Gepubliceerd 30 juli 2013 | Door tom ribbens
Als achtergrond van deze tekst mijn vakantie in Frankrijk samen met Gebi, Bo en Moon. Ik hield een dagboekje bij, waarbij ik hier een aantal fragmenten deel. Onderwerpen zijn oa.: de huwelijkse liefde met Gebi, reflecties op de transitiebeweging volgens Rob Hopkins en beelden van de natuur in de Franse Sud-Ouest.
11/7/2013
De eerste dag van onze vakantie neergestreken in het plaatsje Dourdan, net onder Parijs. Voordat we deze ochtend vertrokken besloot ik mijn gsm thuis te laten. Wat een rust geeft dat nu, hoef geen e-mails te checken, krijg geen telefoontjes of sms-jes, kijk niet ieder half uur naar het nieuws op de Volkskrant app. Bovendien van huis weg, waar altijd iets te doen is, in het huis, in de grote tuin, in de moestuin van Pluk&Plenty. Even is er niets anders dan ikzelf. En mijn vrouw en 2 kinderen. Voel een soort vrede waarvan ik me kan voorstellen dat dit later als ik ouder ben en de kinderen de deur uit zijn een soort basisgevoel word. Het is de vrede van het aanvaarden zoals ik helemaal ben. In de volmaaktheid van mijn essentie en in de onvolmaaktheid van mijn persoonlijkheid, met al zijn eigen-aardigheden.
Het was trouwens een bijzonder moment voordat we vertrokken en ik nog even midden in onze tuin stond, met veel aandacht voorbereid voor de persoon die een week op ons huis komt passen. Het was net een paradijs met alle bloemen, de bomen, het kort gemaaide gras. De hele plek straalde licht uit, leek het wel.
12/7/2013
Zonsondergang aan het Bassin d’Arcachon, onze eindbestemming. Het is net hoog water, dus kunnen we nog een duik nemen in het zoute water. We zitten op een camping vlak aan het strand van Andernos les Bains. Deze vakantie zijn Gebi en ik twaalf en een half jaar getrouwd. Ik word me de afgelopen tijd steeds bewuster van de huwelijkse liefde die ik met haar heb. Het huwelijk geeft een soort kader, een soort verbintenis waarin ik alles van mezelf tegenkom en niets van mezelf kan ontwijken. Eigenlijk omdat deze verbinding over liefde gaat. En nog steeds ben ik bezig me meer met Gebi te verbinden, me over te geven aan deze relatie. Ik leer mezelf kennen, ik leer mezelf te laten zien, ik leer Gebi kennen. Toch heb ik regelmatig last van een beeld dat ik heb van de volmaakte liefde en de volmaakte vrouw die mij automatisch geeft wat ik nodig heb. Als ik vanuit dit beeld naar Gebi kijk, kan ze hier nooit aan voldoen. Soms sluimert er dan in mij een ontevreden gevoel en een verwijt; jij geeft me niet wat ik nodig heb!
De Franse Sud Ouest ken ik goed. Jarenlang kwam ik hier als tiener met mijn ouders op vakantie. Mimizan. Montalivet. Dat ik hier nu ben roept beelden op uit het verleden. Ik zie mezelf zitten achter in de auto van mijn ouders na een dagje strand. De gebruinde rug van mijn vader, de hitte, het geluid van de krekels. Het is alsof ik nu weer even achter in die auto zit. Later, toen ik ongeveer 25 jaar oud was, lifte ik met 2 vriendinnen naar dit gebied in Zuid-Frankrijk. En 14 jaar geleden reden Gebi en ik hier op de fiets langs de Atlantische kust van Biarritz naar Bretagne.
14/7/2013
Het is 11 uur in de avond. Rond het bassin zijn de lichtjes van de stadjes zichtbaar. Er vindt op verschillende plekken een groot vuurwerk plaats vanwege quartorze juillet. Met een 20-tal mensen van de camping kijken we naar het spektakel.
