Gepubliceerd 05 november 2014 | Door tom ribbens
Een tijdje terug lag ik ’s avonds in bed en voelde me heilig. Heilig is een beladen woord, zoals in heilig boontje. Dit heilig voelde als zuiver, puur. Mijn leven voelde heilig. De plek waar ik woon voelde heilig, de relatie met Gebi. Toen ik erbij stil stond, kwam ik erachter dat aan dit gevoel meer gevoelens gekoppeld waren, alsof het een cluster van emoties was. Verwondering, dankbaarheid. Aanwezigheid, nieuw, ieder moment nieuw. Het is niet dat mijn leven zo zuiver is, zo volmaakt en dat ik altijd zo aanwezig ben. Integendeel. Alleen ik voelde dit in mijn kern, mijn essentie, van binnen. Ik had hier even contact mee en kon vanuit deze kwaliteit, dit gevoel naar mijn leven kijken. Een flard van bewustzijn op het einde van de dag. Het bewustzijn dat in wezen ieder moment heilig is, iedere beweging, ieder woord dat ik spreek, iedere gedachte die ik heb. Ieder levend wezen. Soms ben ik me daar bewust van, waardoor ik me dan weer bewust ben hoe vaak ik in diepe slaap ben en als een olifant in een porseleinen kast door het leven dool. Ik schreef in mijn dagboek; hoe kan het dat ik nu plots de liefde in de onvolmaaktheid van mezelf en van mijn leven kan ontvangen en vanuit die bril naar mezelf, naar mijn relatie, naar mijn omstandigheden kan kijken? God zij dank is er altijd de liefde nog.
In de afgelopen herfstvakantie keken we met ons gezin iedere avond naar een aflevering van Cosmos op DVD, die ik had gekocht bij de Media Markt. Je bent toch niet gek. Dat zijn we natuurlijk wel. We laten ons vrijwillig voor de gek houden. Het was al weken aangekondigd; Saturn zou verdwijnen en worden overgenomen door Media Markt. Heel Tilburg was uitgelopen om naar deze nieuwe winkel te komen kijken. Alles zou nu namelijk anders zijn, beter, nieuwer. Toevallig was ik ook op de dag van de opening bij de Media Markt. Mijn mond viel open van verbazing. Er was werkelijk helemaal niets veranderd. Alles stond nog op dezelfde plek, het personeel was nog precies hetzelfde, de prijzen waren nog precies hetzelfde. Alleen het blauw van Saturn was veranderd in rode stickers en lichtreclame van de Media Markt. Rood was het nieuwe blauw geworden. Achter me in de rij voor de kassa stond een vader en moeder met hun dochter. De dochter was met een piepstemmetje aan het zeuren over een nieuwe tablet. Ze zou nog geld voor haar verjaardag krijgen van oma en andere familie en dan zou ze een nieuwe tablet willen kopen. Haar vader vond dat niet nodig en zei op een gegeven moment; we houden er over op, discussie gesloten. Korte stilte, waarop hij verder ging; want wat ik nou niet begrijp is dat je nog een tablet wilt, want je hebt er al twee.
De serie Cosmos gaat over dat wat we vanuit de Westerse wetenschap hebben ontdekt over het leven, over het leven op aarde, over het universum. Het is zonder meer prachtig vorm gegeven, prachtige beelden als de presentator Neil deGrasse Tyson door tijd en ruimte vliegt om zijn verhaal duidelijk te maken hoe belangrijk de wetenschap is voor de ontwikkeling van de mens. Als ik er naar kijk, kan ik me niet aan de indruk onttrekken hoeveel we eigenlijk nog niet weten en hoe wankel en beperkt de waarheid is die gebaseerd is op wetenschappelijk onderzoek. Soms lijkt het wel een sprookje, zoals de big bang theorie, die het begin van alle leven zou verklaren. Wat de presentator telkens zei is dat alles bestaat uit sterrenstof. Dat was eigenlijk wel heel spiritueel. Alles is energie. Toen ik daar bij stilstond vanmorgen tijdens mijn meditatie, kwam ik op de vraag hoe het dan komt dat die energie is samengebald tot een voorwerp, tot een object. En wie of wat houdt dan dit object of voorwerp in stand? Zoals ik zelf als mens of een boom of de aarde bijvoorbeeld. Er moet, dacht ik toen, een bewustzijn zijn die mij denkt of die een boom denkt of de aarde. Toen dacht ik; dat bewustzijn kan niet van mij of van ons mensen komen. Wij zijn over het algemeen zo onbewust dat wij onmogelijk het grote bewustzijn kunnen genereren die heel deze schepping kan omvatten met aandacht en scheppingskracht. De volgende vraag kwam dus in me op; is er buiten mijzelf een bewustzijn aanwezig die de schepping om het maar zo even te noemen, denkt? Nu. Niet ooit, ergens in het verleden, maar nu, ieder moment weer. Is er een hoger bewustzijn buiten mij zelf aanwezig? Toen ik dat dacht voelde ik me helemaal gloeien van binnen, dat er een bewustzijn is waar ik me op in kan stellen, waar ik contact mee kan maken. Waar ik me mee kan verbinden. Het kan niet anders, dacht ik toen, dat wetenschappers met werkelijk revolutionaire, geniale ideeën ook contact hadden met dit hoger bewustzijn.
