Gepubliceerd 24 april 2019 | Door tom ribbens
Misschien komt het door het voorjaar, maar al een aantal dagen als ik mijn ochtendoefening doe buiten in de tuin, word ik vanbinnen geraakt door de overweldigende ervaring van de natuur. De warmte van de zon, de wind die zachtjes mijn huid streelt en het zingen van de vele vogels hier in het bos. Het voelt alsof ik deel ben van een werkelijkheid die gevuld is met liefde. Alsof ik vanuit mijn eigen kern, de kern ervaar van de natuur om mij heen. En die kern, die je ook ziel zou kunnen noemen, bestaat uit liefde. In een glimp kan ik daar iets van ervaren. Het is een inzicht, een ontdekking, die me raakt, die me ontroert.
Stel je maar eens voor, dat alles om je heen ontstaan is uit liefde, ontstaat uit liefde, een schepping is uit liefde, geschapen wordt vanuit liefde. Inclusief jij zelf. Als je dat kunt ervaren, is er sprake van een levende werkelijkheid, waar wij allen deel van zijn. Het punt is alleen dat wij dat niet altijd kunnen ervaren, sterker nog, die levende werkelijkheid ervaren is een zeldzaamheid. Een zeldzaam moment, zoals je ’s morgens bij het wakker worden vaak maar even je droom herinnert en daarna vergeten bent.
Het probleem is namelijk dat wij een muur hebben geplaatst tussen onszelf en deze levende werkelijkheid. Een afscheiding, die ons isoleert, eenzaam doet voelen. Alsof we alleen op de wereld zijn. Deze muur is het gevolg van de pijn die ieder in zijn leven ervaart, heeft ervaren. Pijn die we niet hebben kunnen verwerken en als een wond is gestold, hard is geworden, een muur is geworden om ons nog verder te beschermen tegen nog meer pijn. Binnen deze muur die we hebben gebouwd, hebben we als mens onze eigen wereld geschapen. Een kunstmatige wereld. En het verdrietige is dat wij meer geloof zijn gaan hechten aan deze kunstmatige wereld dan aan de levende werkelijkheid waaruit we zijn geboren. De kunstmatige wereld is onze basis en ons doel geworden. Het is de wereld van de stad, van de technologische vooruitgang, van de steeds grovere prikkels die we nodig hebben om ons ‘levend’ te voelen. Het is de wereld van de kunstmatige volmaaktheid, de botox, de nepwimpers, nep wenkbrauwen die er bij iedereen hetzelfde uitzien. De wereld van instagram, van de foto’s op verre stranden met ondergaande zonnen en de perfect uitziende, jonge lichamen. Ik wel, jij niet. De wereld van het systeem, de ratio, de harde ratio, de vierkante wereld van meten is weten, de wereld van punten, van cijfers, contrôle, beheersing, overheersing, macht zonder genade. Wij geloven zozeer in deze kunstmatige wereld als uitgangspunt en doel van ons als mens, dat wij zijn vergeten wat onze werkelijke oorsprong en doel is. Namelijk liefde. De aarde is een liefdesplaneet.
De vreemde eend in de bijt, die zich uiteindelijk niet helemaal kan aanpassen aan de regels van het systeem, van de kunstmatige mensenwereld. De mens die last heeft van een gevoel van heimwee, een ondefinieerbaar gevoel van heimwee. Die geraakt wordt door iets, door iemand, die al is het maar een moment, een glimp opvangt van een wereld die achter de zichtbare wereld aanwezig is. Schoonheid. Die geraakt wordt en zich omkeert en met horten en stoten, vallen en opstaan, de weg teruggaat naar het hart. De weg van het bospad, niet van de snelweg. De weg van het individu, niet van het systeem. Die mensen zijn er, die deze weg gaan. Gesteund door andere mensen, die deze weg misschien al iets langer gaan. Voor deze mensen wordt het duidelijk dat de muur, de afscheiding niet het laatste woord heeft, maar onderdeel uitmaakt van het geheel. Er is voor een reden. Er juist is om de kracht te ontwikkelen om die weg terug te gaan. Terug naar het hart, naar de oorsprong, naar de liefde. Naar de kern. De kern die in al het levende aanwezig is, waarmee ik verbonden ben. Me heel af en toe verbonden voel. Schrikbarend is het besef, ik kan er maar heel voorzichtig aan wennen, dat als ik deel ben van die kern, dat als ik die kern ben, dat mijn diepste identiteit die kern is. Dat ik niet alleen geschapen ben, maar ook schepper. Dat mijn diepste essentie dus Goddelijk is. Dat besef. Het is een grote stap van God buiten mezelf naar God in mezelf. Dat geeft een heel ander gevoel van ‘ik’ dan de ik van de kunstmatige wereld, het ego. Het geeft een heel apart gevoel van ik, een verbonden ik, maar wel ik. Een ik die in mij huist, de ik van mijn ziel. De ziel die langzaam in mij geboren wordt met het bewustzijn dat daarbij hoort. Pas als ik dat ten volle besef, kan ik ook de verantwoordelijkheid nemen die daarbij past. Kan ik de volle verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven hier op aarde, de waarde, de gigantische waarde van mijn leven hier op aarde. En de verantwoordelijkheid nemen voor diezelfde aarde. Zo groeit mijn verantwoordelijkheid, zo groeit mijn bewustzijn van wie ik in essentie werkelijk ben. Geen kracht zonder kwetsbaarheid. Vloeibaar. Levend.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!