De rivier

Onder de oppervlakte van mijn persoonlijkheid met zijn patronen en identificaties met de wereld om zich heen stroomt een rivier. Een rivier die mij brengt langs de schoonheid van de seizoenen. De wind waait langs mijn gezicht. Ik ben alleen, maar voel me gedragen, ondersteunt door de liefde die me omvat. In mij ervaar ik een diepe vrede en aanvaarding. De rivier voert me naar de plek waar ik gevonden word en thuiskom. Het enige dat ik in mijn leven hoef te doen is een zeewaardig bootje bouwen, deze in de rivier te laten zakken, in te stappen en me mee te laten drijven.

Dit beeld dat vanmorgen tijdens mijn meditatie in me opkwam, lijkt op de tekst die ik gisteren las op een poster op het raam van een studentenhuis in de binnenstad van Tilburg; het leven is als op een trein stappen en kijken waar deze je heen brengt.
Het is er tegelijk, de angst en pijn van mijn persoonlijkheid, die zich vastklampt aan de uiterlijke wereld. Die elke verandering in de vorm ziet als een bedreiging. Die alles wat op hem afkomt naar eigen believen goed- of afkeurt, naar zich toetrekt of van hem afstoot. Die bang is om te verliezen wat hij heeft, wat hij denkt te hebben. Gezondheid, geliefden, werk, het leven zelf. Daarnaast is er de dieper liggende, geestelijke werkelijkheid, die meestal volledig wordt overwoekerd met dat wat het dagelijks leven van me vraagt. Als het onkruid in de tuin, dat nu gelukkig door de herfst tijdelijk stopt met groeien. Af en toe geeft de geestelijke, dieper liggende werkelijkheid een signaal, zoals een kaartje dat ik trok een paar weken terug met de tekst; Ik ben me er voortdurend van bewust dat ik veilig ben, God leidt en beschermt me.

De week rond mijn verjaardag op 2 november was wonderlijk. Eerst was er de sessie met een van mijn geestelijk begeleidsters, Marleine Driessen van de Innerlijke Lijn. Ik kwam helemaal bij de kern van het punt waar ik me hardnekkig vastklamp aan de uiterlijke kant van het leven. Aan mijn diepliggende overtuiging dat ik het alleen moet doen. Ik ben verantwoordelijk voor het geheel, ik moet de last van mijn leven dragen. Afgescheiden, los van de liefde die er voor me is. Ik kwam bij het punt dat mijn innerlijk lijden zoals ik dat in mijn vorige artikel beschrijf me uiteindelijk brengt bij de overgave aan de liefde die er voor me is. Bij het ervaren dat er wel ondersteuning en hulp voor me is. Dat ik niet alles alleen hoef te doen. De betekenis die dit lijden voor me heeft, raakte me diep. Dat ik hierin wordt gezien door de liefde.

Een dag later deden we met de groep van project Natuurlijk Werken een oefening rond de dag die vanuit de katholieke kerk Allerzielen wordt genoemd, precies de dag dat ik geboren ben.Bij de inleiding op de oefening vertelde ik de theorie dat ieder mens geboren wordt vanuit de heelheid, de volmaaktheid en terecht komt in de wereld van de dualiteit, de onvolmaaktheid. Deze geboorte geeft voor ieder mens een trauma. Ieder mens heeft hierin zijn eigen, persoonlijke ervaring. De pijn van dit trauma is voor een kind onverdraaglijk en ieder bouwt om deze pijn heen een harnas, een masker. Dit masker zou je kunnen noemen je persoonlijkheid of misschien nog beter je valse persoonlijkheid, omdat je er op een gegeven moment vanuit gaat dat je deze persoonlijkheid bent. Je verliest het contact met de heelheid waar je vandaan komt, het contact met je eigen essentie. Soms gebeurt het dan dat er toch iets van een verlangen in je opkomt. Vaak wordt dit verlangen materieel vertaald, naar het willen hebben van iets. Een groter huis, een nieuwe auto, een verre vakantie. Maar als je goed luistert, kun je het zuivere verlangen verstaan naar de heelheid waar je vandaan komt, naar je essentie. Het kan het begin zijn van een zoektocht naar de parel die je verloren bent. Het mooie is dat er vanuit de andere kant, vanuit de liefde ook naar jou gezocht wordt. Deze twee bewegingen kunnen samenkomen in een punt, in een ervaring van je essentie, van wie je eigenlijk bent. Een essentiele ik-ervaring. Als we het dan hebben over leven en dood, zou het kunnen zijn dat een deel van je sterft op het moment dat je overlijdt. Dat wat van de aarde is, keert terug naar de aarde. Maar die essentiele ik-ervaringen, die vol leven zijn, zijn sterker dan de begrenzing van het materiële, van het lichaam en blijven leven. Er is een wijsheid die zegt dat er niets verloren gaat en alles terugkeert naar zijn oorsprong, daar waar het vandaan komt. Als je nog een stapje verder gaat in deze theorie zou je kunnen zeggen dat van ieder mens die reeds gestorven is, de essentie nog aanwezig is. En dat je deze essentie die nog bestaat in de wereld zonder de begrenzing van tijd en ruimte om hulp zou kunnen vragen.