2010
contrast
Jarenlang zocht ik mezelf door met de ander samen te willen vloeien, nu vind ik mezelf door het contrast met de ander.
oneigenlijke ondersteuning
Deze werkelijkheid legt precies mijn zwakke plek bloot. Mijn crack. Namelijk daar waar ik zelf ondersteuning heb gemist van mijn ouders, probeer ik die te krijgen door ze aan een ander te geven. Maar wat geef ik dan? Een lege huls. Niets. Ik geef iets van wat ik zelf niet heb. En precies daarom krijg ik dus niet wat ik zelf nodig heb en wordt weer gekwetst op datzelfde punt. Dat gemis aan ondersteuning. Net zolang totdat ik snap dat ik mezelf deze ondersteuning kan geven. De ouder in mij, de volmaakte ouder in mij kan deze ondersteuning aan mijn gekwetste en behoeftige kind geven. Zodat het veilig genoeg is in mezelf om op een gezonde en volwassen manier ondersteuning te vragen aan een ander als ik dat nodig heb. Niet vanuit afhankelijkheid, maar vanuit zelfstandigheid.
werken en geld verdienen
Het einde van het jaar 2010 nadert. Nog een week werken en dan begint de kerstvakantie. Voor mij betekent dat in mijn werk dat afronden wat nog afgerond moet worden en de rest over de jaarwisseling heen tillen en plannen in januari van het volgende jaar. Herkenbaar voor veel mensen met werk.
Het is prachtig buiten in het bos van Landgoed Nieuwkerk, waar we wonen. Er ligt een dik pak sneeuw en het wit accentueert alle takken van de bomen, tot in het kleinste detail. Vanmorgen liep ik naar mijn heilige plek en kwam allerlei sporen tegen. Ik herkende in ieder geval het konijn en de ree. De Poppelse Leij stroomde langzaam en donker door het witte landschap.
Als ik me dan ontspan, voel ik in mezelf waar er spanning zit en ik niet ten volle kan genieten van het moment. Die spanning zit in mijn verantwoordelijkheid om geld te verdienen. Steeds opnieuw weer er zorg voor dragen dat er geld binnen komt, waar ik met mijn gezin nu eenmaal afhankelijk van ben. Dat voelt zwaar en die zwaarte raakt me en brengt me bij mijn verlangen om werken te ervaren als spelen. Vrij. Me niet te laten bepalen door dat economische kader, waarbinnen ik beweeg en mijn geld verdien. O, was ik maar helemaal vrij om te spelen. Als ik dan dat kader even loslaat voel ik dat verlangen en kom ik ook bij de zin van mijn werk. Het willen bijdragen vanuit mijn talent aan de samenleving, aan het geheel. De betekenis van werk kan diep gaan. Veel dieper dan alleen de economische betekenis.
Dit schreef ik pas aan een vriendin. Ik kwam vandaag nog bij een ander beeld. Namelijk dat van de schepping. Wij zeggen altijd, en dat beeld had ik ook vroeger, dat God de aarde schiep in zeven dagen en daarmee was het klaar. Alsof de schepping klaar is, nee, wij zijn onderdeel van die schepping. Dat is een belangrijke ervaring, die ook met werk te maken heeft. Werk is precies dat stukje dat ontbreekt in de schepping, wij als mens hebben de verantwoordelijkheid – waarschijnlijk ook precies de betekenis van dat woord – om mee te scheppen, onze bijdrage te leveren aan het geheel. Niet op een industriële manier, maar juist vanuit iemands talent of vanuit iemands presence – aanwezigheid, waar we het gisteren over hadden. Aanwezig zijn in het moment. Er zijn. En van daaruit werken.
