Gepubliceerd 23 juni 2014 | Door tom ribbens
Af en toe meldt zich een nieuwe klant aan bij praktijk Mens&Groei voor begeleiding in een crisis. Door bijvoorbeeld ernstige lichamelijke klachten en uitputting, daardoor niet meer kunnen werken of een langdurige relatie die wordt beëindigd, dient de crisis zich aan. Het oude werkt niet meer, maar het nieuwe is er nog niet. Het hoofd dat tot nu toe de controle had, raakt in paniek. Slapeloze nachten, uitgeput zijn en tegelijkertijd een deel dat door wil razen, op wilskracht de boel weer bij elkaar wil rapen, wat niet lukt. Op zo’n moment is er hulp van buitenaf nodig. Van mensen, begeleiders die zelf weten wat een crisis is en uit ervaring weten wat er nodig is om door deze crisis heen te komen. Wat er nodig is, is een veilig kader, waarbij de crisis er mag zijn. Vechten tegen de crisis maakt het alleen maar erger.
Door de crisis komt iemand in beweging, in proces en dat proces, groeiproces heeft zijn eigen tempo, dat kun je niet sturen of dwingen of controleren. Het enige dat je kunt doen is de voorwaarden scheppen om dit proces van heling, van heel worden, van groei zijn gang te laten gaan. Je wilt met rust gelaten worden, maar ook niet helemaal alleen zijn. Het is dus belangrijk om een weekstructuur op te bouwen die zowel het een (rust) als het ander bevat (dingen te doen hebben, contact hebben met mensen die je voeden). Een balans die het proces de kans geeft om zijn ding te doen. In de natuur zijn bv. is heel helend en voedend, genezend. Wandelen of in een eigen tempo in een moestuin werken. Gelukkig zijn er verschillende elementen die zo’n kader nodig heeft, aanwezig bij praktijk Mens&Groei. Er is een dagbesteding op verschillende dagen in de week, in de natuur, met creativiteit. Er zijn individuele gesprekken mogelijk met een psycholoog (Gebi) en/of maatschappelijk werker/coach (Tom). Er is een wekelijkse meditatie (op maandagochtend iedere week of woensdagochtend bij Pleiade om de twee weken). Zo biedt praktijk Mens&Groei een pakket voor mensen die in crisis zijn en een kader nodig hebben om het proces van genezing, heel wording tot een goed einde te brengen. Tot er een nieuwe bodem is opgebouwd, van binnen, om weer zonder hulp verder te gaan.
Een plant kan niet groeien zonder gesnoeid te worden. Kijk maar eens naar een plant die niet gesnoeid wordt, die verliest zijn kracht, zijn vitaliteit en draagt minder vruchten. Een crisis is nodig om van binnenuit nieuwe kracht op te bouwen, zo groeit een plant, maar zo groeit ook iedere mens. Alleen, niemand zit te wachten op een crisis, op disbalans. Het voelen van een crisis is pijnlijk, onmacht, frustratie, angst, daar kiest niemand voor. Dus is het logisch dat je vaak onbewust een lange tijd je crisis onderdrukt en doorgaat met hard werken, vluchten in een relatie, alcohol, materie etc. Als dan na een groot aantal jaren de crisis zich aandient, zich niet meer laat onderdrukken, dan voelt het als enorm groot, als niet te behappen, overweldigend, niet te dragen.
Zelf heb ik twee grote crisissen gehad in mijn leven, twee schokmomenten. Toen ik nog thuis bij mijn ouders woonde en in een cafe werkte, stopte een bezoeker een fout pilletje in mijn drank. Voor het eerst kwam ik die nacht mijn angst tegen, mijn wereld stond op zijn kop. Het zette me daarna wel in beweging om iets van mijn leven te gaan maken. Later, toen mijn eerste serieuze vriendin het uitmaakt na 10 jaar relatie, kwam ik in mijn tweede grote crisis. Wat ik in ieder geval leerde is dat een crisis een basis blootlegt die al niet in balans was. In het cafe was ik gaan werken, omdat ik van school af moest omdat ik teveel was blijven zitten, mijn leven in het Zeeuws Vlaamse stadje Terneuzen liep dood, maar ik had niet de kracht om hier iets in te veranderen. Hetzelfde gold voor de relatie, die was op een verkeerde, te afhankelijke basis opgebouwd. Een crisis breekt de oude, onevenwichtige basis open, snoeit, verwijdert het onkruid, om ruimte te scheppen voor een gezonde, nieuwe basis. Dit raakt vaak aan nog oudere pijn, pijn uit het gezin van herkomst. Daar waar al patronen aanwezig waren, die ongezond waren en waar het kleine kind uit overleving een patroon ontwikkelt die de basis vormt voor een latere crisis.
Het is moeilijk om te ervaren als je in een crisis bent dat het oude niet meer werkt, maar het nieuwe er nog niet is. Dat de crisis nodig is om van binnen uit iets nieuws te laten groeien. Dat eerst de crisis er is en pas daarna de kracht die nodig is om de crisis te dragen. Het is logisch dat je op dat moment de crisis niet wil, dat je wil dat je begeleider de crisis oplost, je redt. De kunst voor de begeleider is dat deze hier niet intrapt, het niet overneemt van degene die in crisis is. Niet de rol van de redder op zich neemt, hoe verleidelijk ook, ik weet daar alles van. Dat was precies de rol die ik had in mijn eerste relatie, die door dit afhankelijk patroon spaak liep. Geen twee ikken, maar een wij op oneigenlijke gronden. Geen wij zonder ik. Dat is wat ik toen moest leren, dat ik zelf de ware ben en niet de ander. Een begeleider kan niemand redden, kan de crisis van een ander niet oplossen. Een begeleider kan wel helpen om de crisis te aanvaarden, om te helpen om ontspanning, vertrouwen te vinden in de crisis.
Een crisis is een kans om een eigen, gezonde ik te ontwikkelen. Pas later kun je dan zien dat een crisis een geschenk was, dat veel brengt. Zelf merk ik dat zich bij mij regelmatig een crisis aandient, niet meer een die 10 jaar op zich laat wachten, maar steeds een kleintje, ongeveer iedere maand. Door een klein dingetje (een gebeurtenis, een opmerking van iemand) raak ik uit balans, valt als het ware mijn kegeltje om. Ik ga dan naar binnen, moet wel naar binnen, moet voelen hoe ik me voel, hoe klote ik me voel. Daar zit mijn pijn, mijn bottelneck. mijn nauwe poort. Daar waar mijn barst is, daar schijnt dan de zon naar binnen, de zon van de liefde die er voor me is. Ik word geraakt, ik stroom weer even vol en mijn kegeltje komt weer in balans. Ik hoef niet bang te zijn voor mijn maandelijkse crisis, weet dat het me iets oplevert, dat het onderdeel is van mijn menselijke groei. Het is een weg waarbij binnen en buiten steeds meer samenvallen, zoals ik ervaar dat de moestuin van Pluk&Plenty, dat ik die tuin steeds meer zelf ben. Ik ben die tuin, ik word die tuin, die tuin wordt mij. Op de woestijn, de leegte van mijn crisis wordt mijn paradijs geschapen, van binnenuit. Voor ieder ziet dat paradijs er anders uit. Maar samen bouwen we aan een paradijs dat begint bij de crisis van ieder individu. Waarom bij het individu? Omdat de liefde niet een groep liefheeft, maar ieder individu alsof het zijn liefste kind is. Zo verandert het oude dat niet meer werkt in iets nieuws.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!