Gepubliceerd 23 juli 2014 | Door tom ribbens
Een jaar lijkt soms zo snel te gaan als een ademhaling. Voordat ik er goed erg in had, waren de mooie voorjaarsmaanden april en mei voorbij en kondigde de zomer zich aan. Wonen midden in de natuur drukt me met mijn neus hard en onvermijdelijk op de vergankelijkheid van het leven. Geboren worden en sterven wisselen elkaar in rap tempo af. De ene bloem heeft zijn meest volmaakte vorm nog niet bereikt of de eerste tekenen van verval dienen zich al aan. Het is als een film die aan mijn waarneming voorbij trekt. Ook mijn eigen leven is als een seizoen dat groeit, vrucht voortbrengt en sterft. In ieder geval wat betreft mijn lichamelijke deel, dat verbonden is met de aarde en de wetmatigheid die hierin werkzaam is.
Het leven lijkt op een droom, waarin het soms ook werkelijk gebeurt dat ik wakker word terwijl ik droom. Onlangs had ik zo’n droom.
Ik ben in een dorp en ga een kerk binnen. Ik ben op zoek naar iets of iemand, maar weet niet meer wat. In de kerk zijn jongeren bezig aan een soort ritueel, ik zoek naar de leider, maar kan hem door het aantal jongeren niet zien. De jongeren bewegen in een grote groep. Ik ga de kerk uit en ook in een ander gebouw naast de kerk zijn jongeren aanwezig. Ik loop het dorp uit, want dit is niet wat ik zoek. Dan besef ik dat ik droom en denk; waarom ga ik niet terug en ga de confrontatie aan met de leider. Vanuit dat verlangen vlieg ik door de lucht terug naar het dorp. Dan denk ik; eens even kijken hoe ik eruit zie. Het is eigenlijk meer de vraag; eens even in de spiegel kijken of ik krachtig genoeg ben om de confrontatie aan te gaan met de leider van de groep. Met die gedachte staat er plots een spiegel langs de kant van de weg in het dorp en ik kijk in de spiegel. Ik zie mezelf, Tom, met baard en besef dat ik in een droom naar mezelf in deze spiegel keek. Daarna ga ik de kerk weer in, maar de jongeren zijn weg. Het is nu een gewone kerk, waar gewone kerkgangers rond lopen bv. om een kaarsje bij Maria aan te steken. Dan is de droom klaar en word ik wakker.
Ieder heeft soms wel een droom, waarbij je als je wakker wordt, direct beseft dat er een belangrijke boodschap in zit. Wat helpt is dat je de droom dan direct opschrijft, bijvoorbeeld in een boekje dat ergens in de buurt van je bed ligt. Het neerleggen van een boekje in de nabijheid van je bed, kan al helpen om dit soort dromen op te wekken. Je zou dan ook nog kunnen vragen om een droom die een boodschap of betekenis heeft.
Als het dagelijks leven ook een soort droom is, dan zijn er soms schokmomenten nodig om je uit die droom wakker te schudden. Bij mij waren er enkele schokmomenten die mijn leven op zijn kop zette. Je zou dat een crisis kunnen noemen, ik schreef daar in mijn vorige artikel over. Vanuit die crisis kun je twee kanten op. Naar het herstellen van de oude orde en doorgaan met je leven alsof er niets aan de hand is of de crisis kan het begin zijn van een werkelijke verandering, die je dichter brengt bij je essentie, bij wat voor jou de betekenis is van jouw leven als mens hier op aarde. Het mechanische leven dat lijkt op een droom wordt dan doorbroken en de potentie om als individueel mens geboren te worden, wordt geactiveerd, aangeraakt.
Zoals het voor het individu is, zo is het ook voor het collectief.Het collectief van ons systeem, dat je kapitalistisch zou kunnen noemen, met materialistische waarden als uitgangspunt. Ik ben wat ik heb. Dit systeem heeft in de afgelopen jaren ook een paar behoorlijke schokmomenten gehad. De aanslag in New York op 11 september 2001, de bankencrisis in 2008 en op dit moment het neergeschoten passagiersvliegtuig in het Oosten van Oekraïne met de vele Nederlanders aan boord.