Ik ga vanuit de specifieke achtergrond van mijn persoonlijkheid, gevormd in het gezin waar ik ben geboren, de liefdesrelatie aan met mijn vrouw Gebi. We komen hierin beiden onze eigen pijn tegen, maar ook de manier waarop we dat proberen te ontwijken of te camoufleren. Onze ‘draken’ zou je kunnen zeggen. Wat ik leer is dat Gebi een eigen persoon is, een eigen ik, die anders is dan ik. In mijn beeld denk ik dat liefde symbiotisch is, dat je moet samenvallen, samensmelten, pas dan is het goed. Wat ik leer in deze relatie is dat Gebi een ander persoon is dan ik met haar eigen beleving van de dingen. En dat haar beleving niet dezelfde hoeft te zijn als die van mij en die van mij niet hetzelfde als die van haar. Ik leer dat ik mijn verlangens en behoeftes mag uitspreken, zonder dat deze hetzelfde zijn als die van haar en zonder dat deze door Gebi automatisch worden vervuld. Het begint altijd met ik zeggen tegen mijn verlangen. Zo is het trouwens ook met de geestelijke liefde, deze komt ook pas in beweging als ik mijn verlangen uitspreek. Dit is wat ik verlang, wat ik het allerliefste wil. Voor mij is dat een grote drempel, omdat ik precies in mijn eerste behoefte als kind ben gefrustreerd in de jaren na mijn geboorte. In mijn behoefte aan warmte, genegenheid, lichamelijkheid, aan liefde. Ik besloot, ik kan me dat moment nog goed herinneren, ik doe het wel alleen. Met deze overtuiging bouwde ik een muur om mezelf heen. Maar ik merk telkens weer dat in mijn zwakste punt de opening ligt naar het contact met de liefde, naar het contact met Gebi, naar de intimiteit. Als ik me hierin kwetsbaar maak en mijn verlangen of behoefte uitspreek, komt er ruimte voor de liefde en ontstaat er contact. Vaak is het uitspreken genoeg en ik kan voelen dat mijn behoefte of verlangen er mag zijn. Zo word ik telkens weer geboren uit de grond van de aarde. Schoon, licht. Het is een beeld dat ik voor me zie van een mens die letterlijk uit de bruine klei omhoog komt met zijn armen omhoog, zijn bovenlichaam is helemaal licht.
15/7/2013
Het is warm. We hebben ons al snel aangepast aan het Franse ritme en de getijden van het bassin. Vandaag zien we voor het eerst de Atlantische Oceaan. Als we het water ingaan, voelen we de sterke krachten van de stroming. Dit is wel iets anders dan de Noordzee! Ik ben verrast door de helderheid van het water, waar je soms een hele groep vissen ziet zwemmen. We duiken in de hoge golven en laten ons als een surfplank meevoeren naar de kust. Verderop in de zee liggen een aantal surfers te wachten op hun ideale golf, een mooi zicht.
Later die dag hebben Gebi en ik een uitgebreid gesprek over onze relatie. Het is een intensief gesprek, omdat we hierin de grens opzoeken. Het is namelijk onoverkomelijk dat we allebei vast gaan zitten in onze oude patronen. Daar waar ik zelf mijn persoonlijke bottleneck heb en Gebi ook, heeft onze relatie die ook. Het is het kwadraat van onze eigen bottleneck, zou je kunnen zeggen. Vanuit een diep verlangen naar contact, zoeken we toch steeds weer de confrontatie. Het levende contact met elkaar. Er komen dan nieuwe inzichten, die we misschien wel kennen, maar opnieuw worden ontdekt. Ik moet dan echt durven om de crisis aan te gaan, te durven sterven, te durven verliezen, los te laten. Te sterven aan mijn beelden, aan mijn verwachtingen die ik over de liefde heb met een vrouw en waarvan mijn ego, mijn persoonlijkheid wil dat Gebi daar aan voldoet. Zo’n gesprek begint altijd met dat ik haar verwijt, jij geeft me niet wat ik nodig heb. Uiteindelijk zijn we beiden bereid om naar onszelf te kijken, we verzachten en ik kom dan altijd uit op mijn bottleneck, mijn zwakste punt: het uitspreken van mijn behoefte, van mijn verlangen. En eigenlijk gaat Gebi dan altijd open, als ik mijn boodschap bij mezelf houd en bij mezelf begin. Het gesprek geeft me diep vertrouwen in onze liefdesrelatie, doordat ik weer ervaar hoe het bij ons werkt. Er is een doodlopend pad van ieders isolement, ieders comfort zone, vanuit pijn uit het verleden. Daar komen we dan in vast te zitten door het dagelijks leven, de druk die daarvan uitgaat en wat er allemaal moet. Het is niet voor niets dat we dit gesprek nu hebben in de vakantie. Telkens is er weer een uitweg, die steeds opnieuw wordt ontdekt. Zo wordt ook onze liefde, de specifieke liefde tussen Gebi en mij, uit de aarde geboren, uit de grond van de aarde. Op deze manier groeit mijn vertrouwen in de liefde, dat ik deze liefde waard ben, dat ze mij niet verlaat, dat ik haar niet verlaat, dat ik op de liefde kan bouwen.
