heb je vijanden lief

Heb je vijanden lief is voor mij wel het moeilijkste principe, de moeilijkste wetmatigheid die er is. Ik schreef hier eerder over, hoe ik me er van bewust word hoe mijn vader mij mijn crack heeft toegebracht. Mijn breuk in mijn persoonlijkheid, waardoor het licht bij mij naar binnen kan schijnen. Ik mezelf vind, ervaar en de liefde die er voor mij is mij kan helen. Dat had nooit gekund zonder deze basiscrack. Daarna zijn er talloze mensen die mij aan die crack herinnert hebben, mij daar juist hebben geraakt. Heb je vijanden lief. En deze mensen dan dankbaar zijn, wat een stap is dat.

Op dit moment zijn dat J. en T. die mij de omstandigheden geven om naar binnen te gaan en vanuit de liefde die daar voor mij is, keuzes te maken die voor mij kloppen. Maar zoveel mensen gingen hun voor. De man bijvoorbeeld die mij dat fijne pilletje aanbood, waardoor ik in een badtrip mijn angst leerde kennen en op weg moest. Zoekend naar mezelf. Mijn beste vriend E., die verliefd werd op mijn ex waar ik nog niet los van was en het nodig vond om die verliefdheid met haar te gaan onderzoeken. En natuurlijk M., die in zijn wijsheid het nodig vond om mij persoonlijk te gaan begeleiden als spiritueel leraar. Hij prees me de hemel in zolang ik binnen zijn kader de goede antwoorden gaf en sabelde me neer toen ik dat kader in zijn ogen niet meer trouw was. Het zijn maar enkele voorbeelden. Allemaal ervaringen die mij hielpen om weer een stap te zetten dichter naar mij zelf, dichter naar mijn eigen autonomie. Naar wie ik werkelijk ben. Wat deed dat pijn. En soms nog spoken ze door mijn hoofd en strijd ik met ze. Maar veel beter is het om naar dat punt in mezelf te zoeken waar ik juist hun kan danken, naar dat punt waar het principe geldt: heb je vijanden lief.