Gepubliceerd 10 november 2018 | Door tom ribbens
Een van de 10 geboden in het Oude Testament van de Bijbel zegt Eert uw vader en moeder. Afgelopen week was ik jarig. Als je jarig bent vier je de dag dat je bent geboren. Dat is in principe een heugelijk feit. Voor mij echter is mijn verjaardag ieder jaar weer een ingewikkeld moment. Ongeveer 2 weken van tevoren komt er een soort zwaarte over me. De zwaarte van mijn bottleneck. Van het tekort van de onvolmaakte omgeving waarin ik terecht kwam. En dat is onherroepelijk verbonden met mijn ouders. Eert uw vader en moeder.
In dezelfde week van mijn verjaardag had ik een thema-middag met een aantal mensen die bij mij dagbesteding of vrijwilligerswerk doen. Het thema was het vorige artikel van mijn site De kracht van innerlijk werk. Individualiteit versus collectiviteit. We zaten nu midden in de tuin van Pluk&Plenty, met de natuur om ons heen. De natuur groeit, planten groeien. Wij als mens groeien ook. De vraag is hoe wij als mens groeien. Dat schreef ik in het vorige artikel op deze site met het beeld van de twee-traps raket. Kort samengevat. Eerst groei je binnen de omgeving van het collectief, inclusief je eigen gezin. Maar de groei binnen dit collectief is begrensd. Voor sommigen is dit voldoende. Voor anderen knaagt er iets aan dit kader, aan dit begrensde kader. Er moet meer zijn dan dit. Er sluimert een vermoeden. Deze mensen gaan zoeken, soms geactiveerd door een crisis, het verlies van een dierbare, ziek worden, een burn-out. Wie klopt, wordt open gedaan. Er komt een antwoord vanuit een andere werkelijkheid dan die van het collectieve kader. Licht schijnt door de crack naar binnen. Een ruimere werkelijkheid wordt in een moment zichtbaar. De individuele groei gaat verder vanuit een nieuw bewustzijn, dat ruimer is dan het bewustzijn binnen het collectieve kader.
Het was een wonderlijke middag in de tuin van Pluk&Plenty met een wonderlijke ontmoeting, want in alle openheid ontspon zich een gesprek, dat zin voor zin door iedere deelnemer/ster werd uitgesproken. Er ontstond als het ware een gezamenlijk inzicht van de werkelijkheid.
Luister maar eens vanuit een innerlijk oor naar de volgende zinnen;
Het ongekende dat zich door jou laat kennen.
Door het tegendeel ontwikkelt zich iets, door het tekort, de tegenkracht ontwikkelt zich iets.
Het collectief, het systeem is nodig voor het individu om geboren te worden, zoals een kuiken uit het ei.
Jij tikt vanuit de binnenkant van het ei om de schil te doen breken, aan de andere kant van het ei wordt jij ook gezocht.
Als je het niet kent, kun je er niet over nadenken. Maar dat betekent nog niet dat het er niet is.
Er sluimert iets, bij iedereen, totdat er een bepaalde hoeveelheid is, dan pas gaat het branden.
Dat wat op je pad komt, alleen daar kun je iets mee. Is het groter, dan voel je machteloosheid. Dat mag je dan loslaten.
Ik word in mijn hart geraakt door het lijden van mensen, maar ik kan niets doen (om dit lijden te voorkomen of op te lossen). Ik kan alleen luisteren naar waar dit hart voor mensen mij brengt.
Mooi om te ervaren hoe je dus samen met een aantal mensen, die zoekende zijn, die open staan, kennis kunt opbouwen. Alsof je samen een kerk opbouwt. Het gezamenlijke inzicht ontstond dat er in ieder een mogelijkheid aanwezig is van een nieuw bewustzijn. Alsof je als individu zwanger kunt zijn van een nieuw bewustzijn, dat in het individu geboren wordt. Alsof dit het belangrijkste doel is van ons mensen hier op aarde, om door ons heen een nieuw bewustzijn geboren te laten worden. Alsof de aarde zwanger is van een nieuw bewustzijn. Als dit gaande is, dan geeft dit een heel andere blik op alle problemen die er zijn, op de onvolmaaktheid. Want deze onvolmaaktheid namelijk is onderdeel van dit doel, van dit doel om een groter bewustzijn geboren te laten worden. Deze onvolmaaktheid wordt gebruikt, is aanwezig als een soort compost. Dan is alles een. Het grootste probleem is niet de onvolmaaktheid, maar dat ik me tegen deze werkelijkheid verzet, dat ik in opstand kom tegen deze onvolmaaktheid. Dat ik in mijn afgescheidenheid, de arrogantie van mijn ego eigenlijk, het beter weet dan hoe het in feite is en ik slachtoffer ben van de wereld, deze wil redden of aanklaag. De reddersdriehoek. Denk er maar eens over na hoeveel tijd en energie we hier met z’n allen insteken. Sterker nog; hoe zeer we daar onze collectieve identiteit aan ontlenen. Eigenlijk aan het niet toelaten van hoe de onvolmaaktheid in mijn specifieke geval voelt! Dat is voor ieder mens weer anders.
Een paar dagen na deze bijzondere ontmoeting zat ik in de auto en begreep ik plots een van die 10 geboden Eert uw vader en moeder. Het betekent dat je alles dat je hebt meegekregen van je ouders, inclusief alle onvolkomenheden, heel de onvolmaaktheid van de bodem waarin je bent geboren, eert. Eert uw vader en moeder betekent dus eert deze bodem. Dit is niet makkelijk, dit vraagt veel innerlijk werk van het omzetten van ieder trauma, iedere pijn, iedere overlevingsstrategie en dat kost tijd. Dit alles is een innerlijke tuin. De grond om het nieuwe bewustzijn geboren te laten worden. Alles is nodig en wordt hiervoor gebruikt. Deze onvolmaaktheid die ik maar al te vaak als een bottleneck ervaar. Deze nauwe doorgang is als een geboortekanaal voor het nieuwe bewustzijn om geboren te worden. Zonder ei en zonder schil van het ei, geen kip. Zonder pijn geen geboorte. Ook al proberen wij als moderne mensen dit te vermijden door de keizersnede als standaard te beschouwen. Dat is precies de onwetendheid van de mens die denkt dat in die lijn de (wetenschappelijke) vooruitgang ligt, door het lijden van de onvolmaaktheid op te lossen. Aanvaarding is het begin van de tweede groei van het individu buiten de kaders van het collectief. Aanvaarding van de onvolmaaktheid als gegeven, maar die wezenlijk wordt getransformeerd als je begrijpt dat deze onvolmaaktheid nodig is om de volmaaktheid van het nieuwe bewustzijn geboren te laten worden.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!