Gepubliceerd 10 december 2009 | Door tom ribbens
Opeens is dat punt er weer. Mijn oog van de naald.
Zo vaak heb ik dan afleiding gezocht, wat het lijden alleen maar groter maakt.
Mijn oog van de naald. Met mijn rug tegen de muur, geen kant meer op kunnen.
Het dwingt me om naar binnen te gaan, daar waar ik weer teveel naar buiten gericht was.
Mijn plek op te zoeken waar ik alleen ben, met mezelf, met God. De Aanwezige.
Om me weer te verbinden.
Juist dit punt maakt me onafhankelijk. Daar waar ik het meest kwetsbaar ben, daar zit mijn kracht.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!