Jarenlang zocht ik mezelf door met de ander samen te willen vloeien, nu vind ik mezelf door het contrast met de ander.

Opnieuw sta ik voor de keuze om iets los te laten; namelijk de samenwerking met J. op het klooster vlakbij waar ik woon. Ik weet nog goed toen ik daar begon met mijn dagbestedingsproject bijna 6 jaar geleden. Het was allemaal erg samen, al was er vanaf het begin al grote frictie over de manier waarop het geheel vorm te geven. Dat samen, dat ondersteunen en het ideaal waarmee ik begon, daar is in de realiteit van dit moment nog maar weinig van over. Dat is dan de werkelijkheid die zich ontvouwt vanuit het idee, het ideaal naar hoe het nu is. Dat we elkaar eigenlijk niet verstaan. Dat de manier van werken van J. een hele andere is dan die van mij en dat deze basis onvoldoende is om op deze plek samen door te gaan.Was ik hier ooit aan begonnen, als ik wist waar het zou eindigen? Ik kan daar teleurgesteld over zijn, boos, verdrietig. Maar wat ik vandaag diep van binnen voel en wat me raakt is dat dit precies de perfecte werkelijkheid is voor mij om weer opnieuw de keuze te maken naar meer autonomie voor mezelf, meer trouw zijn aan mezelf. Niet binnen het kader van een ander, maar binnen mijn eigen kader. Dat is meer bloot, dat voel ik ook, ik kan me niet meer verschuilen in de ondersteuning aan de ander. In die zorg hoef ik namelijk mezelf niet te laten zien. Stel dat J. perfect zou zijn, volmaakt, ik zou geen stap meer zetten. Maar dat geldt ook voor mijn ouders of al die anderen die daarna kwamen en waarmee ik wilde samenvloeien, samensmelten. Ik mag J. danken juist voor haar onvolmaaktheid die voor mij perfect is om mijn stap te zetten meer naar mezelf, naar wie ik ben. En dat te durven laten zien. Met dit loslaten word ik opnieuw een stukje geboren.

Deze werkelijkheid legt precies mijn zwakke plek bloot. Mijn crack. Namelijk daar waar ik zelf ondersteuning heb gemist van mijn ouders, probeer ik die te krijgen door ze aan een ander te geven. Maar wat geef ik dan? Een lege huls. Niets. Ik geef iets van wat ik zelf niet heb. En precies daarom krijg ik dus niet wat ik zelf nodig heb en wordt weer gekwetst op datzelfde punt. Dat gemis aan ondersteuning. Net zolang totdat ik snap dat ik mezelf deze ondersteuning kan geven. De ouder in mij, de volmaakte ouder in mij kan deze ondersteuning aan mijn gekwetste en behoeftige kind geven. Zodat het veilig genoeg is in mezelf om op een gezonde en volwassen manier ondersteuning te vragen aan een ander als ik dat nodig heb. Niet vanuit afhankelijkheid, maar vanuit zelfstandigheid.

Ik neem maar weer eens waar mijn grote neiging om me voortdurend vol te proppen met van alles en nog wat; met wat ik moet, met wat ik eet, met nieuws dat ik volg en waarvan ik op de hoogte wil blijven. Anders gezegd; hoe moeilijk is het toch om vrijwillig de leegte, de stilte op te zoeken. Gewoon alleen te zijn met mezelf. Waarom is dat toch zo bedreigend? Pas als ik zo vol zit, dat ik overloop en uit balans raak en daardoor mijn angst tegenkom, mijn donkere engel ontmoet, pas dan ga ik naar binnen.

Dan moet ik wel naar binnen. Dat volproppen lijkt wel een verslaving. Ik ben verslaafd aan het vol proppen, aan het bezet zijn. Terwijl ik zo goed weet, dat als ik niet bezet ben er dan ruimte komt voor wie ik ben. Voor mijn bewustzijn. En met mijn bewustzijn kan ik kijken, kan ik waarnemen. Kan ik ervaren dat ik genoeg ben. Dat als ik ben, dat alles er is. En ik gevuld ben met mezelf.

Met mijn oude vrienden van 30 jaar geleden kwam ik dit weekend te spreken over de zin van het leven, zoals we dat eigenlijk 30 jaar geleden ook deden. Ik sprak uit dat we als mens tot veel meer in staat zijn dan waar we nu staan. Al die auto’s bijvoorbeeld, al die vormen van vervoer om ons lichaam van de ene plek naar de andere plek te verplaatsen. Wat zoveel brandstof vraagt en daardoor zoveel milieuproblemen veroorzaakt. Als er op een ander niveau, in het hier en nu geen tijd en ruimte is, dan kun je je met de kracht van je geest, verplaatsen. Omdat daar alles een is, geest en materie. Eigenlijk is dat de stap waar we voor staan, om die stap als mens in de evolutie te zetten. Van het geloof in de materie naar het geloof in de kracht van de geest. Dan zou je bijvoorbeeld ook jezelf kunnen genezen, in plaats van dure medicijnen te moeten kopen. De farmaceutische industrie is misschien wel de grootste industrie ter wereld. Het geloof in de kracht van de geest begint bij het individu, de geboorte van het individu in het onzichtbare.