18/7/2013
Hier op vakantie zijn is leven met de getijden van het bassin, ons aanpassen aan de warmte. Spelen met de kinderen als het eb is, badmintonnen op het harde zand. Wormen steken om later, als het water weer hoog is, voor het eerst met de hengeltjes van de kinderen te vissen. Een Belgische buurman helpt ons met het in elkaar zetten van de hengels en geeft ons enkele tips voor het vissen. Pas later in de middag gaan we weg van de camping naar de duinovergang Le Grand Cohot bij het plaatsje Lege-cap-ferret. Het is een lange weg door de bossen met de geur van hars en het ritmische geluid van de krekels. Het zwemmen in de oceaan is een intense ervaring die een diepe indruk achterlaat in mijn lichaam. Het is het gevoel van een spons die met grote behoefte het water opneemt, dat verlangen. Om 7 uur ’s avonds doen we dan boodschappen bij de plaatselijke super, de Intermarché, die verrassend genoeg niet duur is en verse vis verkoopt. We koken bij de tent op het tweepits gasstelletje en toveren toch elke dag een heerlijke maaltijd tevoorschijn. Al is de witte wijn die ik hier kocht van een plaatselijke chateau veel te zoet! ’s Avonds begint er op sommige avonden een activiteit met soms luide boem-boem muziek en ’s morgen worden we tussen 8 en 9 uur gewekt met een enthousiaste stem uit de luidspreker Bonjour a tous (uitgesproken: toesssssu) met het amusementsprogramma van die dag. Niets is perfect, zeker niet een vakantie vertelt ook deze week een mooie column in de Volkrant.
Deze vakantie in Frankrijk nam ik het Transitie handboek van Rob Hopkins mee, dat hij in 2006 schreef. Heel in het kort: Hopkins zag het licht toen hij zich bewust werd van piekolie, het moment dat de olievoorraad de vraag niet meer aankan, er minder productie is en de prijs dus omhoog gaat. Het einde van de goedkope olie. Dit besef, samen met de klimaatverandering, heeft hem in beweging gezet om zoveel mogelijk mensen te mobiliseren om lokale veerkracht te ontwikkelen vanuit de uitgangspunten van de permacultuur. Het is een visie die me erg aanspreekt, maar waar ik toch enkele kanttekeningen bij heb vanuit het onderzoek dat ik aan het doen ben naar het begrip transitie.
Allereerst kom ik er door het boek van Hopkins achter dat ik zelf al jarenlang bezig ben met transitie. Eerst met stichting Met hart en ziel en daarna met WerkWaardig om mensen op het spoor te brengen van hun potentie en verlangen. Individueel, want voor mij begint transitie bij het individu in plaats van bij de groep, waar Hopkins de nadruk op legt. Al vanaf mijn middelbare schooltijd voel ik me niet thuis in de reguliere manier van denken en ben ik zoekende naar een alternatieve manier van werken en leven. Een bewuste manier van leven en werken. Dat zaadje, die potentie om het anders te doen dan gemiddeld, lag reeds bij mijn geboorte in mij besloten. Met stichting Met hart en ziel vond ik mijn eerste vorm en in die zin lever ik al meer dan 15 jaar een bijdrage aan de transitie waar de wereld in zit. Het is een bewustzijnsverandering vanuit vele stromingen ingezet en die volgens mij niet begon bij Rob Hopkins, ook al staat er op de kaft van het boek dat hij de oprichter is van de Transitie-beweging. Zijn model is voor mij inspirerend om mijn eigen transitiemodel te ontwikkelen.
