Gepubliceerd 26 juni 2017 | Door tom ribbens
Ieder kent het beeld van de lotusbloem, die boven het water uitkomt, maar wortelt in de modder in het donker onder het wateroppervlakte. In het Boeddhabeeldje dat ik heb, wordt deze symboliek uitgebeeld rondom de zittende Boeddha. Het is een mooi beeld, maar pas drong dit beeld dieper tot me door, toen ik het kon betrekken op mijn eigen parel, die groeit vanuit mijn eigen modder. Dit jaar heb ik als jaarthema ‘zuiverheid’ en mijn logische neiging is om me dan louter te richten op die delen in mij die zuiver zijn. Paradoxaal genoeg kom ik dan natuurlijk juist mijn onzuivere kant tegen. En dat wil ik niet! Mijn systeem is in eerste instantie gericht op het ontwijken van mijn onzuiverheid, van mijn modder zou je kunnen zeggen. Vanuit mijn egosysteem keur ik dat deel van mezelf af, veroordeel ik dat. Ik scheid in mezelf, maar daardoor ook buiten mezelf, goed en kwaad. Licht is goed, donker is kwaad. Het is de basisstructuur van bijna ieder van ons, waardoor er ongelijkheidwaardigheid ontstaat, scheiding, oorlog zelfs. Ons mensen is goed, de vluchteling is slecht, een gelukszoeker. Wij mensen met een baan zijn goed, die mensen daar zonder baan, met een uitkering, die profiteurs, die lamballen, die zijn slecht. Zo kijken we vanuit afgescheidenheid naar de wereld en bestrijden met vuur en zwaard dat wat we als slecht bestempelen, vanuit de innerlijke projectie van ons eigen kwaad, dat we niet onder ogen durven zien.
Zo binnen, zo buiten. Populisme met hun hedendaagse leiders, zoals Trump, Erdogan, Poetin, om er maar een paar te noemen, is een collectieve verzameling van mensen met deze basisstructuur. Waarvoor het dus kenmerkend is dat de schuld van wat er fout gaat, buiten zichzelf wordt gezocht. De werkelijkheid wordt als louter ellende voorgeschoteld en de schuld hiervan ligt altijd bij de ander, er wordt niet naar het eigen aandeel gekeken. Een paar weken terug had ik plots door dat het basisgevoel van Trump ‘vernedering’ is. Hij voelt zich, zonder dat hij zich daar bewust van is, voortdurend vernederd. Hij stapt uit het klimaatakkoord en zegt dat de VS niet langer meedoet, dat ze zich niet langer laten vernederen door de rest van de wereld. De rest van de wereld lacht ons uit, daar wil hij niet meer aan meedoen. Trump wil wel een nieuw akkoord, maar dan vanuit het uitgangspunt ‘America first’. In plaats van deze vernedering te voelen, blaast hij zichzelf narcistisch op en voelt zich ‘de beste’, ‘de grootste’, de ‘eerste’. Dit is de compensatie voor het niet kunnen voelen van de vernedering, die hem waarschijnlijk als kind is aangedaan.
Zo is het bij iedereen, inclusief ikzelf. We hebben een basisgevoel van verlies aan liefde dat we hebben gemist. Bijna ieder van ons heeft in dat opzicht een trauma. Bij mij is dat gevoel dat ik niet ben om van te houden, bij een ander is dat het gevoel dat er iets niet aan zichzelf klopt, bij weer een ander is het gevoel dat hij of zij slecht is. Dat een slecht mens voelen wordt dan de basis van wat je zou kunnen noemen de valse persoonlijkheid, ons ego. Rond die valse overtuiging van een slecht mens zijn, bouwen zich patronen op als een harnas, die de overtuiging van dat slecht zijn inkapselen, beschermen, omdat dit afschuwelijke gevoel niet gevoeld wil worden. Anders gezegd; er is niet genoeg bewustzijn aanwezig, zeker niet als kind, om dat gevoel toe te kunnen laten. Je kunt in deze wereld de grootste daden verrichten, maar daaronder het gevoel hebben dat er niet van je wordt gehouden, dat je voortdurend vernederd wordt, dat je een slecht mens bent, dat er iets niet aan jou klopt. Je kunt het beeld naar buiten ophouden dat je volmaakt gelukkig bent. Maar daaronder zit een rotte plek, een gat en je doet er alles aan om daar maar niet bij in de buurt te komen. Heel onze structuur is op dit uitgangspunt gebouwd, een structuur die je een valse persoonlijkheid zou kunnen noemen, omdat deze gebouwd is op een leugen. Namelijk de leugen dat je een slecht mens bent, dat je niet bent om van te houden, dat er iets niet aan jou klopt, dat het geluk niet voor jou is weggelegd. Het is dan ook logisch dat we vanuit deze basisstructuur voortdurend zijn gericht om van buitenaf dit vreselijke gat te vullen. Daar is onze economie ook op gebaseerd. We verdienen met z’n allen heel veel geld doordat we onze valse persoonlijkheid in stand houden. Wat wij over het algemeen geluk noemen is het feit dat we ongeveer plus minus een manier hebben gevonden om van buitenaf ons innerlijk gat te vullen. Tijdelijk, nooit volledig, gebrekkig, maar we denken dat het functioneert. En zeggen dat we gelukkig zijn, met ons is niets mis. Dit is mijn leven, dit is de manier waarop ik functioneer. Laat me met rust, kom niet te dichtbij! Anders gaat mijn harnas wankelen, komen er scheurtjes in mijn zorgvuldig opgebouwde structuur. Als we echter kunnen kijken vanuit het nieuwe bewustzijn, dat in ons geboren wordt, dan is juist dat wat we het meeste vermijden en bestrijden, onze redding, de ingang naar werkelijk innerlijk, standvastig geluk. In alles zit een barst, dat is waar het licht naar binnen komt, zei Leonard Cohen.
Het is voor mij echt een groot inzicht om te beseffen dat met de parel ook de modder is gegeven in mijn leven. Dat ik niet het slachtoffer van deze modder ben, niet hoef aan te klagen wie hier allemaal de oorzaak van zijn en ook de ander niet hoef te redden van zijn modder. Zonder modder namelijk geen parel. De parel zit verpakt in de modder. Het enige dat ik hoef te doen is de modder in mijn leven onder ogen zien, beetje bij beetje het gevoel toelaten dat bij deze modder hoort. En als ik dat doe, me open stel en tegelijkertijd vraag naar een innerlijk antwoord, word ik eigenlijk altijd geraakt. Kom ik in contact met wat je mijn parel zou kunnen noemen, mijn essentie. De werkelijkheid die zegt dat ik wel ben om van te houden, dat ik, zoals ieder van ons, het meest geliefde kind ben. Dat ik een goed mens ben. Dat ik in mijn onvolmaaktheid, volmaakt ben, dat alles aan mij klopt. Dit is de plek waar ik van binnenuit kan groeien en de mens kan worden die ik oorspronkelijk ben. Niet in afgescheidenheid, maar in verbinding. Zoals een lotus groeit vanuit de modder en iedere plant begint te groeien vanuit het zaadje in de donkere schoot van de aarde.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!