De geboorte van het individu komt niet op het journaal, komt niet in de krant. Maar gebeurt wel, net zolang totdat er een kritieke substantie is ontstaan die een omslag teweeg brengt. Ik geloof dat elke worsteling tot deze substantie bijdraagt. Elke worsteling van het individu, elke worsteling draagt bij tot de geboorte van wie jij bent als mens. En die geboorte draagt weer bij tot de geboorte van een nieuwe aarde.
Mijn belangrijkste vraag die avond was; ligt deze stap in de evolutie van de mens opgeslagen in het geheel, gaat deze met andere woorden sowieso gebeuren of is het een kans, een mogelijkheid, die verloren kan gaan?? En krijgen we die kans maar 1x of stel dat onze kans voorbij gaat, komt er dan in een andere tijd weer een kans?
En als ik deze geboorte van mij als individu niet alleen voor mezelf doe, maar hiermee ook bijdraag aan het geheel, hoeveel hulp moet er dan niet zijn? Hulp met een hoofdletter H, van deze zijde en van gene zijde.

Dit weekend was ik in de plaats waar ik ben opgegroeid en meer dan 20 jaar gewoond heb. Ik onderschat eigenlijk altijd het effect dat dit op me heeft. Het lijkt alsof mijn oude persoonlijkheid, mijn ego helemaal wordt uitvergroot en ik wordt overvallen door al mijn oude patronen. Zeker toen ik twee oude vrienden ontmoette en we oude herinneringen gingen ophalen. Wow, wat een kracht kostte het om die oude ik van mij, van 30 jaar geleden, te verbinden met wie ik nu ben. Wonderwel lukte dat. Later op de avond raakten we namelijk in een gesprek, waarbij ik kon zeggen wat ik wilde zeggen. Vanuit wie ik nu ben. Dat was gaaf. En nog gaver was het dat ik kon ervaren waarom deze twee bijzondere mensen toen mijn vrienden waren. Omdat er iets in hen niet gestorven was; het eigene, het authentieke. Ik voelde weer die basis, die ik nu bewust kon benoemen, maar toen onbewust aanvoelde. Wat betekent dat in die oude persoonlijkheid van toen ook al mijn essentie aanwezig was en ik deze mensen opzocht, aantrok, hoe je dat ook wilt noemen. Mijn essentie was er toen ook al. Zoals deze ook voelbaar is bij deze twee oude vrienden. De reden waarom zij worstelen met dit leven, zich niet automatisch kunnen aanpassen aan het collectief. Blijkbaar trek ik die mensen aan, nu, maar ook 30 jaar geleden. De worstelaars, die af en toe een glimp opvangen van hun essentie, maar die heel vaak ook weer kwijt raken. Hoe kun je zo leven, dat je ook leeft vanuit deze essentie. Dat je er niet alleen een glimp van opvangt, maar het ook je ankerpunt wordt. Is dat niet mijn belangrijkste doel op dit moment?

Heb je vijanden lief is voor mij wel het moeilijkste principe, de moeilijkste wetmatigheid die er is. Ik schreef hier eerder over, hoe ik me er van bewust word hoe mijn vader mij mijn crack heeft toegebracht. Mijn breuk in mijn persoonlijkheid, waardoor het licht bij mij naar binnen kan schijnen. Ik mezelf vind, ervaar en de liefde die er voor mij is mij kan helen. Dat had nooit gekund zonder deze basiscrack. Daarna zijn er talloze mensen die mij aan die crack herinnert hebben, mij daar juist hebben geraakt. Heb je vijanden lief. En deze mensen dan dankbaar zijn, wat een stap is dat.

Op dit moment zijn dat J. en T. die mij de omstandigheden geven om naar binnen te gaan en vanuit de liefde die daar voor mij is, keuzes te maken die voor mij kloppen. Maar zoveel mensen gingen hun voor. De man bijvoorbeeld die mij dat fijne pilletje aanbood, waardoor ik in een badtrip mijn angst leerde kennen en op weg moest. Zoekend naar mezelf. Mijn beste vriend E., die verliefd werd op mijn ex waar ik nog niet los van was en het nodig vond om die verliefdheid met haar te gaan onderzoeken. En natuurlijk M., die in zijn wijsheid het nodig vond om mij persoonlijk te gaan begeleiden als spiritueel leraar. Hij prees me de hemel in zolang ik binnen zijn kader de goede antwoorden gaf en sabelde me neer toen ik dat kader in zijn ogen niet meer trouw was. Het zijn maar enkele voorbeelden. Allemaal ervaringen die mij hielpen om weer een stap te zetten dichter naar mij zelf, dichter naar mijn eigen autonomie. Naar wie ik werkelijk ben. Wat deed dat pijn. En soms nog spoken ze door mijn hoofd en strijd ik met ze. Maar veel beter is het om naar dat punt in mezelf te zoeken waar ik juist hun kan danken, naar dat punt waar het principe geldt: heb je vijanden lief.