Ook hier zie je het systeem 2 bewegingen maken. Aan de ene kant zie je een verharding, een verdichting van de materiële waarden, zoals dat in Nederland wordt vertegenwoordigt door de regering van VVD en PvdA. Vanuit een neo-liberaal gedachtegoed wordt met man en macht geprobeerd de welvaart (de economie) die na WOII is opgebouwd, veilig te stellen. Wat wil zeggen voor een steeds kleiner wordende groep, die met veel moeite aan de steeds hogere eisen kan voldoen. De sterken, de machtigen met aan de andere kant de zwakkeren, waar steeds minder solidariteit voor wordt opgebracht. Zij zoeken het zelf maar uit. De winners en de losers naar Amerikaans model. Tegelijkertijd zie je hier tegenover een beweging van onderaf ontstaan die vanuit meer menselijke waarden een nieuwe samenleving wil gaan opbouwen, waarbij humaniteit, duurzaamheid, samenwerking, creativiteit, delen, innovatie etc. een grote rol spelen.
Het is pijnlijk om te zien hoe onmachtig de machthebbers van onze wereldgemeenschap reageren op de vliegtuigramp in Oekraïne. Individuen worden getroffen door het verlies van dierbaren. Alsof dat nog niet erg genoeg is, wordt door de media tegelijkertijd collectief emoties opgewekt zoals woede, verontwaardiging, verdriet. Geef ons onze mensen terug. Schuldigen worden gezocht, want rechtvaardigheid dient te geschieden. Het is daarbij opvallend hoeveel gezichten de waarheid kent. Vanuit het westen zijn Rusland en Poetin het kwaad, dat gestraft dient te worden. Tegelijkertijd maakt de zakelijke afhankelijkheid van Rusland Europa onmachtig om daadkrachtig op te treden, omdat dit de Europese landen uiteindelijk ook zelf treft. Vanuit Rusland gezien is er een heel andere waarheid, namelijk dat Europa zelf in eerste instantie de aanzet heeft gegeven voor de onrust in Oekraïne door dit land openlijk te verleiden tot het toetreden tot het Verenigd Europa. Europa en Kiev zijn in de ogen van Poetin de agressor en aanleiding tot de vliegtuig ramp. Dan zijn er ook nog de complot denkers, die denken dat deze vliegtuig ramp in scene is gezet door Amerika om daarna Rusland de schuld te geven en een reden te hebben om vanwege economische belangen (wapenindustrie) een oorlog te ontketenen.
Een jaar geleden hadden wij een groot conflict met vrienden, waarbij bleek hoe groot het verschil van beleving, van waarheid was over dezelfde werkelijkheid. Nog steeds is het niet gelukt om hier een punt van unanimiteit in te vinden, waarbij iedere partij zich gezien en gehoord voelt. Wat ik moeilijk vind, is om de waarheid van een ander over mij te aanvaarden, ook al komt deze in mijn beleving helemaal niet overeen mijn eigen waarheid en beleving. Het is steeds weer de kunst om bij mijn eigen waarneming en waarheid te blijven, wat de ander ook zegt of vindt. Om niet vanuit de negatieve beeldvorming van de ander naar mezelf te kijken en mezelf klein en minderwaardig te voelen. Om bij de liefde voor mezelf te blijven. Voor mij als individu is dat al een hele klus. Laat staan in het enorme collectieve krachtenveld zoals dit nu wordt aangewakkerd met de vliegramp van vorige week.
Zou er ook een objectieve waarheid zijn, die al die verschillende, subjectieve waarheden insluit, omvat? Vaak zijn we boos als ons onrecht wordt aangedaan, maar vaak is dat wat ons pijn doet het meest leerzame in ons leven. Als we zulke momenten kunnen aanvaarden, dan groeien we hiervan. Mijn dochter Moon had een prachtig speldenkussen gemaakt, met veel liefde en geduld. In een onbewaakt moment pakte onze hond Heppie dit kleinood van de trap en beet het kapot, onherstelbaar beschadigd. Ik werd geraakt door het diepe verdriet wat Moon hiervan had. Boos werd ik ervan. Wie had dit op de trap gelegd, we weten toch dat Heppie het in haar mond kan pakken en kapot bijten! Onverdraaglijk vind ik het zien van de pijn van mijn dochter. Ik wil haar redden, ik wil haar beschermen. Terwijl dit incident wel leek aangereikt voor haar om iets van te leren, een wijze levensles. Zo is de vliegtuigramp op de eerste plaats het leed van ieder individu die dit overkomt, direct of indirect. De pijn van het ervaren van het onvolmaakte zal voor ieder individu een les bevatten, een les om van te groeien. We kunnen naast iemand staan en diegene helpen om de pijn toe te laten en deze te dragen. We kunnen pijn niet voorkomen, we kunnen niemand redden. We kunnen wel helpen de pijn te verzachten door aanwezig te zijn, door te luisteren. Dat is een niet te onderschatten menselijke kwaliteit, die als uitgangspunt mag dienen voor ieder menselijk contact of dit nu privé is of professioneel als hulpverlener (psycholoog, coach, maatschappelijk werker).
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!