, zoals meerdere keren per week, in de auto van ons huis naar Eindhoven om de kinderen naar school te brengen en zag in de nog schemerige ochtend de bomen langs de weg. En ik dacht aan de functie die bomen hebben. Ze produceren zuurstof en daarmee dienen zij ons, dienen zij het geheel. Gelijk kwam de vraag in me op welke functie wij dan eigenlijk hebben als mens, wat dienen wij? Ik moest toen denken aan mijn vorige artikel, dat de aarde een transformatiehuisje is. Wat is ons doel eigenlijk als mens? En dan bedoel ik meer dan het materiële doel dat we meestal nastreven; geld verdienen, carrière maken, onze persoonlijke doelen in de wereld. Misschien is er wel een doel dat hoger is dan dat, dat verder reikt. Als je het bekijkt vanuit het universum of de universele wetmatigheid. Wat produceren wij dan? Zoals bomen zuurstof produceren. Het idee kwam in me op dat ons ultieme doel als mens is dat wij liefde produceren, bewustzijn produceren, vrede produceren. Dat is misschien niet ons startpunt, maar als we ons ontwikkelen, zijn we daar naar op weg. Dat wij liefde produceren dat is onze bloem, als je dit proces, deze groei met een plant vergelijkt.
Hoe komen wij nu tot dat punt? Wij komen daartoe als wij iets transformeren in onszelf. En dat transformeren gaat eigenlijk zo. Dat gat dat we in ons hebben, dat ieder van ons in zich heeft, juist door het gebrek aan liefde, door de onvolmaaktheid die we onvermijdelijk in de buitenwereld tegen komen. Dat gat proberen we eerst te camoufleren, niet te voelen, door allerlei patronen. Ook onvermijdelijk. Is niet fout, gebeurt. De kunst is nu om ons te richten naar binnen toe, naar onze essentie, waarvandaan een antwoord komt. Op maat. Precies op maat. Die essentie bestaat uit liefde, uit de levende substantie liefde. Als er dus contact ontstaat tussen deze liefde en het gat dat in ons zit, dan gaat er iets helen. Dan heelt er iets en vanaf dat moment gaan we ook iets produceren. Dan kunnen we liefde naar buiten toe geven en dan gaat er iets gebeuren, dat we liefde, bewustzijn en vrede produceren als een bloem. Ja, met een specifieke sfeer, een specifieke geur. Dan maken we liefde, making love, voor mij heeft dat dus een bredere of diepere betekenis dan alleen maar ‘vrijen’. Terwijl deze liefde ook ‘vrij maakt’, bedenk ik me nu.
Ik vind dat een geweldig idee, dat wij als mensen in staat zijn om energie te produceren, want liefde en bewustzijn, dat is energie. In plaats van dat we vanuit het gat dat we in ons hebben, vanuit een afgescheiden bewustzijn om dat gat niet te hoeven voelen, alleen maar persoonlijke doelen nastreven, materiële doelen, die dus alleen maar energie kosten. Eigenlijk zijn wij vanuit dat afgescheiden, materiële bewustzijn enorme slurpende energievreters. Is het niet de letterlijke energie van de brandstof die we gebruiken, dan is het wel de emotionele energie van de mensen om ons heen. In die zin is ons klimaatprobleem niet zo zeer een technisch probleem, zoals dat meestal wordt bekeken, maar een bewustzijnsprobleem.
Stel dat je bv. vanuit dat afgescheiden bewustzijn, wat trouwens voor ieder van ons het beginpunt is, verliefd wordt. Eigenlijk wordt je dan verliefd op een deel van de ander, dat je adoreert, maar waar je in jezelf geen contact mee hebt. Dat deel dat zie je in de ander weerspiegeld en je denkt, je voelt in al je vezels; dat wil ik hebben!! Dus je vult jouw gat met dat deel, met de energie van dat deel in die ander. Terwijl het dus eigenlijk in jezelf aanwezig is. Ik weet nog goed dat ongeveer 20 jaar geleden mijn toenmalige relatie stuk liep, vanuit een symbiotisch patroon. Ik dacht dat zij echt de ware was voor mij vanuit de liefde die ik voor haar voelde. Het ging uit en ik had pijn, veel pijn, maar in die pijn die ik toeliet, kwam in een zinnetje het antwoord; ik ben zelf de ware. Dat ben ik nooit vergeten.
Het wordt weer kerstmis en zoals ieder jaar ga ik dan lezen in het prachtige boekje van Mária Hillen, Een daad van Liefde over het leven van Jezus. Dan begrijp ik weer dat het geboren worden van Jezus en zijn leven werkelijk een blikseminslag is! Een blikseminslag van de onvoorwaardelijke liefde die je als mens tot op het bot raakt, waarvan het tijd kost om dat tot je door te laten dringen, om te ontvangen. Want als je dit echt tot je door laat dringen, de boodschap dat je tot in iedere vezel wordt liefgehad, wordt gekend en liefgehad, dan is dat een moment, een punt van transformatie. Het is een blikseminslag, dat kun je je wel voorstellen, voor het oude systeem, dat gebaseerd is op juist het gebrek aan liefde, op afgescheidenheid, op het camoufleren van oude wonden, het niet voelen, patronen, egopatronen om niet te voelen. Persoonlijk heb ik dat ooit meegemaakt, nu zo’n 35 jaar geleden, toen ik ongeveer 20 jaar oud was en het Johannes Evangelie las. Ik werd geraakt, misschien niet direct een blikseminslag, maar het was een ervaring die mijn leven op zijn kop zette. Ik maakte toen een aantal tekeningen, symbolen van hoe ik de ontwikkeling van de mens voor me zag. Grappig, ik moest vandaag aan deze tekeningen denken. Kijk maar eens op de plaatjes van de 6 fases die op deze site van de kracht van innerlijk werk staan.
Als je er naar kijkt zie je op het eerste plaatje de afgescheiden mens, de mens die leeft vanuit zijn afgescheiden persoonlijkheid, zijn ego, zijn valse persoonlijkheid. De mens die overleeft. Niet leeft. Het startpunt van ieder van ons, niemand uitgesloten. Het tweede plaatje zie je de gevangenschap van dit afgescheiden bewustzijn. Om de bol is nu een vierkant raster ontstaan als de tralies van een gevangenis, die deze gevangenschap, dat gevoel van gevangenschap, benauwdheid symboliseert. Het plaatje daarna, in het midden van het raster is een punt geplaatst, is de blikseminslag, een moment van doorbraak, van het licht dat door de crack naar binnen schijnt. De plaatjes daarna zie je de persoonlijkheid veranderen, het bewustzijn veranderen, van een afgescheiden, gesloten bewustzijn, naar een verbonden, open bewustzijn. In het laatste, 6e, plaatje is de persoonlijkheid getransformeerd, is de persoonlijkheid een instrument geworden van de essentie, van de liefde. Dat is de bloem van ons mensen, als we niet langer energie kosten, spenderen, opslurpen, maar energie produceren. Licht produceren. Als een zon.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!