Misschien is het wel zo dat alles nu wordt omgeploegd om de aarde vruchtbaar te maken om als individu geboren te worden. Het is opmerkelijk hoeveel er in beweging is in de wereld, sla de kranten er maar op na. Alles wat verborgen is, wordt opengegooid. Ook in mijn leven is dat zo, (werk) relaties die eerst nog kloppend waren, krijgen nu een nieuwe vorm. Wat weer met zich meebrengt dat ik geconfronteerd wordt met oude patronen die worden blootgelegd en losgelaten. En dat raakt me diep. Op de bodem van mijn diepste ‘crack’, mijn breuk, doet de stilte zich voelen. Is er vrede, is er eenheid. Het is het oog van de storm, die aan de buitenkant woedt. Dat is het omploegen, waarin het individu en het collectief, bewust of onbewust, samenwerkt opdat het individu en met ieder individu een nieuwe aarde geboren wordt. Het komt me daarbij voor dat alles hierin meewerkt, zowel dat wat wij het goede noemen als het kwade. Want stel dat iemand een ander vermoordt en dat nieuws bereikt iemand, die daardoor in zijn hart wordt geraakt en zichzelf weer vindt. Veroorzaakt dan niet het kwade het goede. En stel dat iemand jaloers wordt vanuit een goede daad die iemand verricht en daardoor iemand vermoordt, veroorzaakt dan niet het goede het kwaad? Het goede en het kwade werken bewust of onbewust samen om de aarde om te ploegen waardoor er een vruchtbare bodem ontstaat van waaruit het individu geboren wordt. De grote collectieve bewegingen hebben invloed op ieder individueel niveau en is dan op dat niveau weer de omstandigheid waarin het individu geboren wordt. Zo is het misschien wel zo dat de eenheid waar we zo naar streven, er al gewoon is.

Is de mens nu volmaakt of onvolmaakt?

Is de wereld volmaakt of onvolmaakt?

Als de mens onvolmaakt is, is de wereld dan ook onvolmaakt?

Als de mens volmaakt zou zijn, zou hij dan op zoek gaan naar de volmaaktheid?

 

Vandaag was ik bij Margan Arens, die ik af en toe raadpleeg op het moment dat ik het even niet meer weet. Ik loop even helemaal vast op een punt in mijn werk. Een punt dat ik regelmatig tegenkom in de contacten die ik in mijn werk heb. Ik sta voor een stap, maar weet niet welke. Ik weet het heeft met mijn vader te maken, dat wat ik bij hem gemist heb, mijn crack dus. Ik ben daar dichtbij. Het nieuwe lonkt, maar het oude houdt me vast.
Al pratend komen we op het met mijn hoofd niet te snappen principe dat wat mijn vader me gegeven heeft (door me niet te geven wat ik nodig had) me nu gaat helpen mezelf te bevrijden, mezelf te helen. Daar waar ik snap dat de crack, de breuk die me dat gegeven heeft mij juist brengt bij mijn schat. Dat in die onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat is met mijn hoofd niet te snappen, met mijn hart wel. Ik kan het voelen. Langs die zo persoonlijke breuk, waar een universeel principe aan ten grondslag ligt, loopt mijn weg naar binnen, naar mijn hart en in dat hart vindt de heling plaats.

Het bijzondere is dat dit innerlijk punt ook in de buitenwereld wordt uitgewerkt. Ik sta concreet voor een keuze om niet meer samen te werken vanuit een oneigenlijke ondersteuning, maar vanuit vrijheid en onafhankelijkheid. Met oneigenlijke ondersteuning bedoel ik dat dit niet zuiver is, door die ondersteuning verwacht ik iets terug. Gezien worden, liefde. Het is de kern van mijn patroon waar ik hier eerder over schreef. De nummer twee in het enneagram. Zo subtiel kan die nog aanwezig zijn. Dit wordt nu schoongemaakt, geheeld. In de vorm mag daar nu een keuze in gemaakt worden.
Dank je wel, vader. Dat je me gegeven hebt de crack, waardoor het licht naar binnen kan schijnen. Dat ik het principe van mijn hart kan ervaren, van waaruit ik begrijp dat juist in de onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat de onvolmaaktheid, het aanvaarden, het volledig aanvaarden van de onvolmaaktheid de weg is naar de volmaaktheid. Dat daar de weg naar binnen ligt, de weg naar mijn hart. Dat ik vanuit dit punt mag leven, mag spelen, mag scheppen, vrij mag zijn, mag werken. Iets mag betekenen in deze wereld. Want ook precies dat punt geeft mijn leven betekenis, richting, een missie. Zo is de cirkel met mijn vader rond, voel ik me in dat stuk geheeld, een.