Gepubliceerd 26 december 2014 | Door tom ribbens
Een kindje is geboren, ergens ver weg, vlakbij Jeruzalem. Ergens ver weg, meer dan 2000 jaar geleden. En met dit liefdeskind, met deze Jezus, word ik zelf in het hier en nu geboren. Is in ieder van ons de kiem gelegd om opnieuw geboren te worden. In mij wordt de liefde geboren, een nieuw bewustzijn, een nieuwe ik. Niet mijn ego ik, die afgescheiden ik, maar mijn essentiële, geestelijke ik. Mijn verbonden ik, die deel is van het grote geheel. Mijn ik die leeft, ongescheiden, rots vast, geen drijfzand.
Het is geen gemakkelijke geboorte, laat dat duidelijk zijn. Altijd weer kom ik op deze innerlijke weg mijn bottleneck tegen. Mijn meest kwetsbare deel, waar ik kreupel ben, gewond, gehandicapt. In paniek zou je kunnen zeggen, doodsbang. Ik kan er niet omheen. Het stuk dat ik niet wil voelen, liever niet wil zien. Misschien nu langzaam onder ogen durf te komen, omdat met het geboren worden van mijn essentiële ik ook mijn bewustzijn groeit. Ik zie dan dat in plaats van het gemis en het tekort te voelen, ik ben gaan zorgen, me verantwoordelijk ben gaan voelen voor de ander. Het lijkt krachtig, het lijkt nobel, maar het is zwak. Een compensatie is een zwakke basis. Mijn eigen behoefte wordt in dat patroon opgeofferd. De zwaarte van dat patroon drukt me regelmatig neer als een kruis dat me plet. Het is een moment, tijdens deze feestdagen, misschien omdat mijn moeder hier is, dat ik dat voel. Als een schaduw die plotseling over me heen valt. Doorheen deze menselijke worsteling met het leven zelf, word ik geboren. Voor de tweede maal, maar nu niet lichamelijk, maar geestelijk. Soms zou ik, eerlijk gezegd, wel meer aanzien willen, meer invloed, meer gezien worden door de wereld. Maar misschien is dit geestelijk geboren worden wel mijn belangrijkste doel, mijn diepste betekenis. En is dit leven, mijn leven een baarmoeder voor deze geboorte. Dient mijn uiterlijke leven mijn innerlijk en niet andersom.
Toevallig vond ik in mijn kast een oud boek van Barend van der Meer, die commentaar geeft op het Thomas Evangelie. Deze passage gaat over innerlijk werk en de schat die daarin te vinden is.
‘We misleiden ons zo gemakkelijk. We gebruiken onbegrijpelijke en grote woorden die ons moeten imponeren en waarmede we de zachte en stille stem van onze ziel verdringen. Brutaal zijn de woorden van de mensen, ijdel, groot in hun waan, machtig in hun dromen en begoochelingen. Aan al die sensaties knaagt de worm van de tijd en indien eenmaal een hoog doel der eerzucht is veroverd, komt een nieuw streven dat het al weer oud geworden resultaat en record opvreet en vernietigt. Er zijn geen musea genoeg om de oude gestolde dromen der mensheid te bewaren. Na een luttel aantal jaren, 10.000… 100.000 is alles reeds weer vergaan. Dit is niet de nieuwe wereld die als een dageraad in u aan zal breken. Wilt u het beste van uw leven? Zoekt u dat beste in de zone der vergankelijkheid of in de belevenis van het onvergankelijke leven? Ieder mens kan aanspraak maken op het onvergankelijke leven. Daarvoor moet het vergankelijke en voorbijgaande in ons doorbroken worden. Dus doorgaan. Zo is ieder mens op zoek naar het blijvende, het ‘vaste’ substantiële der vloeibare levensbeweging. Want in dit ongescheiden leven ligt de onaantastbaarheid, het altijd doorgaande, het nimmer ophoudende van het leven in ieder ogenblik dat diep in de menselijke ziel zijn aangrijpingspunt heeft en de mens het allerinnigste besef geeft zijner onveranderlijke levenseenheid. Dus blijven graven en ploegen en contact gevoelen met de subtielere zones van het innerlijk leven. Blikseminslag, doorploegd worden, diepe vorens trekken, zaaien, oogsten. Niet stil staan bij het verraden worden, bij het verlaten worden, bij het eenzaam worden. Wij mensen verleiden en worden verleid, wij verliezen en doen verliezen. En uit de diepte, de verheffing! De liefde Gods ontdekken in de diepste vernedering, in de duistere afgrond, waar toch het licht schijnt, het onuitblusbare, zegenende, verwarmende, eeuwige licht dat schenkt en beschenkt en zegent en heelt zonder ooit op te houden’.
Het is de liefde die me trekt. Mijn verlangen naar de liefde, het verlangen van de liefde naar mij. Die me wenkt, mij die zichzelf vanuit zijn oude ik, zijn oude patroon buiten de liefde plaatst, buiten de cirkel van liefde. Alsof ik het niet waard ben, die liefde. De liefde wil niets liever dan met me dansen, dansen in de cirkel van liefde. Zo verlang ik ernaar om permanent in deze cirkel te vertoeven, maar dat is helaas nog niet de realiteit. Ik kan het verlangen, ik kan het visualiseren. Voelen als een belofte. Het is misschien wel mijn grootste verdriet als ik me bewust ben dat ik mezelf nog steeds buiten de cirkel van liefde plaats. Niemand anders sluit me buiten, ik doe dat zelf.
