Geen oordelen meer, het punt leeft in mij waar geen dualiteit is. Ik neem waar, alles is goed, ik kleef niet meer aan. Het komt en het gaat weer. Ik leef, ik ervaar met volle teugen. Zo binnen zo buiten. Dat punt in mij waar mijn leven ontspringt, is datzelfde punt van waaruit die vogel zingt, die wolken overdrijven, de zon schijnt, het plantje groeit. Ik ben heel, ik ben een. Ik ben.
Thuis komen bij jezelf. Dat klinkt zo simpel, maar eigenlijk is dat alles. Dat er geen voorwaarde meer is voor je geluk, maar dat je het geluk onvoorwaardelijk ervaart. Geluk, vrijheid, vrede, stilte, liefde. Balans. Ik kan dat soms ervaren. Dan is er ook de onverdeelde aandacht. Vandaag was ik in de Pont, museum voor moderne kunst in Tilburg. Ik kan daar dan zo vervuld rondlopen, alsof de gestolde onverdeelde aandacht van de kunstenaars uitgedrukt in het kunstwerk mijn eigen onverdeelde aandacht versterkt. Alsof er in stilte een wisselwerking ontstaat. Uit die onverdeelde aandacht ontstaat creativiteit. Mijn scheppend vermogen.
Dat is het mooie aan het symbool van deze 6e fase als je het vergelijkt met die van de eerste fase. Dat wat binnen was (het rood) is nu buiten en binnen en wat buiten was (het blauw) is nu de subtiele grens van het ik dat het geheel ervaart. Ik ben energie. Dat is de ervaring.
Beschrijf jouw ervaring van samenvallen, van thuiskomen, van vervulling. Het gevoel dat je helemaal, onvoorwaardelijk leeft.