Voor mij begint mijn transitie in mijzelf, waar ik mijn eigen ego-structuur onderzoek en mijn zwaartepunt probeer te verleggen van mijn persoonlijkheid naar mijn essentie. Mijn ego-structuur die gebaseerd is op mijn ervaren van een tekort, mijn afgescheidenheid van de eenheid en de manier, het patroon waarmee dit tekort wordt gecamoufleerd (de nr. 2 in het enneagram). Deze ego-structuur is voor mij de werkelijke oorzaak van onze samenleving die uit evenwicht. Ik kan me flink gevangen voelen in deze structuur, onvrij. Dat gevoel toelaten is het begin van mijn bevrijding, maakt ruimte voor de liefde om van daaruit weer contact te krijgen met mijn essentie. Dit is voortdurend werk, waarvoor het eigenlijk nooit vakantie is. Werkelijke transitie begint voor mij bij dit innerlijk werk. Als dit wordt overgeslagen blijft de transitie een uiterlijk proces vanuit de ego-structuur die bijvoorbeeld als motief heeft om de wereld te redden.
19/7/2012
Vandaag zijn we precies 12 en een half jaar getrouwd en het leek ons leuk om het grootste duin van Europa Dune de Pyla te beklimmen, wat Gebi en ik 14 jaar geleden op onze fietstocht langs de Atlantische kust ook al een keer deden. Het is een uurtje rijden vanaf de camping waar we zitten. Het is al behoorlijk heet als we er aankomen. Het is een indrukwekkend beeld het enorme duin en het uitzicht als we boven komen. Denk trouwens niet dat we hier de enige zijn, want het duin wordt beklommen door een paar honderd mensen die daarna allerlei souvenirs kunnen kopen in de winkeltjes aan de voet van het duin. We besluiten niet aan de andere kant helemaal af te dalen naar de zee met het vooruitzicht om daarna weer honderden meters omhoog te moeten klimmen. Lunchen doen we op de camping om daarna naar ons strand te gaan bij Le Grand Cohot. ’s Avonds gaan we uit eten in een strandtentje met heel toevallig live-muziek van een rhythm&blues bandje.
Er is angst in mij om de liefde te verliezen. Als ik daarbij stil sta, voel ik dat het begin van mijn leven een grote schok was. Daar is de overtuiging in mij ontwikkeld dat de liefde er niet voor mij is. Mijn gehandicapte zusje die al snel overleed, mijn moeder die haar moest verzorgen en er niet helemaal voor mij kon zijn. Ik kan nu ervaren in de relatie met Gebi dat ik me mag laten zien in mijn onvolmaaktheid, in mijn behoeftes en verlangens en dat Gebi dan niet zomaar weggaat. Dat ik me kan laten zien in die delen waar ik zelf een groot oordeel over heb. Zo leer ik steeds meer te vertrouwen en me te verbinden. Het gaat uiteindelijk toch steeds weer over ieders relatie met de liefde, de persoonlijke beschadiging daarin en het herstel van het vertrouwen met de liefdesband. Het vertrouwen dat onvoorwaardelijke liefde bestaat. Het grootste verlangen van ieder mens is om onvoorwaardelijk lief gehad te worden, om deze liefde te leren kennen en erop te leren vertrouwen. Op die basis vindt de verschuiving, de innerlijke transitie plaats van het ego, de persoonlijkheid naar de essentie. De persoonlijkheid verdwijnt daar niet mee, maar krijgt zijn eigenlijke functie terug. Namelijk de essentie, de liefde te dienen, in plaats van zich op de zetel van de liefde te plaatsen (ego).
