Gepubliceerd 18 november 2010 | Door tom ribbens
Vandaag was ik bij Margan Arens, die ik af en toe raadpleeg op het moment dat ik het even niet meer weet. Ik loop even helemaal vast op een punt in mijn werk. Een punt dat ik regelmatig tegenkom in de contacten die ik in mijn werk heb. Ik sta voor een stap, maar weet niet welke. Ik weet het heeft met mijn vader te maken, dat wat ik bij hem gemist heb, mijn crack dus. Ik ben daar dichtbij. Het nieuwe lonkt, maar het oude houdt me vast.
Al pratend komen we op het met mijn hoofd niet te snappen principe dat wat mijn vader me gegeven heeft (door me niet te geven wat ik nodig had) me nu gaat helpen mezelf te bevrijden, mezelf te helen. Daar waar ik snap dat de crack, de breuk die me dat gegeven heeft mij juist brengt bij mijn schat. Dat in die onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat is met mijn hoofd niet te snappen, met mijn hart wel. Ik kan het voelen. Langs die zo persoonlijke breuk, waar een universeel principe aan ten grondslag ligt, loopt mijn weg naar binnen, naar mijn hart en in dat hart vindt de heling plaats.
Het bijzondere is dat dit innerlijk punt ook in de buitenwereld wordt uitgewerkt. Ik sta concreet voor een keuze om niet meer samen te werken vanuit een oneigenlijke ondersteuning, maar vanuit vrijheid en onafhankelijkheid. Met oneigenlijke ondersteuning bedoel ik dat dit niet zuiver is, door die ondersteuning verwacht ik iets terug. Gezien worden, liefde. Het is de kern van mijn patroon waar ik hier eerder over schreef. De nummer twee in het enneagram. Zo subtiel kan die nog aanwezig zijn. Dit wordt nu schoongemaakt, geheeld. In de vorm mag daar nu een keuze in gemaakt worden.
Dank je wel, vader. Dat je me gegeven hebt de crack, waardoor het licht naar binnen kan schijnen. Dat ik het principe van mijn hart kan ervaren, van waaruit ik begrijp dat juist in de onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat de onvolmaaktheid, het aanvaarden, het volledig aanvaarden van de onvolmaaktheid de weg is naar de volmaaktheid. Dat daar de weg naar binnen ligt, de weg naar mijn hart. Dat ik vanuit dit punt mag leven, mag spelen, mag scheppen, vrij mag zijn, mag werken. Iets mag betekenen in deze wereld. Want ook precies dat punt geeft mijn leven betekenis, richting, een missie. Zo is de cirkel met mijn vader rond, voel ik me in dat stuk geheeld, een.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!