Gepubliceerd 01 januari 2017 | Door tom ribbens
De feestdagen zijn weer voorbij. Het zijn eerlijk gezegd niet mijn beste dagen. Het collectief, waar ik me maar moeilijk voor kan afsluiten, is sterk, juist met deze dagen. Kerst, oud en nieuw, emoties worden met name collectief ervaren in beelden van geluk. Ik voel me klem zitten, raak afgescheiden van mijn eigen bron van geluk in mij. Misschien ook omdat mijn moeder hier 3 dagen is, langer dan anders en onbewust raak ik verstrikt in een oud patroon met haar, zoals vroeger in het gezin waarin ik ben geboren. Mijn moeder past zich aan, los van de structuur bij haar thuis, waarin iedere dag, ieder uur bijna is uitgetekend. Het zorgt dat ik me verantwoordelijk voel voor haar en mijn eigen ik langzaam kwijt raak. Daarnaast kamp ik ook nog met een hardnekkige verkoudheid en voel me fysiek niet lekker. Met andere woorden; ik glijd uit en kom in mijn bottleneck terecht, de crack, die ieder mens heeft, de crack in everything, waardoorheen het licht naar binnen schijnt.
Het blijft voor mij het meeste waar op de innerlijke weg die ik ga, deze crack die ik nodig heb om bij het licht te komen. Mijn kanaal, innerlijke kanaal, raakt langzaam weer dichtgeslibt met van alles en nog wat in de wereld, ik raak naar buiten gericht. Wordt dan bij dit punt gebracht, waar mijn diepste gemis en pijn zit. Want daar wil de liefde zijn, daar is de liefde. Om mij te ondersteunen, te bemoedigen, te helen, te leren. Ik krijg het blijkbaar niet voor elkaar om dit kanaal waarin ik een ben met God, mijn essentie, open te houden. Misschien is het als met planten, bomen, de fruitbomen in de tuin van Pluk&Plenty, ook die moeten worden gesnoeid, telkens weer. Ik werd me afgelopen week in het bijzonder bewust van de reusachtige bomen in het bos waarin wij wonen. Dat bomen enorme, levende wezens zijn met een enorme kracht, de kracht om hun enorme takken te dragen. Door me dit bewust te zijn, besef ik ook dat deze bomen met ons zijn, ons helpen, ondersteunen. Als we er voor openstaan, het kunnen ontvangen. Dat ontvangen is het punt, ik heb als mens een open kanaal nodig om te kunnen ontvangen en dat kanaal raakt bij mij vaak langzaam weer dichtgeslibt, zodat ik dus weer gesnoeid wordt. Het hoort voor mij bij mijn innerlijk werk. Het snoeien is niet fijn, want ik raak dan het houvast van mijn uiterlijke controle kwijt, de controle van mijn hoofd. Om dan te vertrouwen, dat is de kunst, het is toch een stukje sterven van het ego. En dat telkens weer.
Ja, ik liet me meezuigen in de wereld van een toenemend populisme en mijn ongerustheid daarover. Alsof het deksel van de ketel is en het er niet meer op wil. Ik word absoluut niet blij van leiders als Trump, Wilders, Le Pen, Poetin, Erdogan, Assad. Ben al een paar keer begonnen aan een tekst, een artikel, die mensen moet overtuigen om maar niet op deze mensen te stemmen. Maar ja, hoe kan ik de loop der dingen veranderen, gebaseerd op actie-reactie? De uiterlijke wereld, de wereld van het collectief. Ik vond een heel mooi antwoord bij een boek dat ik lees van Lev Tolstoj, De weg van het leven, een boek vol levenswijsheden. Een daarvan raakte me; zonden, verlokkingen en bijgeloof (leugen), dat is de aarde, die de zaden van de liefde moet bedekken zodat deze kunnen ontkiemen. Zo binnen, zo buiten. Daar waar ik dus vast kom te zitten in het patroon met mijn moeder en mijn eigen ik verlies, besef ik dat dit wel de omgeving is waarin ik ben geboren. Dat dit de bodem is van het zaadje van mijn ziel, mijn ziel die in mij geboren wordt. Zo begrijp ik dat al die onvolmaaktheid aan de buitenkant van de wereld, al die bewegingen rond mensen die aan de macht zijn, die enorme dynamiek van het collectief, noodzakelijk is om individuen tot de liefde te brengen, noodzakelijk is voor het individu om te transformeren. Dat is het doel, liefde is het doel. Net zolang tot er genoeg individuen geraakt en getransformeerd zijn door de liefde en de buitenkant als een schil openbarst en een nieuwe wereld, de hemel op aarde, geboren wordt. Deze werkelijkheid maakt voor mij het plaatje rond, want als ik me alleen richt op de buitenkant, raak ik vast in mijn oordeel. Oordeel over het populisme, over mensen die op dit soort leiders stemmen, ik wil de buitenkant veranderen, omdat ik de onvolmaaktheid onverdraaglijk vind, niet aanvaard. Ik mis de diepere betekenis van het geheel vanuit de afgescheidenheid van mijn eigen ego.
Zoals het zaadje vanuit het donker groeit naar het licht, zo is dat ook met ons als mens, als individu. Het donker, onze donkere, pijnlijke kanten die we het liefst niet willen voelen en een hele wereld omheen bouwen om maar niet te hoeven voelen, dat donker is nodig om te groeien als mens. Zonder donker kan een mens in dit lichaam op deze planeet niet groeien. Het probleem is niet dat er licht en donker is, maar het probleem is dat wij ze van elkaar scheiden. Dat is in mijn ogen de bron van het populisme, dat het donker, het kwaad buiten zichzelf projecteert en bestrijdt in plaats het in zichzelf verbindt. Juist door donker en licht in onszelf te verbinden zien we de betekenis van de mens hier op aarde. Pas liep ik met onze hond hier in het bos en begreep dat alles hier op aarde en de aarde zelf voor ons als mens geschapen is. God heeft dit alles voor ons geschapen. Vanuit zijn onmetelijke liefde voor ons als mens heeft hij de aarde aan ons gegeven als een geschenk aan zijn allerliefste kind. God houdt van al zijn schepsels, maar van ons, de mens, het meest, als een lievelingskind. Vanuit dat bewustzijn mogen wij omgaan met deze aarde, met alles dat leeft. Het is mijn wens voor het komende jaar, dat ik me dat mag herinneren, in plaats vanuit mijn afgescheidenheid van het bewustzijn van dit enorme geschenk dat me gegeven is, als een olifant door de porseleinkast van het leven dender.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!