22/7/2013
Als ik deze nacht uit de tent stap, is het volle maan. Het licht schijnt over het water, ik zie de bootjes dobberen. In de verte de lichtjes van de kleine stadjes rond dit bassin. Wat zijn er toch veel bewegingen in de natuur. Dag, nacht, eb, vloed, volle maan. Ik voel me daar even als mens onderdeel van.
Volgens mij vindt transitie al een lange tijd plaats, veel langer dan de vorm van Rob Hopkins zoals hij dit in zijn boek beschrijft. Er zijn de afgelopen eeuw verschillende spirituele stromingen ontwikkeld met als doel om de eigen ego-structuur te ontrafelen en weer contact te maken met de eigen essentie. Ik noem hier bv. het Padwerk van Eva Pierrakos, de Diamant-methode van Almaas en de enneagram benadering van Sandra Maitri. Dit innerlijk werk biedt de basis voor een innerlijke transitie, wat inhoudt dat er van binnen een nieuw ankerpunt wordt gevonden met de ervaring van vervulling en overvloed. Vanuit deze innerlijke transitie vindt ook een uiterlijke transitie plaats, waarin de vorm die Rob Hopkins voorstelt een van de vele vormen is. Een die me trouwens erg aanspreekt. Zolang ik mensen begeleid, doe ik dit vanuit de verbinding met de natuur. Met de handen in de aarde werken in een moestuin, die vruchten oplevert om van te eten (Pluk&Plenty). Innerlijke transitie begint bij het individu en doet een ik ontwikkelen, een ik-bewustzijn van waaruit op een nieuwe manier contact wordt gemaakt met de gemeenschap, de groep. Deze volgorde van eerst ik en dan wij is wezenlijk voor een transitie die nieuwe uitgangspunten biedt voor een samenleving die minder druk legt op fosiele brandstoffen en natuurlijke voorraden.
Het door innerlijk werk aan de ego-structuur ontwikkelde ik-bewustzijn is de basis voor het contact maken met het eigen talent en de potentie als onderdeel van de eigen essentie. Vanuit contact met het eigen talent wordt duidelijk welke bijdrage iemand kan leveren aan de uiterlijke transitie. En dat kan voor iedereen anders zijn! Omdat dit gebeurt vanuit de essentie, zal men een bijdrage leveren vanuit de ervaring van overvloed in plaats vanuit de angst bv. dat de fossiele brandstoffen opraken of zelfs dat het voortbestaan van de aarde op het spel staat. Werkelijke vervulling, overvloed en vrede vinden we van binnen en niet van buiten. Vanuit deze innerlijke overvloed stroomt het talent over naar plekken waar het kan bijdragen en is er een nieuwe manier van samenwerken mogelijk in de gemeenschap waar de bijdrage wordt geleverd.
23/7/2013
De laatste halte op onze vakantie in Frankrijk is in het plaatsje Milly, zo’n 20 kilometer ten Westen van Fontaineblue. Een mooie plek midden in het bos met veel alternatieve mensen. We begrijpen direct dat dit een goede plek is om een keer terug te komen als uitvalbasis naar bv. Fontainebleau, maar ook Parijs. De kinderen verlangen naar hun huisdieren en vinden twee weken weg van huis meer dan genoeg. Ik moet denken aan de vakanties met mijn ouders die meestal 4 weken duurde. Het was de tijd dat mijn vader de druk van het dagelijks leven met een baan in de haven van Terneuzen kon ontvluchten en zich voelde als een god in Frankrijk. We mochten na 2 weken vooral niets laten merken van een eventueel heimwee naar huis. In deze vakantie met mijn eigen kinderen besef ik dat er toen niet naar onze mening werd gevraagd, terwijl ik het zelf nu toch heel belangrijk vind dat er in mijn gezin naar ieders behoefte wordt geluisterd en er een weg wordt gevonden waarin iedereen zich gezien voelt. Hoe moeilijk dat soms ook is. Een punt van unanimiteit dat ook de basis zou kunnen vormen voor een nieuwe manier van samenwerken vanuit de transitiegedachte.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!