Gepubliceerd 20 oktober 2011 | Door tom ribbens
Het afgelopen weekend was ik met Gebi een paar dagen in Brussel. Precies tijdens de Eurotop, waar gesproken werd over de eurocrisis. ‘s Avonds liepen we de delegatie van Griekenland nog tegen het lijf, althans, ze reden voor ons langs naar het hotel waar ze overnachtten. Opvallend was dat alles verder gewoon z’n gangetje ging. Mensen in mooie, dure kleren die de talrijke luxe winkels bezochten om daar hun inkopen te doen. Net alsof er helemaal geen sprake was van enige crisis. En volgens mij is dat precies het punt. Voor de meeste mensen ligt zowel de oorzaak als de eventuele oplossing buiten henzelf.
Wat ik zelf ervaar is dat ik eigenlijk al bijna twee jaar in een soort van crisis verkeer. Dit betekent dat het me steeds minder lukt om een beeld te maken van mijn toekomst vanuit mijn oude persoonlijkheid. Alsof de ruimte daarbinnen op is en alles wat ik van daaruit doe een soort herhaling of afgeleide is van wat ik al eerder heb gedaan. Vorige week had ik een ontmoeting met Margan Arens, een van de therapeuten die ik raadpleeg als ik hulp nodig heb of een belangrijke vraag heb. Ik had een ervaring met een innerlijk beeld dat op een andere manier verwoordt wat ik hierboven schrijf.
Het voelt alsof ik voor een deur sta. De deur is open en erachter schijnt het grote licht van de liefde die er voor me is. De liefde wenkt me, de liefde wacht op me. Ik sta voor de deur en iets weerhoudt me om de stap te zetten over de drempel, waar de liefde wacht. Door het licht is mijn schaduw, het donker van mijn schaduw sterk, scherp afgetekend tegen het licht. Ik voel mijn vernauwing, dat punt waar ik de liefde niet toelaat en er dus van overtuigd ben dat ik die liefde niet waard ben. Die overtuiging zit vast in mij en op die overtuiging is veel van mijn minderwaardige gedrag gebaseerd. Het voelt als een afvoerputje dat regelmatig verstopt zit. Mijn angst, die zwarte engel, haalt regelmatig het bouwwerk neer dat ik steeds weer vanuit oude patronen opbouw vanuit die overtuiging dat ik de grote liefde die op mij wacht niet waard ben. Ik schep deze werkelijkheid zelf, al geef ik graag de schuld aan anderen om mij heen, die mij regelmatig kwetsen. Als ik naar die gekwetstheid durf te kijken dan brengt me dat steeds weer bij hetzelfde, onderliggende punt dat ik het niet waard ben om liefgehad te worden. Ik heb die energie onbewust bij me. Het is niet de enige energie, maar het is wel een ondertoon, een onderstroom, waar anderen weer onbewust op reageren. En waardoor ik telkens weer opnieuw wordt bevestigd in datzelfde, minderwaardige punt. Het herhaalt zich, het herhaalt zich. Alsof mijn hele leven in cirkels en steeds kleinere cirkels me steeds weer bij dit punt brengt. En steeds groter wordt mijn verlangen om dat punt te doorbreken, om me van dat punt te verlossen, zodat ik eindelijk die stap kan zetten over die drempel naar die grote liefde die op mij wacht. Zou dat nog gaan gebeuren in dit leven?
Mijn innerlijke crisis lijkt een afspiegeling van de uiterlijke crisis waar de wereld op dit moment in verkeert. De oude manier werkt niet meer, al willen de meeste mensen die macht en positie ontlenen aan deze oude manier dit nog niet onderkennen. De kern is dat de uiterlijke crisis niet opgelost kan worden zonder dat wij als individu onze eigen crisis onder ogen zien. Anders gezegd; in het toelaten van mijn eigen crisis verbind ik me met de wereld om me heen, een wereld die in crisis verkeert. Ik merk dat in het groeien van mijn individuele bewustzijn de ruimte groter wordt om mijn crisis toe te laten. Het is niet de vraag of ik wel of geen traumatische jeugd heb gehad, het is niet de vraag of ik wel of niet in een crisis verkeer. Het is de vraag of ik genoeg bewustzijn ontwikkel om deze crisis toe te kunnen laten. Want mijn groeiende bewustzijn brengt me onvermijdelijk bij dat crisispunt. Zodat ik daar waar ik gewond ben, geheeld kan worden. En vanuit die heling, die vereniging met mijn essentie, met de liefde die er voor mij is een nieuwe basis op kan bouwen. Een basis vanuit een gevoel van liefde en eigenwaarde.
Als je de economische crisis echt analyseert ligt de oorzaak en oplossing niet bij de politiek, niet bij het bedrijfsleven en niet bij de banken, maar bij het individu en het bewustzijn dat deze ontwikkelt om de eigen innerlijke crisis toe te laten en op te lossen. En in ieder individu is de structuur van deze crisis hetzelfde. Namelijk dat er vanuit een onvermijdelijk trauma in de kindertijd een overtuiging is ontstaan die een afgescheidenheid veroorzaakt en in stand houdt met de essentie. Het bewust worden en onder ogen zien van deze individuele en persoonlijke overtuiging brengt ons voor de deur, waarachter die essentie, die grote liefde op ons wacht. De stap door die deur, die overgave aan die persoonlijke, onvoorwaardelijke en grote liefde schept een totaal nieuwe werkelijkheid waardoor het oude als een oude huid, een oude jas wordt afgelegd. Een nieuw paradigma, een nieuw uitgangspunt. Een verschuiving van de identificatie met de overtuiging dat ik de liefde niet waard ben naar een nieuwe ik-ervaring van werkelijk lief gehad worden door mijn essentie, mijn geestelijk deel. Voor die grote uitdaging sta ik zelf, maar zoals het lijkt ook de samenleving als geheel.
Bij de Standaard in Brussel vonden we het prachtige boek van Roger Pauly met als titel ‘De crisis in onszelf’. Een aanrader!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!