Home

Vaak is een crisis nodig om deze weggestopte ik weer naar boven te halen en deze te ervaren. De crisis maakt een scheurtje in onze persoonlijkheid, in ons ego, waardoor het licht naar binnen kan schijnen in onze essentie, in wie we werkelijk zijn. Dat kan een begin zijn van een verlangen naar meer. Naar het meer ervaren van het eigen ik en het zoeken naar omstandigheden waarin deze ik kan gaan groeien. In het voor veel mensen inspirerende dagboek van Etty Hillesum staat het volgende citaat (Het verstoorde leven, blz. 16); Je fantasie, innerlijke emoties enz. is de grote oceaan, daaraan moet je kleine stukjes land ontworstelen die wel weer eens overstroomd zullen worden. Zo’n oceaan is zeer groots en elementair, maar het gaat om de kleine stukjes land die je daarop weet te veroveren. In die zin is het land Nederland, dat van oudsher stukjes land op zee heeft veroverd, een mooie spiegel voor mijn eigen innerlijk werk, waarmee ik steeds opnieuw kleine stukjes land op de zee van mij eigen gebonden emoties verover en op die manier mijn eigen vrije en onafhankelijke IK ontwikkel.

Zoals ik al schreef, is er veel misverstand over het woord ik. In ons dagelijks gebruik van het woord ik hebben we het eigenlijk over het ego. Kenmerk van ons ego is dat het uit vele deelpersoonlijkheden bestaat, die als het nodig is opkomt met als doel om in de betreffende situatie te overleven. Een ander kenmerk is dat dit ego gericht is op zelfbehoud, op zekerheden, het moet blijven zoals het is. Het ego schept beelden waaraan de werkelijkheid dient te voldoen en alles wat daarin afwijkt moet bestreden worden. Met ik bedoel ik de essentiële ik, die onverdeeld is. Een is met alles wat leeft. Daar bestaat geen afgescheidenheid. Deze verbonden ik hoort bij ons geestelijk deel, het ego hoort bij ons aardse deel, het deel dat weer verdwijnt als we sterven. Onze ik leeft voort als we sterven, alleen in een andere vorm. Sterven in dit leven doen we aan ons ego, onze ik mag geboren worden.

Ons ego heeft zeker een functie in ons leven, maar als we ons alleen nog maar identificeren met ons ego, dan ontstaat er een disbalans. We komen weer in evenwicht als we contact kunnen maken met onze eigen, essentiele ik. Vanuit dat contact krijgt het ego zijn eigen plek, kunnen we het leven leiden dat we willen. Op de middelbare school schreef ik eens een opstel met de titel; ik wil mijn eigen leven leiden. Ik moest daar pas nog aan denken. Hoe vaak doe ik eigenlijk op een dag wat ik echt wil? Heeft mijn ego de touwtjes in handen en wijk ik af van mijn voorgenomen plannen. Mijn verlangen om vrij te zijn is groot. Om het leven te leiden wat ik wil. Voor mij is daar innerlijk werk voor nodig, iedere dag weer.

Ik hoop met deze site mensen te verbinden die deze noodzaak inzien, maar zich vaak alleen voelen hierin. De verbinding tussen deze individuen die geboren worden is belangrijk, samen zijn we sterker om de weerstand die er is (en noodzakelijk is om geboren te worden) te begrijpen. Zodat we de moed hebben om deze weg, die vaak meer lijkt op een bospad dan op een snelweg, te gaan. Deze site wil een herkenning en ondersteuning zijn voor de mens die uit de collectieve patronen als individu geboren wordt en kwetsbaar is als een lentegroen plantje dat in maart boven de aarde uitkomt. Een tijdje terug kreeg ik een mooi beeld, een soort visioen; De aarde waarop wij leven is een planeet. De aarde blijft in zijn baan, omdat de aarde contact heeft met de zon. Sterker nog: een klein stukje zon zit in het binnenste van de aarde. Je zou kunnen zeggen dat in ieder mens ook een stukje zon zit, het licht van de zon zit ook in ons en als wij in contact zijn met de baan van onze planeet, met onze richting, dan lichten wij een stukje op.  Zo kun je je voorstellen als alle mensen, die op het spoor zijn van de baan van hun eigen planeet en op die manier oplichten, hoeveel licht deze mensen dan verspreiden. Het zou net zijn alsof de aarde een zon is.