Dan wordt er iets opgebouwd, de basis van jou als persoon gaat langzaam verschuiven. Je maakt iets aan wat vanbinnen groeit als een plantje, dat telkens weer water nodig heeft. Water. aarde en licht. En jij zorgt daarvoor. Dat is het belangrijkste in je leven. Het kader wordt zachter, jij wordt zachter en wordt meer geraakt. Je kunt toelaten, de liefde, de intimiteit. Je wordt de mens zoals die bedoeld is.

Het kan een kleine ervaring zijn van onvoorwaardelijke liefde, het kan een grote ervaring zijn, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Dat wat eerst als benauwdheid en gevangenis wordt ervaren, gaat nu open voor een nieuw vergezicht. Je groei gaat verder, maar wel vanuit een ander punt. Niet meer vanuit de conditionering, maar vanuit de essentie. Dat is natuurlijk wel een grote schok voor de persoonlijkheid en deze groei kan zeker gepaard gaan met gevoelens van angst en wanhoop. Er verandert niet alleen iets van binnen, ook van buiten verandert er iets. Nieuwe wegen, nieuwe ontmoetingen. Ik moet denken aan de vergelijking die Jezus gebruikte over het zaad dat op de aarde valt, de ene keer op vruchtbare bodem, de andere keer op onvruchtbare bodem of een bodem waar de vogels het snel weer oppikken. Of deze ervaring van onvoorwaardelijke liefde ook beklijft is van veel factoren afhankelijk, net zoals dat zaadje van de zon, van de aarde, van het water afhankelijk is om verder te groeien. Soms kan het zo zijn dat de ervaring weer vergeten wordt en de oude patronen het overnemen. Tot er zich weer een nieuwe crisis, een nieuwe kans zich aandient.

Mijn leven veranderde volkomen, door de ervaring van liefde vond ik mijn eigenwaarde en verhuisde naar Breda om maatschappelijk werk te studeren. Tegelijkertijd was er natuurlijk ook nog mijn schaduwkant, die kant in mij zonder eigenwaarde. Maar toch had ik een punt gevonden waar ik steeds naar terug kon. Ik vond de katholieke kerk, liet me het vormsel toedienen. Ging vaak naar de eucharistie, waar ik de ervaring van onvoorwaardelijke liefde kon beleven. Verhuisde naar Tilburg en ging een aantal jaren naar de studentenkerk Maranatha. Totdat ik ook hier de grens van mijn groei bereikte. Dan is er blijkbaar weer een nieuwe crisis, een nieuw snoeimoment nodig om verder te groeien. Groeien is ook twee stappen vooruit doen en weer een achteruit. Groeien betekent voor mij steeds meer op eigen benen staan en de symbiose met anderen loslaten. Of dat nu mijn relatie is of vrienden of mijn klanten die ik begeleid.