Gepubliceerd 25 augustus 2011 | Door tom ribbens
Misschien geniet ik op dit moment wel het meest en ben ik wel het meest mezelf als ik in de moestuin werk. En nog meer in deze oogsttijd en we al weken geen groente meer kopen in de supermarkt. Aardappelen, boontjes in verschillende vormen, tomaten, courgette, bietjes, snijbiet, sla en volgende week gaan we de eerste pompoensoep maken. Onlangs ook het eerste sap gemaakt van rijpe vlierbessen. Ik zag ze al van een eindje hangen, die schermen met de rijpe, zwarte bessen. De grote vlierboom stond midden in een veld met brandnetel en ik moest mijn best doen om met trap en al bij de boom te komen en het zwarte goud te plukken. Dit gaf mij een heel gelukkig gevoel.
Vandaag bij de groepsbijeenkomst van project Natuurlijk Werken vertelde H. dat hij zich gelukkig voelde als hij heimwee had. Boven op een hoge berg bijvoorbeeld die hij had geklommen en als hij dan daar beneden in de verte een dorpje zag liggen, gaf hem dat een heimwee gevoel. En dat gevoel, zei hij, maakte hem gelukkig.
Geluk is een ervaring van de essentie en het was in het groepje met 8 mensen mooi om te merken dat ieder zijn eigen ervaring van geluk kende. Het was een van de belangrijkste lessen die ik ooit heb gehad van Jan de Dreu op de Voorde, die vertelde over het onderscheid tussen essentie en persoonlijkheid. Dat kon ik direct begrijpen en dit inzicht is onderdeel geworden van het kader dat ik gebruik om mijn eigen menswording, mijn geboorte als mens te duiden. Zoals ik ook steeds opnieuw de natuur zie als spiegel voor menselijke groei. Eigenlijk drukt het beeld boven dit artikel het kader uit waar vanuit ik leef, groei en ook mensen begeleid met WerkWaardig arbeidstraject.
Zie je die zon daar boven aan het plaatje? Misschien is het wel zo dat ieder van ons een stukje van die zon in zich draagt als een zaadje dat de potentie heeft om uit te groeien tot een plant met een prachtige bloem. Hoe ervaart dat zaadje zich als hij daar in het donker zit in die pot? Kan hij zijn oorsprong nog herinneren, daar waar hij vandaan komt en weer naar toe gaat? Dat was ook onderwerp van gesprek vandaag. Dat de meeste mensen niet in een gezin geboren worden waar een herinnering aanwezig is aan iemands essentie. Met andere woorden; het lichtpuntje van dat zaadje zit verborgen in het donker. Dus als we willen groeien zullen we dat donker, dat wat we in onszelf liever niet zien, aan moeten kijken, er naar toe moeten gaan. In plaats van vluchten, wat ieder op zijn of haar manier kent. We ervaren onszelf en we raken onszelf weer kwijt. Voor mij is er geen andere manier om te groeien, omdat we in die beweging steeds meer van onszelf leren kennen. Er zal iets van buitenaf moeten komen dat ons lichtpuntje, onze essentie, dat zaadje wekt. Het is zo’n intiem en bijzonder spel, dat ieder zoekend mens herkent. Jij die geen genoegen neemt met het platte leven aan de buitenkant en voelt van binnen dat er meer moet zijn, een verlangen wellicht. En van buiten komt er dan een antwoord. Iemand die je ontmoet, een boek dat je leest, een programma op televisie. De essentie wordt gewekt en gaat op pad. Het zaadje zoekt zijn weg vanuit het donker van de aarde naar het licht.