Steeds weer moet ik me vrij maken, me los maken van rollen en patronen die me vast zetten. Dat betekent op de eerste plaats me bewust zijn van dat ik me weer vastzet. Uit angst om iets te verliezen, te verliezen wat ik heb. Dat ik iets heb is een illusie, want als ik ben, aanwezig ben, me vul met mezelf en de liefde die er voor mij is, dan heb ik alles. Tegelijkertijd is er de aandachtslaag waar geld belangrijk is, er geld nodig is om te kunnen leven, zeker met een gezin en de verantwoordelijkheid voor twee kleine kinderen. De balans tussen die twee lagen is een moeilijke klus. Soms gaat het vanzelf, dan is er die balans, soms is de balans weg en is er innerlijk werk nodig om die balans weer te vinden. Het ene moment ziet die balans er zo uit, het andere moment, afhankelijk bijvoorbeeld van de omstandigheden, ziet hij er weer anders uit. Balans is niet statisch, maar dynamisch, bewegelijk.
volproppen
Ik neem maar weer eens waar mijn grote neiging om me voortdurend vol te proppen met van alles en nog wat; met wat ik moet, met wat ik eet, met nieuws dat ik volg en waarvan ik op de hoogte wil blijven. Anders gezegd; hoe moeilijk is het toch om vrijwillig de leegte, de stilte op te zoeken. Gewoon alleen te zijn met mezelf. Waarom is dat toch zo bedreigend? Pas als ik zo vol zit, dat ik overloop en uit balans raak en daardoor mijn angst tegenkom, mijn donkere engel ontmoet, pas dan ga ik naar binnen.
Dan moet ik wel naar binnen. Dat volproppen lijkt wel een verslaving. Ik ben verslaafd aan het vol proppen, aan het bezet zijn. Terwijl ik zo goed weet, dat als ik niet bezet ben er dan ruimte komt voor wie ik ben. Voor mijn bewustzijn. En met mijn bewustzijn kan ik kijken, kan ik waarnemen. Kan ik ervaren dat ik genoeg ben. Dat als ik ben, dat alles er is. En ik gevuld ben met mezelf.
de evolutie van de mens
De geboorte van het individu komt niet op het journaal, komt niet in de krant. Maar gebeurt wel, net zolang totdat er een kritieke substantie is ontstaan die een omslag teweeg brengt. Ik geloof dat elke worsteling tot deze substantie bijdraagt. Elke worsteling van het individu, elke worsteling draagt bij tot de geboorte van wie jij bent als mens. En die geboorte draagt weer bij tot de geboorte van een nieuwe aarde.
Mijn belangrijkste vraag die avond was; ligt deze stap in de evolutie van de mens opgeslagen in het geheel, gaat deze met andere woorden sowieso gebeuren of is het een kans, een mogelijkheid, die verloren kan gaan?? En krijgen we die kans maar 1x of stel dat onze kans voorbij gaat, komt er dan in een andere tijd weer een kans?
En als ik deze geboorte van mij als individu niet alleen voor mezelf doe, maar hiermee ook bijdraag aan het geheel, hoeveel hulp moet er dan niet zijn? Hulp met een hoofdletter H, van deze zijde en van gene zijde.
oud en nieuw
heb je vijanden lief
Op dit moment zijn dat J. en T. die mij de omstandigheden geven om naar binnen te gaan en vanuit de liefde die daar voor mij is, keuzes te maken die voor mij kloppen. Maar zoveel mensen gingen hun voor. De man bijvoorbeeld die mij dat fijne pilletje aanbood, waardoor ik in een badtrip mijn angst leerde kennen en op weg moest. Zoekend naar mezelf. Mijn beste vriend E., die verliefd werd op mijn ex waar ik nog niet los van was en het nodig vond om die verliefdheid met haar te gaan onderzoeken. En natuurlijk M., die in zijn wijsheid het nodig vond om mij persoonlijk te gaan begeleiden als spiritueel leraar. Hij prees me de hemel in zolang ik binnen zijn kader de goede antwoorden gaf en sabelde me neer toen ik dat kader in zijn ogen niet meer trouw was. Het zijn maar enkele voorbeelden. Allemaal ervaringen die mij hielpen om weer een stap te zetten dichter naar mij zelf, dichter naar mijn eigen autonomie. Naar wie ik werkelijk ben. Wat deed dat pijn. En soms nog spoken ze door mijn hoofd en strijd ik met ze. Maar veel beter is het om naar dat punt in mezelf te zoeken waar ik juist hun kan danken, naar dat punt waar het principe geldt: heb je vijanden lief.
