Gepubliceerd 08 april 2018 | Door tom ribbens
Gisteren leerde ik hoe liefde eigenlijk werkzaam is, de werkzaamheid van liefde.
We kwamen bij elkaar met mijn mannengroep, die al meer dan 10 jaar bestaat, af en toe van samenstelling wisselt, maar gisteren waren we met 5 mannen. Ieder ervaart op zijn manier zijn proces van menswording en we komen ongeveer ieder kwartaal bij elkaar om dit bijzondere proces te delen.
Kenmerkend is dat we met liefde naar elkaar luisteren. We luisteren naar elkaars verhaal en geven terug welk deel van het verhaal, welk woord, welke zin ons opvalt. Zo ontstaat er een soort van cirkelgesprek, waarbij ieder zijn verhaal vertelt, vragen stelt, de ander aanvult, zelf weer iets vertelt. Gisteren bleven we steken bij de pijn van een van de mannen, die zijn zoon al 21 jaar niet had gezien. Dit verhaal was het ankerpunt voor ons cirkelgesprek. We luisterden, stelden vragen, vertelden een eigen verhaal.
Zo vertelde een van de mannen dat zijn vrouw, zelf dochter van een Nazi officier, reizen verzorgt naar een van de meest verschrikkelijke plekken op aarde; de concentratiekampen van Auswitz en Buchenwald. Mannen en vrouwen ontmoeten elkaar daar, oud Nazi’s, kinderen van Nazi’s, joden, NSBers, daders en slachtoffers van de afschuwelijke Tweede Wereldoorlog. De man vertelde dat er in eerste instantie grote onhandigheid is om met elkaar in contact te komen, maar dat er langzaam naar elkaar wordt geluisterd, er langzaam een sfeer ontstaat van heling. Van heling en transformatie. Deze plekken, deze afschuwelijke plekken, waar de meest afschuwelijke dingen zijn gebeurd, zijn transformatieplekken geworden. Hoe bijzonder is dat!!
Precies de sfeer die ik herken in onze mannengroep en we blijven hangen bij degene die vertelt over zijn pijn, zich kwetsbaar maakt, zijn vertwijfeling in het leven deelt, durft te delen. Zo werkt de liefde dus, dacht ik. De liefde die niet het punt zoekt waar we sterk zijn, waar we succes hebben, maar juist het punt waar we gewond zijn, kwetsbaar zijn. Zoals dat ook in mezelf is, de liefde in mij zelf is ook te vinden waar ik het meest gewond ben, mijn bottleneck, mijn meest kwetsbare, gekwetste plek. Daar is de liefde aanwezig. De liefde wil van zijn overvloed naar de plek waar een tekort is. Dus in plaats van dat ik bang ben voor mijn pijn, mijn meest pijnlijke plek, leer ik om daar naar toe te gaan, er bij te zijn, omdat ik weet dat daar de liefde is. De liefde die mij wil helen.
Dus als ik de liefde zoek, als ik de liefde wil vinden, moet ik niet zijn op de plekken waar successen gevierd worden, waar rijkdom is, waar liefde voorwaardelijk is, maar juist waar een tekort aan liefde is, waar pijn is gedaan. Zo stroomt de liefde, als deze vrij is, de liefde wil helen, de liefde wil transformeren. De plus zoekt de min, als een wetmatigheid. Dat is eigen aan de werking van liefde.
Later lag ik te kijken naar de ondergaande zon in het bos, hoe de zon de wolken kleurde in tinten geel, oranje, rood. Ik dacht: alles is eigenlijk liefde, alle inhoud van alle vormen, of het nu die boom is daar, of de zon, of die wolken. De binnenkant is liefde, de essentie en de vorm is de specifieke uitdrukking van deze liefde, van deze liefdesenergie. Onzichtbaar. Hoe zit dat dan bij de mens, vroeg ik me af.
De mens sluit deze liefde, deze liefdesenergie op. Houdt deze gevangen. Dat is wat ons ego doet, sluit deze liefde op, zodat deze niet meer kan stromen. We bouwen een muur om deze liefde. In onwetendheid, in onbewustheid. Omdat we zijn gekwetst, pijn zijn gedaan. Transformatie is dat we ons laten raken, op de een of andere manier, door de liefde, die bij ons van binnen zit. Iets raakt, iets herkent. En dan van binnenuit wordt ons ego, onze persoonlijkheid omgevormd. Van een gevangenisbewaarder tot een verlosser. De persoonlijkheid geeft zich over en laat de liefde vrij. Vrij om te stromen. En de persoonlijkheid buigt en wordt een instrument van deze liefde. Dat kan heel lang, dat kan jaren duren, de muur laat zich niet zomaar afbreken, vertrouwen is niet zomaar gewonnen. Bovendien zijn heel veel mensen met al hun energie juist gericht op het in stand houden van deze muur.
Overal waar de liefde door ons mensen heelt en transformeert, daar wordt de aarde een stukje geheeld en getransformeerd. Dat kan in elke ontmoeting, waar met liefde en respect geluisterd wordt. Zo vormt een ontmoeting een cirkel, een cel. Nu moet ik denken aan wat Jezus zei; waar er 2 of meer in mijn naam aanwezig zijn, daar ben ik. Daar is de liefde. Misschien, dacht ik vanmorgen, is Jezus wel de mens waar de liefde zich volledig in heeft gemanifesteerd. In die zin zou je hem kunnen beschouwen als een voorbeeld voor wie we als mens kunnen zijn, waar we naar toe kunnen groeien. Daarbij denk ik dan weer niet dat iedereen een Jezus zou moeten worden, maar veel meer dat ieder van ons zichzelf zou moeten worden, een Tom, een Kees, een Henk, een Inge, een Suzanne etc.
Vanmorgen deed ik in een zonovergoten apriltuin mijn ochtendmeditatie en ik dacht; ik zit hier in het midden van de liefde. Alles om mij heen is liefde. Voor mij is dat het grote manco van de evolutietheorie van Darwin, die door de moderne mens wordt aangehangen als antwoord op de oorsprong en toekomst van het leven. Het is slechts de buitenkant, de vorm die wordt bestudeerd, niet de binnenkant. Als alle vormen een manifestatie zijn van de liefde, van liefdesenergie, als de aarde in feite een liefdesplaneet is, dan zal toch in ieder geval de verscheidenheid aan vormen in samenhang met deze liefde moeten worden bestudeerd.
Dat is mijn allergrootste wens om instrument van deze liefde te zijn. Dan word ik het meest gelukkig.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!