Tot het moment dat het kopje van het jonge groen boven de aarde uitpiept. Het is ontroerend om te zien in maart en april als de peultjes en tuinboontjes boven de grond komen. Kwetsbaar en sterk tegelijk. Je kunt bijna niet geloven dat ze uitgroeien tot een hoge, groene haag vol met bloemetjes en later de smalle peulen. Wat een kracht! Hoe dat moment te zien dat ik als mens krachtig genoeg ben om boven de grond uit te komen? Misschien is het moment dat ik als individu ga staan ten opzichte van het collectief. En ieder mens heeft zijn eigen moment van trouw zijn aan zichzelf. Een gesprek met je baas, misschien met je partner. Een essentiele keuze die je maakt voor jezelf. Misschien moet die keuze in verschillende momenten gemaakt worden, maar daarna ben je als individu sterker dan het collectief dat aan je trekt. Niet dat je daarna geen beproevingen meer krijgt, maar je individualiteit is je basis. Verlangen is voor mij daarbij dat wat mij op het spoor brengt van mijn groei. Het lijkt dan alsof ik verlang naar iets in de vorm, maar eigenlijk is de kern van mijn verlangen het verlangen naar het licht. Dat wat H. heimwee noemde toen hij op de berg dat dorpje zag liggen. En op dat pad van mijn groei als mens heb ik af en toe ervaringen van mezelf. Zo’n moment van geluk en misschien is dat zo’n moment dat mijn bloem opengaat. Er in mij de ruimte aanwezig is om er te zijn. Het mooie is dat er geen bloem is zonder dat het zijn overvloed deelt met zijn omgeving of het nu een bij is, een vlinder of een ander insect. Of een mens die de bloem in de natuur ziet en er van geniet.
In werkelijkheid is het zo dat we de meeste tijd onszelf en onze essentie niet herinneren. We zijn dan verdwaald in het woud van onze persoonlijkheid, dat geldt in ieder geval wel voor mij. Zoals deze week toen ik er weer eens achterkwam dat veel van mijn gedrag wordt gestuurd door verlangen naar bevestiging van buitenaf. En als ik die niet krijg, voel ik – mijn persoonlijkheid – zich onzeker, minderwaardig zelfs. Hoe moeilijk is het voor mij om een gevoel van eigenwaarde puur uit mezelf te halen. Voor sommige mensen is de ondertoon van hun persoonlijkheid ‘schuld’, voor mij is het minderwaardigheid. Mijn enige redding is dan weer contact te zoeken met mijn essentie, het is al heel wat dat ik me herinner dat ik dat moet doen. Zo vast zit ik soms in mijn patroon om de bevestiging buiten mezelf te halen. Tegelijkertijd ervaar ik dan dat ik de vervulling niet buiten mezelf in de wereld kan halen. Dat geeft me een gevoel van leegte, benauwdheid, angst, geen houvast in de buitenwereld. Ik kom dan met mijn rug tegen de muur te staan. Het lijkt dan alsof mijn persoonlijkheid zich vernauwt en als een soort geboortekanaal fungeert voor mijn vrije, autonome ik om geboren te worden. Het voelt dan soms alsof ik gesnoeid word om daarna mijn weg naar het licht te vervolgen.
Als je het contact kwijt bent met je essentie, kan het helpen om je te herinneren waar je als mens naar toe groeit. Ik gaf al eerder de oefening om je ideale dag te verbeelden. Wat je ook kunt doen is jezelf de vraag stellen; hoe zou ik met het liefste willen voelen? Hoe voel ik me in meest volmaakte toestand? We deden afgelopen donderdag deze oefening (die ik heb geleerd tijdens een training bij de Innerlijke lijn) met de mensen van project Natuurlijk Werken. Je kunt een A4-tje pakken en alle woorden opschrijven die bij je opkomen. Probeer het maar eens, vaak als je met een woord begint, komt de rest vanzelf. Je kunt ook een paar dagen later weer verder gaan of het vel weer lezen, juist als je jezelf kwijt bent en je ellendig voelt. Zelf kwam ik onder andere op de volgende woorden; onafhankelijk, mooi, blij, vrij, liefdevol, dankbaar, vitaal, fier, vergevingsgezind etc.
Het meest volmaakte beeld is de richting waar je naar toegroeit. Zoals de bloem die naar de zon toegroeit. De bloem is het ervaren van jouw individualiteit, jouw vrije en verbonden ik. De ervaring dat je deel bent van het geheel, maar er niet in verdwijnt. Het ervaren van je levende aanwezigheid die groter is dan de grens van je lichaam. Het komt mij voor dat de kracht in de wereld op dit moment groot is die ons verleid om met onze aandacht naar buiten te gaan. Het is belangrijk dat we elkaar helpen om het ervaren van die vrije, autonome ik in onszelf te zoeken.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!