omgeploegd
Misschien is het wel zo dat alles nu wordt omgeploegd om de aarde vruchtbaar te maken om als individu geboren te worden. Het is opmerkelijk hoeveel er in beweging is in de wereld, sla de kranten er maar op na. Alles wat verborgen is, wordt opengegooid. Ook in mijn leven is dat zo, (werk) relaties die eerst nog kloppend waren, krijgen nu een nieuwe vorm. Wat weer met zich meebrengt dat ik geconfronteerd wordt met oude patronen die worden blootgelegd en losgelaten. En dat raakt me diep. Op de bodem van mijn diepste ‘crack’, mijn breuk, doet de stilte zich voelen. Is er vrede, is er eenheid. Het is het oog van de storm, die aan de buitenkant woedt. Dat is het omploegen, waarin het individu en het collectief, bewust of onbewust, samenwerkt opdat het individu en met ieder individu een nieuwe aarde geboren wordt. Het komt me daarbij voor dat alles hierin meewerkt, zowel dat wat wij het goede noemen als het kwade. Want stel dat iemand een ander vermoordt en dat nieuws bereikt iemand, die daardoor in zijn hart wordt geraakt en zichzelf weer vindt. Veroorzaakt dan niet het kwade het goede. En stel dat iemand jaloers wordt vanuit een goede daad die iemand verricht en daardoor iemand vermoordt, veroorzaakt dan niet het goede het kwaad? Het goede en het kwade werken bewust of onbewust samen om de aarde om te ploegen waardoor er een vruchtbare bodem ontstaat van waaruit het individu geboren wordt. De grote collectieve bewegingen hebben invloed op ieder individueel niveau en is dan op dat niveau weer de omstandigheid waarin het individu geboren wordt. Zo is het misschien wel zo dat de eenheid waar we zo naar streven, er al gewoon is.
vragen over de volmaakte onvolmaaktheid
Is de mens nu volmaakt of onvolmaakt?
Is de wereld volmaakt of onvolmaakt?
Als de mens onvolmaakt is, is de wereld dan ook onvolmaakt?
Als de mens volmaakt zou zijn, zou hij dan op zoek gaan naar de volmaaktheid?
dank je wel, vader
Al pratend komen we op het met mijn hoofd niet te snappen principe dat wat mijn vader me gegeven heeft (door me niet te geven wat ik nodig had) me nu gaat helpen mezelf te bevrijden, mezelf te helen. Daar waar ik snap dat de crack, de breuk die me dat gegeven heeft mij juist brengt bij mijn schat. Dat in die onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat is met mijn hoofd niet te snappen, met mijn hart wel. Ik kan het voelen. Langs die zo persoonlijke breuk, waar een universeel principe aan ten grondslag ligt, loopt mijn weg naar binnen, naar mijn hart en in dat hart vindt de heling plaats.
Het bijzondere is dat dit innerlijk punt ook in de buitenwereld wordt uitgewerkt. Ik sta concreet voor een keuze om niet meer samen te werken vanuit een oneigenlijke ondersteuning, maar vanuit vrijheid en onafhankelijkheid. Met oneigenlijke ondersteuning bedoel ik dat dit niet zuiver is, door die ondersteuning verwacht ik iets terug. Gezien worden, liefde. Het is de kern van mijn patroon waar ik hier eerder over schreef. De nummer twee in het enneagram. Zo subtiel kan die nog aanwezig zijn. Dit wordt nu schoongemaakt, geheeld. In de vorm mag daar nu een keuze in gemaakt worden.
Dank je wel, vader. Dat je me gegeven hebt de crack, waardoor het licht naar binnen kan schijnen. Dat ik het principe van mijn hart kan ervaren, van waaruit ik begrijp dat juist in de onvolmaaktheid de volmaaktheid zit. Dat de onvolmaaktheid, het aanvaarden, het volledig aanvaarden van de onvolmaaktheid de weg is naar de volmaaktheid. Dat daar de weg naar binnen ligt, de weg naar mijn hart. Dat ik vanuit dit punt mag leven, mag spelen, mag scheppen, vrij mag zijn, mag werken. Iets mag betekenen in deze wereld. Want ook precies dat punt geeft mijn leven betekenis, richting, een missie. Zo is de cirkel met mijn vader rond, voel ik me in dat stuk geheeld, een.