Het is zoals een huis. Hoe snel vervalt een huis zodra de bewoners uit het huis gaan en het leeg achterblijft? De aandacht van de mensen in een huis, de liefde voor het huis maakt het huis bewoonbaar, leefbaar. Er is een bewustzijn dat op het huis van onze schepping past, dat kan bijna niet anders. Als dit afhankelijk zou zijn van het beperkte en nog onontwikkelde bewustzijn van ons mensen dan zou de boel al lang ingestort zijn. Deze gedachtes komen zomaar in me op, maar ik kan het natuurlijk nooit wetenschappelijk bewijzen 😉
Vorige week was ik jarig en in de aanloop naar deze dag kwamen donkere wolken de hemel van mijn innerlijk gemoed overtrekken. Het gevoel dat ik niet ben om van te houden, dat er geen liefde voor me is. Dat ik niet geliefd ben. Dat ik niet welkom ben, er niet mag zijn. Het is een heftig, rauw gevoel van afgescheidenheid, van leegte. Er zijn zoveel manieren om dit gevoel te vermijden of niet te hoeven voelen. Ik had gelukkig genoeg bewustzijn om hier niet voor te vluchten, maar er bij te blijven, hoe moeilijk en pijnlijk ook. Als ik dan niet van mezelf kan houden, vind ik het plotseling heel belangrijk dat anderen me leuk vinden. Iedereen moet me dan leuk vinden. Wat niet zo is, merk ik al snel. Niet iedereen vindt mij leuk, dus, is dan mijn conclusie; niemand vindt mij leuk. Wat me nog depressiever maakt. Alles begint bij het beginpunt dat ik niet van mezelf houd, niet houd van mijn onvolmaakte stuk eigenlijk. Niet onvoorwaardelijk van mezelf houd. Dat vind ik dus heel moeilijk om mijn onvolmaaktheid en de onvolmaaktheid van mijn leven onder ogen te zien. Dat toelaten raakte me diep en door dat te voelen, kwam er weer liefde in. Kon de liefde in me weer stromen.
Op mijn verjaardag, op 2 november, zocht ik in de hoek van de tuin naar een plek om in de laagstaande ochtend zon mijn ochtendmeditatie te doen. Toen ik daar dan zat met de warme zon in mijn gezicht in deze herfsttuin, overviel me het gevoel dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Alles is een geschenk, voelde ik, dat ik ook zo weer kan verliezen. Mijn leven is een geschenk dat me is gegeven. Dit leven hier op aarde als mens, zodat ik alles kan ervaren wat ik ervaar.
Gisteren bezocht ik met een van mijn klanten van Project Natuurlijk Werken Kamp Vugt om te onderzoeken of dit iets is om met de hele groep naartoe te gaan. Het was indrukwekkend. Met name de lange weg na de afslag naar het nationaal monument dat aan het einde van deze weg ligt. Het is een groot gebied met een militaire kazerne, de gigantische, hoog ommuurde penitentiaire inrichting en natuurlijk Kamp Vugt. Zo, dacht ik, gaan we met elkaar en met de werkelijkheid om. Hoge muren, prikkeldraad, wapens. Toen, tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook nu in 2014. Al dit gedrag, deze gevangenis die we met z’n allen scheppen, is het gevolg van ons beperkt bewustzijn. Een bewustzijn dat gebaseerd is op het idee van afgescheidenheid, dat wij als mens losstaan van de werkelijkheid om ons heen in plaats van deel zijn van het geheel. Door er zo naar te kijken, kon ik bedenken dat zelfs iemand als Hitler en iedereen die het Nationaal Socialisme aanhing, vanuit dat bewustzijn van afgescheidenheid, het beste voor de wereld wilde. Hoe gestoord, hoe werkelijk gestoord dit idee, dit beeld en daaruit voortkomend gedrag ook was. Er waren echt mensen die in dit beeld van de werkelijkheid geloofden. Zoals nu ook mensen in de werkelijkheid van de IS geloven of de werkelijkheid van het neoliberalisme met hun geloof in een door geld, commercie en de markt gestuurde wereld. Luister maar eens een paar minuten naar de radiozender BNR. Het lijkt wel een kerk met beursberichten, reclame van bedrijven, Engelse uitdrukkingen en afkortingen die niemand snapt behalve de kerkgangers en hun voorgangers. Het is natuurlijk nogal wat als je durft te beweren dat ook mensen van de IS of het Nationaal Socialisme het beste voor hebben met de wereld. Deze gedachte ontneemt me echter de mogelijkheid om de schuld van het kwaad buiten mezelf te leggen. Ook ik ben namelijk deel van het beperkte bewustzijn waar dit gedrag, dit collectief gedrag deel van is. Hetzelfde kwaad zit net zo goed in mij en het is wellicht meer toeval dan we willen toegeven dat we aan de ene kant of andere kant van de streep komen te staan. Of we in een situatie dader of slachtoffer zijn. Een held of een overloper. Wat zou ik doen in een situatie van een bezet land, een situatie van oorlog? Gelukkig heb ik ook dat andere bewustzijn in me. De herinnering aan mijn essentie, aan wie ik in wezen ben. Misschien is dat wel de kern van wat ik in mijn leven te bieden heb; de herinnering aan deze essentie, deze sprankelende diamant. De hoop voor de wereld zit niet in een andere, betere machtshebber, maar in de individuele transformatie van het beperkte naar dit andere, diepere bewustzijn dat uitgaat van eenheid en verbondenheid. Het geeft voor mij de noodzaak aan van innerlijk werk.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!