Het is goed om me steeds weer te herinneren dat iedereen, ieder mens worstelt. Dat achter ieder uiterlijk beeld een worsteling schuilgaat. Dat maakt ons gelijk, dat maakt ons een. Het uiterlijk is de afleiding, vooral het beeld van succes, van schoonheid en perfectie. Vorig weekend keken mijn dochter Moon en ik bij oma, mijn moeder, naar The Voice of Holland. Ik had er al jaren niet naar gekeken, moest denken aan de eerste jaargangen met Jim, Hind en Jamal. Toen vond ik het nog best leuk. Nu schrok ik, van de commercie. Het programma, de finale, duurde 2 uur, maar ik denk dat slechts de helft zuivere speeltijd was om het maar even zo te noemen. De rest was reclame of een oproep om toch vooral weer een keer te stemmen voor 90 cent per stem. Her werd heel veel geld verdient. De kandidaten zagen er prefect uit, vooral de drie jonge zussen, met de naam Ogene. Ze wonnen. Toch bleef ik achter met een wrange nasmaak. Later op internet zag ik de meiden terug. Ze hadden een filmpje geplaatst van toen ze nog niet meededen aan The Voice. Wow, wat een talent en authenticiteit. Ik vergeleek het filmpje met de beelden van The Voice. Onherkenbaar, de jonge vrouwen waren rolmodellen geworden, een rode, een blonde en een donkere, zodat ieder zich met hen kon identificeren. Ze waren een product geworden van de commercie, van de economie. Ogene zou wel eens wereldberoemd kunnen worden, met hun muziek, maar bijvoorbeeld ook met mooie poppen, een rode, een donkere en een blonde, die alle tieners willen hebben. Vandaag ontdekte ik waar de metamorfose vandaan kwam, op wie de meiden van Ogene willen lijken, op Destiny’s Child. Ook zij zingen het nummer Emotions, wat ook weer niet van henzelf is, maar oorspronkelijk van de Beegees. Je raakt toch echt wel de weg kwijt als je een ander wilt zijn dan jezelf.
Zo moeilijk is het blijkbaar om jezelf te zijn, terwijl dat toch is wat ons het meeste raakt. Iemand die zichzelf is gebleven. Iemand die ondanks zijn wereldse rol, groot of klein, zichzelf is. Dat geldt ook voor onze leiders, in de politiek bijvoorbeeld. We worden geraakt door iemand die zijn uiterlijke macht inzet om zijn idealen te verwezenlijken, zoals Nelson Mandela of Ghandi. Iemand die trouw is aan zichzelf en aan zijn achtergrond, aan de reden waarom hij of zij ooit de politiek inging. Zo iemand is moeilijk te vinden als we kijken naar de Nederlandse politiek vandaag. De tendens is daarin om juist de eigen achtergrond los te laten en nog enkel de economie, de sturing van het geld te volgen. Neoliberaal noem ik dat en het maakt blijkbaar niet uit of de oorspronkelijke partij uit de linkse, rechtse of Christelijke hoek komt. Iedereen lijkt besmet of betoverd te zijn en zijn eigen principes overboord te gooien. Als ik kijk naar hoe het wetsvoorstel van minister Schippers om de vrije artsenkeuze af te schaffen, werd ondersteund door zowel liberale als sociale en Christelijke partijen, dan is de neoliberale politiek gemeengoed geworden. En als het dan niet lukt om de wet door de Eerste Kamer te loodsen, probeert men op slinkse wijze de democratische besluitvorming te omzeilen. De politiek maakt zich hiermee ongeloofwaardig en plaatst zich op een eiland. Macht is een doel op zich geworden en het behoud van de eigen machtspositie. Een gevaarlijke tendens die gelukkig veel reacties oproept, zowel vanuit linkse hoek, maar ook vanuit lezers van de Telegraaf bijvoorbeeld. Hopelijk kunnen deze reacties de politiek wakker schudden en de noodzaak doen inzien om terug te keren naar de eigen sociale, liberale of Christelijke basis. Opdat de politiek weer herkenbaar wordt voor de kiezers, die niet alleen vanuit hun portemonnee stemmen, maar ook vanuit een ideaal, een visie op de maatschappij.
Ik weet overigens niet wat ik zelf zou doen in een positie die veel aanzien heeft in de wereld, zoals in de politiek of de winnaars van The Voice. Ben ik sterk genoeg om mezelf te blijven? Toch begint dit wel bij het individu, bij ieder van ons, bij het innerlijk werken aan onszelf om die essentiële ik in ons geboren te laten worden. Die ik die zichzelf is, ontspannen, vreugdevol, eerlijk, integer om maar een paar deugden te noemen. Die meer is dan de rol die we in de buitenwereld vervullen. Dat is wat ik ieder van ons, inclusief mezelf, toewens in 2015; ben jezelf! Althans, doe in ieder geval je best ervoor ;-).
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!